Okul Yöneticilerinin Karakter Eğitimi Yeterlik İnançlarının Bazı Değişkenlere Göre İncelenmesi

Yıl 2018, Cilt: 16 Sayı: 35, 209 - 232, 05.06.2018

İsmail Karsantık , Mustafa Özgenel

Öz

Bu çalışmanın amacı okul yöneticilerinin karakter eğitimi yeterlik inançlarını cinsiyet, yaş, mesleki ve yöneticilik kıdemi, medeni durum, mezun olunan fakülte, mezuniyet düzeyi ve görev yapılan okul kademesi değişkenlerine göre incelemektir. Araştırma nicel araştırma yöntemlerinden tarama modeline göre gerçekleştirilmiştir. Araştırmanın çalışma grubunu 2016-2017 eğitim öğretim yılında İstanbul/Pendik İlçesinde devlet okullarında görev yapan 227 okul yöneticisi oluşturmaktadır. Araştırmada "Yöneticilerin Karakter Eğitimi Yeterlik İnancı Ölçeği" kullanılmıştır. Veriler, normal dağılım göstermediğinden Non-Parametrik analiz tekniklerinden Mann Whitney-U testi ve Kruskal Wallis-H testi kullanılarak analiz edilmiştir. Araştırmada okul yöneticilerinin karakter eğitimi yeterlik inançlarının cinsiyet, yaş, mesleki ve yöneticilik kıdemi, medeni durum, mezun olunan fakülte, yöneticilik görevi, mezuniyet düzeyi ve görev yapılan okul kademesi değişkenlerine göre anlamlı bir farklılık göstermediği sonucuna ulaşılmıştır. Benzer çalışmanın farklı örneklem grubu ve değişkenlerle yürütülmesi karakter eğitimi alanına katkı sağlayacağı düşünülmektedir.

Anahtar Kelimeler

Okul Yöneticileri, Karakter Eğitimi, Yeterlik inancı

Investigation of School Administrators’ Character Education Efficacy Beliefs in Terms of Several Variables

Öz

The purpose of the present study is to investigate school administrators’ character education efficacy beliefs according to the variables which are gender, age, professional
and administrative experience, marital status, the graduated faculty, level of graduation
and level of the school administered. The research was conducted according to the survey model of quantitative research methods. The population of the study constitutes of
administrators who work in public schools in İstanbul/Pendik District in the academic
year of 2016-2017. 227 administrators were included in the study chosen by convenient sampling method. In the study “Administrator Character Education Efficacy Belief Instrument” was used. Since data were not distributed normally, the analysis was
conducted by using Mann Whitney-U and Kruskal Wallis-H tests from non-parametric
analysis techniques. It was concluded that school administrators’ character education
efficacy beliefs did not show a significant difference in terms of gender, age, professional and administrative seniority, marital status, the graduated faculty, administrative
position, level of graduation and level of the school administered. Conducting similar
studies with different sample groups and variables is expected to contribute to the field
of character education.

Anahtar Kelimeler

School administrators, Character education, Efficacy belief

Kaynakça

• Aktay, A., & Ekşi, H. (2009). Yönetici ve öğretmenlerin değer tercihleri ile örgütsel vatandaşlık davranışları arasındaki ilişki. İş Ahlakı Dergisi, 2(3), 19-65. Ampel, J. A. (2009). Character education: Examining the perceptions of elementary, middle and high school teachers, in a Central Florida school district. Unpublished doctoral dissertation, University of Central Florida: Orlando, Florida. Aziz, A. (2015). Sosyal Bilimlerde araştırma yöntemleri ve teknikleri. Ankara: Beta. Bakdemir, A. (2010). İlköğretim ve ortaöğretimde görev yapan öğretmenlerin ahlak ve karakter eğitimi konusundaki algı, tutum ve eğitimsel uygulamaları (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Gaziosmanpaşa Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Tokat. Battistich, V. (2005). Character education, prevention and positive youth development. http://www.character.org/wp-ontent/uploads/2011/12/White_Paper_Battistich.pdf adresinden 10 Nisan 2017 tarihinde edinilmiştir. Büyüköztürk, Ş. (2012). Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı (4. Baskı). Ankara: Pegem. Büyüköztürk, Ş., Kılıç Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2012). Bilimsel araştırma yöntemleri (12. baskı). Ankara: Pegem. Demirel, M. (2009). Sınıf öğretmenlerinin ve okul yöneticilerinin karakter eğitimine ilişkin öz-yeterlik inançları. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 37, 36-49. DeRoche, E., & Williams, M. (1998). Educating hearts and minds: A comprehensive character education program. Thousand Oaks, CA: Corwin Press. DeVries, R., & Zan, B. (1994). Moral classrooms, moral children. New York: Teachers College Press. Dönmez, C. & Avcı, E. (2011). Sosyal bilgiler öğretmenlerinin karakter eğitimine dair öz yeterlikleri. Uluslararası Sosyal Bilimler Eğitimi Dergisi, 1 (2), 0-14. Ekşi, H. (2003). Temel insanî değerlerin kazandırılmasında bir yaklaşım: Karakter eğitimi programları. Değerler Eğitimi Dergisi, 1(1), 79-96. Huffman, H. (1994). Developing a character education program: One school district’s experience. Alexandria, VA: Association for Supervision and Curriculum Development.
 Jones, E. Ryan, K. & Bohlin, K. (1998). Character education and teacher education: how are prospective teachers being prepared to foster good character in students? Action in Teacher Education, 20 (4). 11-18. Kaplan, A. (1995). Conversing about character: New foundations for general education. Educational Theorv, 45, 359-78.
 Karasar, N. (2014). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel. Lasley, T. J. (1997). The missing ingredient in character education. Phi Delta Kappan, 78(8), 654–656. Ledford, A. T. (2011). Professional development for character education: An evaluation for teachers’ sense of efficacy for character education. Scholar Practitioner Quarterly, 5 (3), 256-273. Lickona, T. (1991). Education for character: How our schools can teach respected character. New York: Bantam Books. Milson, A. J. & Ekşi, H. (2003). Öğretmenlerin karakter eğitiminde yetkin konusu duygusunda bir ölçme aracına doğru: Karakter eğitimi yetkinlik inancı skalası (KEYİS) ve Türkçe uyarlama çalışması. Değerler Eğitimi Dergisi, 1(4), 99-130. Milson, A., J. & Mehlig, L., M. (2002). Elementary school teachers' sense of efficacy for character education. The Journal of Educational Research, 96 (1), 47-53. Okudan, A. Y. (2010). Eğitim yöneticilerinin değerler eğitiminin önemi, etkileri ve uygulamaları hakkındaki görüşleri (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Marmara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul. Parlar, H., Çavuş, M., Levent, F. ve Ekşi, H. (2010). Yöneticilerin karakter eğitimi yeterlik inancı ölçeğinin Türkçe geçerlik ve güvenirlik çalışması. Journal of Values, 8(19), 177-205. Pearson, Q. M., & Nicholson, J. I. (2000). Comprehensive character education in the elementary school: Strategies for administrators, teachers, and counselors. The Journal of Humanistic Counseling, 38(4), 243-251. Revell, L. & Arthur, J. (2007). Character education in schools and the education of teachers. Journal of Moral Education. 36 (1), 79–92. Rusnak, T. (1998). An integrated approach to character education. California: Corwin Press. Ryan, K., & Bohlin, K. (2000). Teacher education’s empty suit. Education Week on the WEB. 3 Nisan 2017 tarihinde http://www.edweek.org/ew/articles/2000/03/08/26ryan.h19.html sitesinden alınmıştır. Saunders, E. S. (2008). Meeting academic needs for information: A customer service approach. [Electronic version]. Portal: Libraries and the Academy. 8 (4), 357 – 371. Ülger, M., Yiğittir, S., & Ercan, O. (2014). Secondary school teachers’ beliefs on character education competency. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 131, 442-449.
 Vessels, G. G., & Boyd, S.M. (1996). Public and constitutional support for character education. NASSP Bulletin, 80, 55-62.
 Williams, M., & Schnaps, E. (Eds.)(1999). Character education: The foundation for teacher education. Washington, DC: Character Education Partnership. Yıldırım, G. (2007). İlköğretim düzeyinde bir karakter eğitimi programı model önerisi ve uygulanabilirliği (Yayımlanmamış doktora tezi). Ankara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara. Yüksel, G. (2012). İlköğretim öğretmenlerinin karakter eğitimi yetkinlik inançları ı̇le ahlaki olgunluk düzeyleri arasındaki ı̇lişki (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Osmangazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir. www.tdk.com.tr