Bu çalışma, Türkiye’de evden çalışmanın sosyo-demografik farklılıklarını ve toplumsal yansımalarını incelemek amacıyla ikincil verilere dayalı olarak gerçekleştirilmiştir. Araştırmada 2020–2024 dönemine ait ulusal/uluslararası veri tabanlarından elde edilen göstergeler kullanılmış; bulgular tanımlayıcı istatistikler ve betimleyici şekiller aracılığıyla raporlanmıştır. Analiz sonuçları, eğitim ve gelir düzeyi yüksek bireylerde evden çalışma oranlarının daha yüksek olduğunu ortaya koymaktadır. Hizmet sektöründe esnekliğin sanayi ve tarım sektörlerine kıyasla daha belirgin olduğu, çocuk sahibi bireylerin işyaşam dengesini koruma noktasında evden çalışmadan daha fazla yararlandığı görülmektedir. Pandemi süreci, evden çalışmanın yaygınlaşmasında belirleyici olmuş, özellikle orta yaş gruplarında bu çalışma biçimi hızla artmıştır. Bununla birlikte gençlerde daha düşük oranlarda kaldığı gözlemlenmiştir. Çalışma sonuçları, mevcut literatürdeki dijitalleşme, esnek çalışma ve aile sorumlulukları üzerine yapılan araştırmalarla benzerlikler taşımakla birlikte, Türkiye bağlamında özgün katkılar sunmaktadır. 2025 yılının “Aile Yılı” ilan edilmesiyle birlikte bu bulgular, politika yapıcılar, işverenler ve ilgili kurumlara aile dostu çalışma modelleri geliştirme ve dayanışmayı güçlendirme yönünde önemli ipuçları sunmaktadır.
İşletme Yönetim ve Organizasyon Uzaktan Çalışma Aile-İş Dengesi Örgütsel Esneklik Pandemi Sonrası İstihdam Esnek Çalışma Modelleri
This study examines the socio-demographic differences and societal implications of remote work in Türkiye through a secondary data analysis. Indicators were drawn from national and international databases covering the period 2020–2024, and the findings are presented using descriptive statistics and illustrative graphics. The results indicate that individuals with higher levels of education and income are more likely to engage in remote work. Flexibility is more pronounced in the service sector compared to industry and agriculture, while parents particularly benefit from remote work in maintaining work–life balance. The COVID-19 pandemic served as a critical turning point, accelerating the adoption of remote work, especially among middle-aged groups, although uptake remained relatively low among younger cohorts. The study’s findings are consistent with existing research on digitalization, flexible employment, and family responsibilities, while offering novel insights specific to the Turkish context. With 2025 designated as the “Year of the Family,” these results provide timely guidance for policymakers, employers, and relevant institutions in designing family-friendly work models and fostering stronger social solidarity.
Business Administration Management and Organization Remote Work Work–Family Balance Organizational Resilience Post-Pandemic Employment Flexible Work Arrangements
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Örgütsel, Kişilerarası ve Kültürlerarası İletişim, Sosyoloji (Diğer) |
| Bölüm | Araştırma Makalesi |
| Yazarlar | |
| Gönderilme Tarihi | 18 Ağustos 2025 |
| Kabul Tarihi | 17 Aralık 2025 |
| Yayımlanma Tarihi | 26 Aralık 2025 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Cilt: 61 Sayı: 4 |