Öz
İnsanoğlunun zihinsel bir tasarımı olarak görülen zamanın anlaşılması ve anlamlandırılması üzerine çabalar toplumsal ihtiyaçların bir sonucu olarak çok eski çağlara kadar uzanmaktadır. Zamanın bölümlenmesi toplumların kendine özgü sosyokültürel özelliklerine göre farklılık gösterebilmektedir. Zamanın adlandırılması ve bölümlendirilmesi ile ilgili olarak Türk düşünce sisteminin kendine özgü yöntemleri olmakla birlikte yoğun ve sürekli kültürel ilişkiler sonucunda farklı kültürlerin de etkileri görülmektedir. Bu çalışma, esasen avcı ve toplayıcı bir topluluk olan Tofa Türklerinin söz varlığında zaman adlarının tespit ve tahlil edilmesiyle Türk düşünce sisteminde gün, hafta, ay, mevsim ve yıl gibi zaman dilimlerinin bölümlenmesinde kültürel kodların ortaya konulmasına dönük katkı sunmayı amaç edinmiştir.
Kaynakça
- AYDIN, Erhan (2002). Türk Dilinde Zaman Adları, Ankara: Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Basılmamış Doktora Tezi.
- BAZIN, Louis (2010). Eski Türk Dünyasında Kronoloji Yöntemleri, Çeviren: Vedat Köken, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
- ÇAĞATAY, Neşet (1978). “Eski Çağlardan Bu Yana Zaman Ölçümü ve Takvim”, Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Ankara: C. 22, S.1, s. 105-138.
- ERCİLASUN, Ahmet B. – Ziyat AKKOYUNLU (2015). Kâşgarlı Mahmud, Dîvânu Lugâti’t-Türk, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
- ERCİLASUN, Ahmet B. (2016). Türk Kağanlığı ve Türk Bengü Taşları, İstanbul: Dergah.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Dil Çalışmaları |
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 30 Kasım 2017 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2017 Cilt: 11 Sayı: 21 |
