On the Distinction Between Proper Noun – Common Noun

Yıl 2024, Cilt: 18 Sayı: 35, 55 - 70, 10.11.2024

Soner Akşehirli

https://doi.org/10.54316/dilarastirmalari.1449455

Öz

The basic function of language is to describe the non-linguistic world, and the basic component of this process is naming. Nouns, which constitute the grammatical system and are tools of the naming process, are classified according to various criteria. It is stated in grammar sources that the distinction between proper noun and common noun, which is one of these classification, is generally made "according to the way in which names are given to entities". In this study, it is stated that the distinction between proper and common nouns does not arise from the named entities, but from the reference process that establishes the relationship between language and the non-linguistic world. Accordingly, there are two types of reference made using nouns: If a noun names a set of entities mentally gathered together due to their common features, it is a common noun, and if it names one of the elements of this set with a name other than the name of the set, it is a proper noun. All noun type words can be used as common and proper nouns. What determines the difference is the type of reference made with the nouns. Referring to entities in the real world is only possible with proper names or if common nouns meet certain grammatical conditions. General nouns are basically in a reference relationship with sets, which are mental entities as a kind of abstraction. That is, the distinction between proper and common nouns has a mathematical basis as an example of the nature of the language system.

Anahtar Kelimeler

nouns, proper nouns, common nouns, reference

Özel Ad - Genel Ad Ayrımı Üzerine

Öz

Dilin temel işlevi dil dışı dünyayı anlatmaktır ve bu sürecin temel bileşeni adlandırmadır. Dilbilgisi sistemini oluşturan ve adlandırma sürecinin araçları olan olan adlar, çeşitli ölçütlerle sınıflandırılmaktadır. Bu sınıflamalardan biri olan özel ad – genel ayrımının, dilbilgisi kaynaklarında genellikle adların “varlıklara verilişlerine göre” yapıldığı belirtilmektedir. Bu çalışmada özel ve genel ad ayrımının, adlandırılan varlıklardan kaynaklanmadığı, dil ve dil dışı dünya arasındaki ilişkiyi kuran gönderim sürecinden kaynaklandığı belirtilmektedir. Buna göre ad türü sözcükler kullanılarak yapılan gönderimin iki türü bulunmaktadır: Eğer bir ad, ortak özellikleri nedeniyle zihinsel olarak bir araya gelmiş varlıkların olduğu bir kümeyi adlandırıyorsa genel ad, bu kümenin elemanlarından birini küme adının dışında bir adla adlandırıyorsa özel addır. Ad türü sözcüklerin tümü genel ve özel ad olarak kullanılabilir. Aradaki farkı belirleyen şey, adlarla yapılan gönderimin türüdür. Gerçek dünyadaki varlıklara gönderim yapmak, sadece özel adlarla ya da genel adların belirli dilbilgisel koşulları sağlamasıyla mümkündür. Genel adlar temelde bir tür soyutlama örneği olarak zihinsel birer varlık olan kümelerle gönderim ilişkisi içindedir. Yani, özel ve genel ad ayrımı, dil sisteminin doğasının bir örneği olarak matematiksel bir temele dayanmaktadır.

Anahtar Kelimeler

adlar, özel adlar, genel adlar, gönderim

Kaynakça

• ABNEY, Steven P. (1987). The English noun phrase in its sentential aspect. Doctoral dissertation. USA: Massachusetts Institute of Technology.
• BAYIRLI, İsa Kerem (2019). Türkçede Anlam Yasaları. Ankara: Pegem Akademi.
• CRUSE, Alan (2006). A Glossary of Semantics and Pragmatics. UK: Edinburg University.
• DEKKER, Paul; ZIMMERMANN, Thomas Ede (2016). “Reference”. The Cambridge Handbook of Formal Semantics. (Edt. Maria Aloni ve Paul Dekker). USA: Cambridge University, 173-205.
• FRAWLEY, William (1992). Linguistics Semantics. USA: Routledge.
• GENCAN, Tahir Nejat (1974). Dilbilgisi. İstanbul: Kanaat.
• GODDARD, Cliff (1995). “Who are we? The natural semantics of pronouns” Language Sciences, 17/1: 99-121.
• HANKS, Peter (2009). “Recent Work on Propositions”. Philosophy Compass, 4/3: 469–486.
• KARAAĞAÇ, Günay (2013). Dilbilimi Terimleri Sözlüğü. Ankara: TDK.
• KARATAŞ, Mustafa (2019). Her Yönüyle Türk Dili. Kayseri: Kimlik.
• KORKMAZ, Zeynep (2009). Türkiye Türkçesi Grameri: Şekil Bilgisi. Ankara: Türk Dil Kurumu.
• KRATZER, Angelika (1986). “Stage-level and individual-level predicates”. University of Massachusetts Occasional Papers in Linguistics, 12/1: 1-75.
• KURGUN, Levent (2010). “Özel Ad – Cins Ad Hakkında”. Modern Türklük Araştırmaları Dergisi. 7/2: 102-110.
• MURPHY, M. Lynne (2010). Lexical Meaning. USA: Cambridge
• LEE, EunHee (2023). An Introduction to Lexical Semantics. A Formal Aprroach to Word Meaning and Its Composition. UK: Routledge.
• LEPORE, Ernest; CUMMING, Sam (2009). Meaning and argument: an introduction to logic through language.UK: John Wiley and Sons.
• RIEMER Nick (2010). Introducing Semantis. UK: Cambridge University.