The non-cooperation with the institutional authorities constitutes a powerful resistance weapon when it comes to undermining the authority of the nation-state (Rendón Corona, 2011: 79). This theory is informed in the works of Reece Jones (2012) and Frederick Mayer (2014), who point at bureaucracy and institutionalism as pillars of the nation-state and understand individuals as “embedded in institutions that constrain their choice” (Mayer, 2014: 37). In this article, I will examine the short stories “Odiar el Verano” (Hating Summer) (2013) by Gleyvis Coro Montanet, and “The American Embassy” (2009) by Chimamanda Ngozi Adichie. More specifically, I base myself on Douglas North’s concept of formal institutional constraints, that is, “rules, laws and constitutions,” (North, 1994: 360) to support the argument that these characters challenge formal institutions for the purpose of expressing a different point of view to that of the nation-state. I suggest that these two short stories depict an unsuccessful dialogue between the individual and the administration, recognizing the former’s challenge to institutions as an act of empowerment that provides citizen with a voice, since the non-cooperation with the institutional authorities represents one of the most striking features of Gandhi’s passive resistance (Rendón Corona, 2011: 79). By refusing to dance to bureaucracy’s tune and confronting security guards, these characters break with the implicit collaboration with the State by deciding to stop complying with its administration, for the authority of the State finds its expression in juridical codes and institutional organizations (Weber, 1991; Jones, 2012; Mayer, 2014). Therefore, this comparative analysis points to these literary accounts as a revealing point of view on the lack of recognition that many asylum seekers and displaced individuals experience on behalf of some national institutions.
resistance literature asylum seeker institutions Cuba Nigeria
Kurumsal otoritelerle işbirliği yapılmaması, ulus-devletin otoritesinin altını oymak söz konusu olduğunda güçlü bir direniş silahı oluşturur (Rendón Corona, 2011: 79). Bu teori, bürokrasi ve kurumsallığı ulus-devletin temel direkleri olarak gören ve bireyleri “seçimlerini kısıtlayan kurumlara gömülü” (Mayer, 2014: 37). Bu yazıda Gleyvis Coro Montanet'in “Odiar el Verano” (Yazdan Nefret) (2013) ve Chimamanda Ngozi Adichie'nin “Amerikan Büyükelçiliği” (2009) adlı kısa öykülerini inceleyeceğim. Daha spesifik olarak, bu karakterlerin farklı bir noktayı ifade etmek amacıyla resmi kurumlara meydan okuduğu argümanını desteklemek için kendimi Douglas North'un resmi kurumsal kısıtlamalar, yani “kurallar, yasalar ve anayasalar” (North, 1994: 360) kavramına dayandırıyorum. ulus-devletin bakış açısına göre. Bu iki kısa öykünün birey ve yönetim arasındaki başarısız bir diyaloğu betimlediğini öne sürüyorum, birincinin kurumlara meydan okumasını vatandaşa ses veren bir yetkilendirme eylemi olarak kabul ederek, kurumsal yetkililerle işbirliği yapmamanın en önemlilerinden birini temsil ettiğini düşünüyorum. Gandhi'nin pasif direnişinin çarpıcı özellikleri (Rendón Corona, 2011: 79). Bu karakterler bürokrasinin ritmine göre dans etmeyi reddederek ve güvenlik görevlileriyle karşı karşıya gelerek, Devletin otoritesi ifadesini hukuk kurallarında ve kurumsal örgütlerde bulduğu için, onun idaresine uymayı bırakmaya karar vererek Devlet ile örtülü işbirliğini kırarlar (Weber, 1991; Jones, 2012; Mayer, 2014). Bu nedenle, bu karşılaştırmalı analiz, birçok sığınmacı ve yerinden edilmiş kişinin bazı ulusal kurumlar adına yaşadığı tanınma eksikliğine ilişkin açıklayıcı bir bakış açısı olarak bu edebi anlatımlara işaret ediyor.
Direnç edebiyatı sığınmacı Kurumlar Ulus devlet Küba Nijerya
Birincil Dil | İngilizce |
---|---|
Konular | Sanat ve Edebiyat |
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Erken Görünüm Tarihi | 15 Aralık 2022 |
Yayımlanma Tarihi | 20 Aralık 2022 |
Gönderilme Tarihi | 9 Mayıs 2022 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2022 Cilt: 62 Sayı: 2 |
Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi
Bu eser Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.