PARTİLERİN TELEVİZYON VE SOSYAL MEDYA ÜZERİNDEN SEÇMENİ ETKİLEME STRATEJİLERİ

Yıl 2020, Cilt: 10 Sayı: 19, 58 - 78, 25.05.2020

Nejla Ünal , İbrahim Mazman

Öz

Çağımız,
internet çağı olarak adlandırılmakta ve günümüz toplumları da gün geçtikçe
teknolojik hayatın içerisinde yer almaktadır. Buna paralel olarak siyasi hayat,
sosyal medya ile televizyonun ana konusu olmasıyla birlikte bu iletişim
araçları üzerinden seçmeni etkilemeye başlamıştır. Bundan dolayı kitle iletişim
araçlarının gelişmesi, siyasi alanın etkilenmesine neden olmuştur. Partiler,
kamuoyunu kendi çevresinde toplayabilmek için belli stratejiler belirlemekte ve
bu stratejiler doğrultusunda kitleyi etkilemeyi amaçlamaktadırlar. Bu amacı
gerçekleştirirken başyardımcıları olarak, klasik televizyon ve sosyal medya
(internet, instagram, twitter) siyaset propagandası içerisinde yer almaktadır.
Bu iki önemli kitle iletişim araçları sayesinde lider ve partisinin üyeleri
kendi propagandalarını etkili bir biçimde ve örtük mesajlar dâhilinde gerçekleştirerek
toplumun her kesimine ulaşmayı hedeflemektedirler.

Bu çalışmanın amacı Türkiye’deki siyasi partilerin,
klasik televizyon ve sosyal medya üzerinden seçmeni nasıl etkilediklerini ve
bunu yaparken ne tür stratejiler ortaya koyduklarını belirlemektir.  Özellikle araştırma yapılırken 2019 yerel
seçimlerinde %7 ve üstü oy almış partiler temel alınarak Ankara ve İstanbul
bağlamında örnekler verilmiştir. Araştırmanın kuramsal çerçevesi olarak, George
Herbert Mead’in sembolik etkileşimciliği, Erving Goffman’ nın
dramaturjik yöntemi, siyaset bilimcisi ve iletişim teorisyeni olan Harold
Dwight Laswell’in iletişim modeli üzerinden literatür taraması yapılacaktır.

Anahtar Kelimeler: Propaganda,
partiler, seçim, klasik televizyon, sosyal medya, imaj

 

Anahtar Kelimeler

Propaganda, partiler, seçim, klasik televizyon

Kaynakça

• KAYNAKÇA
• Akın, M. H.(2015), Toplumsallaşma Sözlüğü, Konya: Çizgi Kitapevi.Akyüz, S. S. (2017), Düşman Medya Kavramı Çerçevesinde Türkiye’de Siyasi Eğilimler Ve Kitle İletişim Araçları Kullanıcılarının Tarafsızlık Algısı, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Konya: Selçuk Üniversitesi. Avcı, K., Hülür, A. B. (2016), “Siyasal Seçim Vaatlerinin Oy Verme Kararına Etkisi: 2015 Kasım Seçimleri Bolu Örneği”, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 9(43), s.1638-1651. Aydın, M. (2015), Siyasetin Sosyolojisi, İstanbul: Açılım kitap Pınar Yayınları.Bostancı, M. (2014), “Siyasal İletişim”, Erciyes İletişim Dergisi, 3(3), s.84-96. Boyraz, E. (2012), Stratejik Siyaset Pazarlaması ve Siyaset Pazarının Bölümlendirilmesi Üzerine Bir Araştırma, Yayımlanmış Doktora Tezi, Kayseri: Erciyes Üniversitesi.Çubukçu, H. (2006), “Kişilerarası İletişimde Devingenlik: Yeni Bir İletişim Modeline Doğru”, Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 23(1), s.75-87. Çuhadar, C. (2007), “Siyaset Kavramının Felsefi Kökeni”, Dini Araştırmalar Dergisi, 10(30), s.153-167. Damlapınar, Z. ve Balcı, Ş. (2005), “Seçmenin Zihnindeki Aday İmajlarını Belirleyen Etkenler: 28 Mart 2004 Yerel seçimleri Alan Araştırması”, Selçuk İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 4(1), s.58-79. Dever, A. (2013), “Sosyolojik Bir Teori Olarak Dramaturjik Teorinin Futbola Uygulanması”, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 7(32), s.372- 381. Dilber, F. (2011), Siyasal Katılımda Kitle İletişim Araçlarının Seçmenler Üzerine Etkisi; Karaman İli Seçmenleri Üzerine Bir Alan Araştırması, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Konya: Selçuk Üniversitesi.Furat, A. Z. (2009), “Yaygın Din Eğitiminde Kitle İletişim Araçlarının Yeri: Televizyon Örneği”, İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, (19), s.38-61. Goffman, E. (2009), Günlük Yaşamda Benliğin Sunumu, (Çeviri: Barış Cezar ), Ankara: Metis Yayınları.Göktaş, P. (2016), “Y Kuşağının Bir Siyasal İletişim Aracı: Polıtaınment Önerisi (Eğlenceli Siyaset/ Siyasal Eğlence)”, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 9(43), s.1863 1872. Gündüz, F. M. (2000), Toplumsal Sapma Fonksiyonalist ve Sembolik Etkileşimci Yaklaşımlar, Ankara: Zirve Yayınları.Güven, U. Z. (2018), “Kültür, Gündelik Hayat ve Teatrallik İlişkisi Açısından Performans Antropolojisi”, .Antropoloji Dergisi, (36), s.103-123. Kuyaksil, A. (2006), Türkiye’de Siyaset Biliminin Gelişimi ve Bir Türk Siyaset Bilimcisi Olarak Prof. Dr. Tarık Zafer Tunaya, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Malatya: İnönü Üniversitesi. Lasswell, H. D. (2007), “The structure and function of communication in society”, İletişim kuram ve araştırma dergisi, (24), s.215-228. Mead, G.H. (2019), Zihin Benlik ve Toplum, (Çeviren: Yeşim Erdem), Ankara: Heretik Yayıncılık. Morva, O. (2017), “Chıcaco Sosyoloji Okulu’nun Etnografik Mirasını Yeniden Okumak: Dijital Etnografi Çağında Sembolik Etkileşimçcilik”, Hacettepe Üniversitesi İletişim Fakültesi Kültürel Çalışmalar Dergisi, 4(1), s.135-154. Öztekin, A.( 2016), Siyaset Bilimine Giriş, Ankara: Siyasal Yayıncılık.Poloma, M. M. (2011), Çağdaş Sosyoloji Kuramları, (Çeviren: Hayriye Erbaş), Ankara: Palme Yayınları.Ritzer, G. ve Stepnısky, J. (2014), Sosyoloji Kuramları, (Çeviren: Himmet Hülür ), Ankara: De Ki Yayınları.Slattrey, M. (2015), Sosyolojide Temel Fikirler, (Çeviren: Ümit Tatlıcan), İstanbul: Sentez Yayıncılık.Telci, A. B. (2015), “Simgeler Evreninde İletişim: Kodlama ve Kod Açımında Teknolojik/ Kültürel Etkenler ve Medyatik İletişim Kazaları”, E-Journal of Intermedia, 2(2), S.358 371.