Beden eğitimi dersi yatkınlık ölçeğinin türkçe uyarlaması: geçerlik ve güvenirlik çalışması

Yıl 2015, Cilt: 5 Sayı: 1, 115 - 126, 01.04.2015

Mustafa Kayıhan Erbaş Hüseyin Ünlü Yaprak Kalemoğlu Varol

Öz

Beden eğitimi dersleri, yaşam boyu fiziksel aktivite ve motor gelişim açısından
önemli bir yere sahip olmakla beraber, beden eğitimi derslerine etkin katılmayan öğrenciler
için aynı şeyi söylemenin mümkün olmadığı belirtilmiştir (Myers, Strikmiller, Webber &
Berenson, 1996). Bu nedenle öğrencilerin hem fiziksel aktivitelere hem de beden eğitimi
dersine yönelik tutumlarını etkileyen birçok faktör olduğu ve beden eğitimi araştırmalarının
bu faktörler üzerine odaklanmış olduğu görülmüştür (Subramaniam & Silverman, 2007).
Buradan hareketle Welk (1999), ergen ve gençlere yönelik geliştirdiği ‚Fiziksel Aktivite
Teşvik Modeli‛ ile birçok potansiyel faktörü, modelinde bir araya toplamış ve ayrı ayrı
değerlendirmeye almış olduğu görülmüştür. Eğitimsel ve organizasyonsal tanıları içeren bu
faktörler genel olarak incelendiğinde; (a) İmkân sağlama faktörü, (b) Yatkınlık kazandırma
faktörü, (c) Pekiştirme faktörü, (d) Kişisel özellikler faktörü şeklinde incelendiği
saptanmıştır

Anahtar Kelimeler

Beden eğitimi, yatkınlık, fiziksel aktivite

Turkish conformation of the physical education predisposition scale: A validity and reliability study

Öz

The Physical Education Predisposition Scale (PEPS) developed by Hilland et al. (2009) was designed to measure levels of predisposition to physical education courses. In this study, a Turkish adaptation of the scale is examined in regard to span in which they would and is intended to determine the trust. Research was conducted in the school districts of the province of Aksaray, Turkey, and included 7 secondary schools. The study included 57 females (43%) and 75 males (57%) for a total of 132 students (Mage = 12.968, SD = 0.819). A two-factor scale was used for factor analysis and the analysis of the basic components in the scale, and the total variance was found to be 63.29. Cronbach’s coefficient Alpha reliability was 0.71. Accordingly, based on the physical education of secondary school students in Turkey, the scale for determining the disposition can be said to be a valid and reliable scale

Anahtar Kelimeler

physical education, predisposition, physical activity

Kaynakça

• Aksayan, S. & Gözüm, S. (2002). Kültürlerarası ölçek uyarlaması için rehber I: Ölçek uyarlama aşamaları ve dil uyarlaması. Hemşirelik Araştırma Dergisi, 4 (1), 9-14.
• Bunker, L. K. (1998). Psycho-physiological contributions of physical activity and sports for girls. President’s Council on Physical Fitnessand Sports. Research Digest, 3, 1-10.
• Büyüköztürk, Ş. (2002). Faktör analizi: Temel kavramlar ve ölçek geliştirmede kullanımı. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 32, 470-483.
• Carlson, T.B. (1995). Wehategym: Student alienation from physical education, Journal of Teaching in Physical Education, 14, 467-477.
• Carlson, E.D. (2000). A case study in translation methodology using the health-promotion life style profile II. PublicHealth Nursing, 17 (1), 61-70.
• Fairclough, S., Hilland, T. A., Stratton, G. & Ridgers, N. (2012). ‘Am I able? Is it worth it?’ Adolescent girls’ motivational predispositions to school physical education: Associations with health-enhancing physical activity. European Physical Education Review, 18 (2), 147-158.
• Güllü, M. & Güçlü, M. (2009). Ortaöğretim öğrencileri için beden eğitimi dersi tutum ölçeği geliştirilmesi. Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 3 (2), 138-151.
• Hellison, D. R. & Templin, T. J. (1991). A reflective approach to teaching physical education. Champaign, IL: Human Kinetics.
• Hilland, T. A., Stratton, G., Vinson, D. & Fairclough, S. (2009). The physical education predisposition scale: Preliminary development and validation. Journal of Sports Sciences, 27(14), 1555-1563.
• Karasar, N. (2014). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayınları.
• Kline, R. B. (2011) Principles and Practice of Structural Equation Modeling (Third Edition). New York: The Guilford Press.
• Koca, C., Aşçı, F.H. & Demirhan, G. (2005). Attitudes toward physical education and class preferences of Turkish adolescents in terms of school gender composition. Adolescence, 40(158), 365-375.
• Luke, M. D. & Cope, L. D. (1994). Student attitudes toward teacher behavior and program content in school physical education. Physical Educator, 51(2), 57-66.
• Mc Kenzie, T. L., Marshall, S. J., Sallis, J. F. & Conway, T. L. (2000). Leisure-time physical activity in school environments: an observational study using SOPLAY. Preventive Medicine, 30(1), 70-77.
• Myers, L., Strikmiller, P. K., Webber, L. S. & Berenson, G. S. (1996). Physical and sedentary activity in school children grades 5–8: The Bogalusa Heart Study. Medicine and Science in Sports and Exercise. 28, 852–859.
• Ryan, S., Fleming, D. & Maina, M. (2003). Attitudes of middle school students toward their physical education teachers and classes. Physical Educator, 60 (2), 28-42.
• Savaşır, I. (1994). Ölçek uyarlamasındaki sorunlar ve bazı çözüm yolları. Türk Psikolojisi Dergisi, 9 (33), 27-32.
• Subramaniam, P. R. & Silverman, S. (2007). Middle school students’ attitudes toward physical education. Teaching and Teacher Education, 23, 602-611.
• Tavşancıl, E. (2002). Tutumların ölçülmesi ve spss ile veri analizi. Ankara: Nobel Yayınları.
• Welk, G. J. (1999). The Youth Physical Activity Promotion Model: A conceptual bridge between theory and practice. Quest, 51, 5-23.