Anne Çocuk İlişkisi Bağlamında Yabancılara Türkçe Öğretiminde Kullanılan Ezber Yöntemi

Yıl 2021, Cilt: 4 Sayı: 2021 Yunus Emre ve Türkçe Yılı Yabancı Dil Olarak Türkçe Öğretimi Özel Sayısı, 91 - 103, 13.05.2021

Sehel Karşılayan

https://doi.org/10.47948/efad.897600

Öz

Yabancı dil öğretiminde okuma-anlama, dinleme-anlama, sözlü ve yazılı anlatım öğreniciye kazandırılmak istenen dil yetileridir. Öğreniciler bu yetileri kazanma sürecinde sorunlarla karşılaşma eğilimindedir ve bu da bu alanda çok sayıda araştırma yapılmasına neden olur. Bu çalışmada, çocukların dil edinim aşamalarını ve bu aşamalarda uygulanan ezberleme yöntemlerini örneklemek için anne (dil öğretmeni) ve çocuk (dil öğrenen) benzeşimi kullanılmaktadır. Bir çocuk dili kendi ortamında duyarak ve duyduklarını tekrarlayarak öğrenir. Ana dili ediniminde dinlemenin önemli bir rolü olduğu için, dilin edinildiği ortam dil edinimini etkiler. Çocuğun doğduğu andan itibaren anne ve dilin konuşulduğu çevre ile doğrudan bir etkileşimi vardır. Çocuk, gördüğü davranışları ve çevresindeki diğer görsel unsurları kullanarak duyduğu ifadeleri anlamlandırır, ortamındaki sesleri ve tekrar eden davranış kalıplarını tekrarlar ve bu tekrar sayesinde ezberler. İlk dil edinimindeki bu işitme-tekrar etme-ezberleme yöntemi yabancı dil öğretiminde kullanılabilecek bir yöntem olarak akla gelmektedir. İletişimde kullanılan unsurlarda yabancı dil öğrenicisinin ve çocuğun hazır bulunuşluğu dikkate alınarak bir öğretim yöntemi belirlenmelidir. Anne ve çocuk arasındaki doğal dil edinim süreci yabancı dil öğretimine yansıtılarak yabancı dil öğrenicisinin hedef dili öğrenirken karşılaştığı sorunlar en aza indirilebilir. Yabancı dil olarak Türkçe öğretiminde ana dili edinimine benzer bir öğretim yöntemi kullanıldığında dil öğrenicilerine hedef dilin ana diline yakın bir dil yeterliliği kazandırmak mümkün olabilir.

Anahtar Kelimeler

Anne Çocuk İlişkisi, Ezber, Yabancı Dil Öğretimi, Ana Dil Öğrenimi

Kaynakça

• Aksan, D. (2015). Her Yönüyle Dil Ana Çizgileriyle DilBilim. Ankara, Türk Dil Kurumu Yayınları.
• Anonim, 2019. Türk Eğitim Sistemi, Eğitim Yaş Aralıkları ve Zorunlu Eğitimin Tarihsel Gelişimi. Türkiye Anne, Çocuk ve Ergen Sağlığı Enstitüsü (TÜSEB).
• Ata, M. M. (2013). Kur’ân öğretim yöntem ve teknikleri problem ve çözüm yolları. Süleyman Demirel Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 30, 167- 189.
• Barın, E. (2004). Yabancılara Türkçe öğretiminde ilkeler. Hacettepe Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları (HÜTAD), (1), 19-30. https://dergipark.org.tr/en/pub/turkiyat/issue/16660/329608.
• Başaran, B. I. (2004). Etkili öğrenme ve çoklu zekâ kuramı: Bir inceleme. Ege Eğitim Dergisi, 5. 7-15.
• Çelik, H. (2016). Kur’an’ın yazıya aktarılması ve ilk vahiy kâtibi meselesi. Manas Sosyal Araştırmalar Dergisi, (5)1, 22-33.
• Demirci, E. Ö. (2019). Yabancı dil olarak Türkçe öğretiminde şarkı kullanımı Seviye A1. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
• Erdem, M. V. (2019). Yabancılara Türkçe öğretiminde çizgi film kullanımına ilişkin öğretici görüşlerinin incelenmesi. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Adıyaman Üniversitesi, Adıyaman.
• Gerçeker, M., Yorulmaz, İ. & Ural, A. (2000). Ses ve konuşma. K.B.B. ve Baş Boyun Cerrahisi Dergisi, 8 (1), 71-78.
• Göz, K., Dökmeci, H., Güler, A. & Özer, M. Ş. (2020). Ak Başat Türkçe A1- A2. K. Göz (Ed.) Karaman, Karamanoğlu Mehmetbey Üniversitesi Yayınları.
• Güneş, F. (2020). Eğitimde ezber tartışmaları. Eğitim Kuram ve Uygulama Araştırmaları Dergisi, 3(6), 409- 418. DOI: 10.38089/ekuad.2020.37
• Gür, T., Coşkun, İ. & Sağlam, F. (2013). İlkokul 2, 3 ve 4. sınıf Türkçe ders kitapları bütüncesinin kelime hazinesini geliştirme eğitimi açısından incelenmesi. Turkish Studies, 8(1), 1561- 1570. DOI: http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.4356
• Gürses, İ. (2002). Dogmatik zihnin bazı özellikleri. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi, 11(1), 183- 192.
• Hamarat, D., Işıtan, S., Özcan, A. & Karaşahin, H. (2015). Okul öncesi dönem çocuklarının izledikleri çizgi filmler üzerine bir inceleme: Caıllou ve Sünger Bob örneği. Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 18, No: 33, 75- 91.
• Kaplan, M. (2019). Kültür ve Dil. İstanbul, Dergâh Yayınları.
• Karacan, E. (2000a). Bebeklerde ve çocuklarda dil gelişimi. Klinik Psikiyatri, 3, 263- 268.
• Karacan, E. (Temmuz 2000b). Çocuklarda dil gelişimini etkileyen faktörler. Sürekli Tıp Eğitimi Dergisi. 26 Şubat 2021 tarihinde https://www.ttb.org.tr/STED/sted0700/6.html adresinden erişildi.
• Köprülü, S. (2016). Erken yaşta yabancı dil öğreniminde çizgi filmlerin yeri. Diyalog Interkulturelle Zeitschrift Für Germanistik, 4 (1), 88-98. https://dergipark.org.tr/tr/pub/diyalog/issue/24377/258369
• Locke, J. (2013). İnsan Anlığı Üzerine Bir Deneme. (V. Hacıkadiroğlu, Çev.). İstanbul, Kabalcı Yayıncılık.
• Memiş, M. R. & Erdem, M. D. (2013). Yabancı dil öğretiminde kullanılan yöntemler, kullanım özellikleri ve eleştiriler. Turkish Studies 8 (9), 297- 318. DOI: 10.7827/TurkishStudies.5089
• Monomente. İşitme engelli çocuklarda dil ve konuşma bozuklukları. 24 Şubat 2021 tarihinde https://www.monomente.com/tr/icerik/16/isitme-engelli-cocuklarda-dil-ve-konusma-bozukluklari adresinden erişildi.
• Oruç, Ş. (2016). Ana dili, ikinci dil, iki dillilik, yabancı dil. The Journal of Academic Social Science Studies, 45(3), 279-290. Doi number: http://dx.doi.org/10.9761/JASSS3411.
• Şenyiğit, Y. (2020). Yabancılara Türkçe öğretiminde sözlü dilin kelime sıklığı ve A1- A2 kelime sözlüğü. Yayımlanmamış doktora tezi, Sakarya Üniversitesi, Sakarya.
• Temizkan, M. & Atasoy, A. (2016). Söz varlığının gelişimi açısından çizgi filmler üzerine bir değerlendirme (TRT Çocuk ve Minika Çocuk örneği). Milli Eğitim, 210, 577- 599.
• Türkçapar, H. M. & Sargın, A. E. (2012). Bilişsel davranışçı psikoterapiler: tarihçe ve gelişim. Bilişsel Davranışçı Psikoterapi ve Araştırmalar Dergisi, 1(1), 7-14.
• Yöntem. 26 Şubat 2021 tarihinde https://sozluk.gov.tr/ adresinden erişildi.