Bağdaşımcılık Teorisini Destekleyen ve Bağdaşımcılık Teorisine Karşı Argümanlar

Yıl 2017, Cilt: 6 Sayı: 17, 0 - 0, 02.08.2017

Emine Tepeli

Öz

Bağdaşımcılık Teorisi, gerekçelendirmenin ve bilginin yapısı sorununa dair
epistemik bir teori olup, gerekçelendirmenin ve bilginin dairesel ve sonu olmayan
bir yapıda olduğunu savunmaktadır. Bir kanaati veya inancı gerekçelendirmenin
mümkün olabilmesi için ise bu kanaatin veya inancın, diğer inançlar arasında
bağdaşım içinde olması gerektiği öne sürülmektedir. Bir başka deyişle, bir
inancın gerekçeli olabilmesi için öncelikle inanç sistemi içerisinde bulunan diğer
inançlarla bağdaşım içerisinde olması gereklidir. Gerekçelendirmenin ve bilginin
yapısı sorununa dair diğer teorilerden farklı olarak benimsediği dairesel ve sonu
olmayan yapıdaki gerekçelendirme modeli, tartışmalara sebep olmuş ve bu konuda
argümanlar geliştirilmiştir. Teorinin öne sürmüş olduğu bu görüşler çeşitli
argümanlarla desteklenmekle birlikte, teoriye karşı çeşitli eleştiriler getirilmiş ve
teoriye karşı argümanlar sunulmuştur. Bağdaşımın gerekçelendirme için yeterli
ya da gerekli olmaması yönünde geliştirilen karşı argümanlar, deneyimsel/algısal
inançlar, farkındalık, mantıksal tutarlılık gibi unsurlar üzerinde yoğunlaşmaktadır.
Bu makalede Bağdaşımcılık Teorisinin görüşleri incelenerek Bağdaşımcılık
Teorisini destekleyen ve bağdaşımcılık teorisine karşı geliştirilen argümanlar ve bu argümanlara verilen cevaplar sunulacaktır. Makale iki bölümden oluşmaktadır.
İlk bölümde bağdaşımcılık teorisi ile ilgili genel bir sunum yapılmaktadır. İkinci
bölümde ise, Bağdaşımcılık Teorisini destekleyen ve Bağdaşımcılık Teorisine karşı
geliştirilen argümanlar ele alınacaktır.

Anahtar Kelimeler

bağdaşımcılık teorisi, bağdaşım, inanç, gerekçelendirme

Kaynakça

• ASLAN, Hasan, (1993), “Gerçekçilik Biçimleri”, Felsefe Kongresi, Ankara. ASLAN, Hasan, (1995), The Realism-Antirealism Debate İn Contemporary Philosophy and Its Practical Implications. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Ankara. BONJOUR, Laurence, (1985), The Structure of Empirical Knowledge, USA: Harvard University Press. BONJOUR, Laurence, (2009), Epistemology- Classic Problems and Contemporary Responses, United Kingdom: Rowman & Littlefield Publishers. CHERNİAK, Christopher, (1984), “Computational Complexity and the Universal Acceptance of Logic”, Journal of Philosophy, 81/12: 739-758. DAVİDSON, Donald, (1986), “A Coherence Theory of Truth and Knowledge”, E, LePore, (Ed.), Truth and Interpretation: Perspectives on the Philosophy of Donald Davidson, New York: Blackwell, 307-319. DOĞRUCAN, M. Fatih, (2017), “Düşüncenin Seyri: Mantıkdan Dile, Felsefeden Edebiyata”, Mediterranean Journal of Humanities – (MJH), VII/1, 177-183. LEHRER, Keith, (1990), Theory Of Knowledge, USA: Westview Press. LEMOS, Noah, (2007), An Introduction to the Theory of Knowledge, Cambridge: Cambridge University Press. LEWIS, C. Irving, (1946), An Analysis of Knowledge and Valuation, USA: The Open Cout Publishing Company. MURPHY, Peter, “Coherentism in Epistemology”, (20.09.2017), http://www.iep. utm.edu/coherent/. POLLOCK, John, (1986), “The Paradox of The Preface”, Philosophy of Science, 53: 246-258