EĞİTİM FELSEFESİ DERSİNDEKİ SİNEMATOGRAFİK DENEYİMLER ÜZERİNE ÖĞRETMEN ADAYLARININ GÖRÜŞLERİNİN İNCELENMESİ: “YAVAŞ BAKIŞ”

Yıl 2020, Cilt: 2 Sayı: 2, 158 - 172, 15.12.2020

Gürol Yokuş

Öz

Bu araştırma kapsamında Eğitim Felsefesi dersinde içerik öğretiminde kullanılan sinematografik deneyimlere ilişkin öğretmen adaylarının görüşleri incelenmiştir. Görsel anlatı çağı olarak adlandırılan yirmi birinci yüzyılda eğitsel ortamlarda sinemasal deneyimlerin arttığı ve bu araçların öğrenme açısından etkililiğinin açıkça fark edildiği görülmektedir. Bu çalışmada bilimsel araştırma yöntemi olarak nitel araştırma yöntemlerinden içerik analizi kullanılmıştır. Çalışma grubunun belirlenmesinde ise benzeşik örneklem tekniği kullanılarak 24 öğretmen adayından nitel veri toplanmıştır. Veri toplama aracı olarak sinematografik deneyimlere ilişkin açık uçlu soru formu kullanılmış ve sonrasında öğretmen adaylarından sinematografik deneyimlerin neye benzediğine ilişkin metafor üretmeleri istenmiştir. Toplanan nitel veriler içerik analizine tabi tutulmuştur. Analiz sonucunda öğretmen adayları, sinema deneyimini kalıcılık (f=19), etkileme gücü (f=10), bakış açısını genişletme (f=7), pratiklik (f=6), somutlaştırma (f=6) ve derse adapte olma (f=5) olma açısından etkili buldukları ortaya çıkmıştır. Öğretmen adaylarının ürettiği metaforlar incelendiğinde, sinematografik deneyimi “gezinti/yolculuk, hayat, lunapark, Alice Harikalar Diyarı, dinlenme tesisi, pamuk şeker, derse ünlülerin girmesi, karavan, müzik dinletisi, oyun, kapı, terapist koltuğu”na benzettikleri görülmektedir. Fakat, bu deneyimin dezavantajları ile ilgili olarak, öğretmen adaylarının “görsel efektlerin anlamlı gölgelemesi (f=7), hayal gücünü sınırlandırması (f=5), anlatıcının bakış açısıyla sınırlandırması (f=4), araştırma eylemini azaltması (f=4) ve kurgunun kalitesinin iyi olup olmaması (f=3)” açısından endişelerinin oldukları görülmektedir. Eğitim alanı içerisinde sinematografik deneyimlerin bir şeylere hızlıca bakıp geçmek yerine yavaşlamak için imkân tanıdığı, “yavaş bakış”ın oldukça değerli olduğu, sinematografinin öğrenme amaçlı kullanılması için merak uyandırıcı, kavram öğretimine ve seyircinin anlama düzeyine uygun olmasına ve dikkat dağıtacak kadar uzun sürmemesine dikkat edilmelidir. Araştırmanın bulguları incelendiğinde, genel olarak sinematografik deneyimlerin etkili bir öğrenme ortamı olarak işlev gördüğü, hikâye anlatımının ötesine geçerek hikayeyi yaşamaya izin verdiği sonucuna ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Sinematografi ve öğretim, sinematografik etkinlikler, yavaş bakış

Kaynakça

• Adadağ, Ö. (2012). Ulusu eğitmek: İki dünya savaşı arası dönemde eğitici sinema. Ileti-s-im, (17).29-61.
• Bümen, N. T., Ünver, G., & Başbay, M. (2010). Öğrenci görüşlerine göre ortaöğretim alan öğretmenliği tezsiz yüksek lisans programı derslerinin incelenmesi: Ege Üniversitesi örneği. Eğitim Bilimleri ve Uygulama, 9(17), 41–62.
• Creswell, J. W. (2008). Educational eesearch: Planning, conducting, and evaluating quantitative and qualitative research. New Jersey: Pearson.
• Demirel, Ö. (2002). Eğitimde program geliştirme: Kuramdan uygulamaya. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
• Forbes, C. T. (2011). Preservice elementary teachers’ adaptation of science curriculum materials for inquiry-based elementary science. Science Education, 95, 927–955.
• Günay, V. (2008). Görsel okuryazarlık ve imgenin anlamlandırılması. Art-e Sanat Dergisi, 1(1),1-29.
• Güngör, A. C. (2017). Sinematografik imgenin öğretimi. The Turkish Online Journal of Design Art and Communication, 7(4), 697-708.
• Higgins, S. S. & Lantz, J. M. (1997). An innovative approach using film and creative writing to teach developmental concepts to pediatric nursing students. J Pediatr Nurs. 12(6), 364-366.
• Jenkins, J. (1980). Örgün olmayan eğitimde film. (Çev.Dursun Gökdağ), Kurgu Dergisi (3), 352-360.
• Kalra, G. (2011). Psychiatry movie club: A novel way to teach psychiatry. Indian J Psychiatry, 53(3), 258–260.
• Marshall, E. O. (2003). Making the most of a good story: Effective use of film as a teaching resource for ethics. Teaching Theology & Religion, 6(2), 93-98.
• Metz, C. (1986). Sinemada anlam üstüne. (Çev. Oğuz Adanır), İstanbul: Hayalperest.
• Miles, M. B. & Huberman, A. M. (1994). Qualitative data analysis. Thousand Oaks, CA: Sage.
• Önder, S., & Baydemir, A. (2005). Türk sinemasının gelişimi (1895-1939). Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 6(2), 113-135.
• Paker, T. (2017). Durum Çalışması. Nitel araştırma: Yöntem, teknik, analiz ve yaklaşımları (ss. 119-134). Ankara: Anı Yayıncılık.
• Patton, Q. (2014). Nitel araştırma ve değerlendirme yöntemleri. Ankara: Pegem.
• Terzioğlu, C., Eskiyurt, R., & Özkan, B. (2017). Psikiyatri hemşireliği eğitiminde sinema filmi izletilmesi yöntemi ile öğrencilerin bakım uygulamalarındaki farkındalıklarının araştırılması. Sağlık Bilimleri ve Meslekleri Dergisi, 4(3), 149-161.
• Tezcan, M. (1972). Toplumsal yaşantımızda sinema ve halk eğitimindeki rolü. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 5(3), 171-204.
• Toman, S. M., & Rak, C. F. (2000). The use of cinema in the counselor education curriculum: Strategies and outcomes. Counselor education and supervision, 40(2), 105-114.
• Yalanız, Y. (2018). Sinemaya konu olan eğitim sistemlerinin örgütsel ve yönetsel sorunları. TRT Akademi, 3(5), 138-163.
• Yetişkin, E. B. (2011). Sinematografik düşünebilmek: Deleuze'ün sinema yaklaşımına giriş. İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, (40), 123-141.
• Yıldırım A., & Şimşek, H. (2003). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin.
• Yurdigül, A. (2014). Eğitim olgusunun sinematografik anlatıdaki yeri üzerine bir yaklaşım denemesi (“BAL” filmi örneği). Ekev Akadem Dergisi, 60, 487-502.
• Wedding D., Boyd, M. A., & Niemic, R. (2010). Movies and mental illness: Using films to understand psychopathology. Cambridge, MA: Hogrefe.