Carnivalesque Dimension of Electronic Dance Music in Festivals

Yıl 2023, Sayı: 21, 106 - 124, 18.01.2023

Kübra Arslan , Levent Ergun

https://doi.org/10.31722/ejmd.1208204

Öz

When we analyze the development of electronic dance music (EDM), which comes from an underground culture, we can say that it has become mainstream in recent years owing to festivals. Despite its late recognition in Turkey, EDM has managed to constitute an active audience over time through Disc Jockeys and producers. It entered our country in the 1990s via radio broadcasts, and has grown and developed through the increasing number of parties and festivals in recent years. In this paper, in the fieldwork carried out in electronic dance music festivals, the explicandum and experiences of the audience and the data obtained on the phenomenon of festival and DJing will be explained within the framework of the concept of carnivalesque. Ethnographic data were obtained from EDM festivals held in İzmir and İstanbul through observation, participant observation and interview. Carnivals, from ancient times to the present day, go beyond being simple entertainment celebrations and symbolize a more collective situation. Medieval carnival understanding, which Bahtin analyzed in his Rebelais and His World, has many aspects similar to today's EDM festivals. Festivals can be considered as pre-modern carnivals as a performance space and counterculture which enables the audience to escape from social life. In this paper, some differences along with the situations in which carnivalesque behavior such as laughing and freedom gain visibility are discussed. The traces of the carnivals which are a medieval tradition, also seen formally in today's EDM festivals. Despite the political and economic effects, these festivals maintain a counterculture and an upside-down state of world.

Anahtar Kelimeler

Electronic Dance Music, Disc Jockey, Festival, Carnival, Carnivalesque

ELEKTRONİK DANS MÜZİĞİ FESTİVALLERİNDE KARNAVALESK BOYUT

Öz

Underground (yeraltı) bir kültürden gelen elektronik dans müziğinin (EDM) gelişimini incelendiğimizde son yıllarda festivaller sayesinde ana akım haline geldiğini söyleyebiliriz. EDM, Türkiye’de geç tanınmasına rağmen Disk Jokey’ler ve prodüktörler aracılığıyla zaman içerisinde aktif bir izler kitle oluşturmayı başarmıştır. 1990’larda radyolar sayesinde ülkemize girerek, son on yılda sayısı artan partiler ve festivaller yoluyla büyüyerek gelişmiştir. Bu makalede elektronik dans müziği festivallerinde gerçekleştirilen alan çalışmasında, izler kitlenin ifade biçimleri ve deneyimleri ile festival ve DJ’lik olgusuna yönelik elde edilen veriler karnavalesk kavramı çerçevesinde açıklanacaktır. Etnografik veriler gözlem, katılımcı gözlem ve görüşme yoluyla İzmir ve İstanbul’da düzenlenen EDM festivallerinden sağlanmıştır. Karnavallar, antik çağdan itibaren günümüze kadar basit eğlence kutlamaları olmanın dışına çıkarak daha kolektif bir durumu simgelemektedir. Bahtin’in Rebelais ve Dünyası eserinde incelediği Ortaçağ karnaval anlayışı günümüz EDM festivalleri ile birçok açıdan benzer özellikler taşımaktadır. Festivaller sosyal yaşamdan kaçışın sağlandığı performans alanı ve karşı kültür olarak modern dönem öncesi karnavallar gibi değerlendirilebilir. Gülme ve özgürlük gibi karnavalesk davranışın görünürlük kazandığı durumlarla birlikte bazı farklılıklar makalede ele alınmıştır. Ortaçağ geleneği olan karnavalların izleri günümüzdeki EDM festivallerinde de biçimsel olarak görülmektedir. Bu festivaller siyasal ve ekonomik etkilere rağmen bir karşı kültür ve tepetaklak dünya halini korumayı sürdürmektedir.

Anahtar Kelimeler

Electronic Dance Music, Disc Jockey, Festival, Carnival, Carnivalesque

Kaynakça

• Altunay, E. (2014). Paganizm kadim bilgeliğe giriş. İstanbul: Hermes Yayınları.
• Baba, O. (2009). Türk askeri müzik geleneğinde değişim ve süreklilik (Tez No. 280160) [Doktora tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi]. Ulusal Tez Merkezi.
• Bahtin, M. (2001). Karnavaldan romana (C. Soydemir, Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Bahtin, M. (2002). Dostoyevski poetikasının sorunları (C. Soydemir, Çev.). İstanbul: Metis Yayınları.
• Bahtin, M. (2019). Rabelais ve dünyası (Ç. Öztek, Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Bergey, B., Seeger, A., Sanjek, D., Frisbie, C. J., Fikentscher, K., & Fink, R. (2005). Institutions and processes affecting music in the United States. (ed. Ellen Koskoff), Music cultures in the United States (s. 26-50) içinde. New York: Routledge.
• Brewster, B. & Broughton, F. (2006). Last night a dj saved my life: The History of the disc jockey. New York: Grove.
• Collin, M. (1997). Altered state: The Story of ecstasy culture and acid house. London: Serpents Tail.
• Copland, A. (2015). Yeni müzik (1900-1960), (A. C. Gedik, Çev.) İstanbul: Yazılama Yayınevi.
• Crane, D. (2003). Moda ve gündemleri giyimde sınıf, cinsiyet ve kimlik (Ö. Çelik, Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Eagleton, T. (2013). Walter Benjamin ya da bir devrimci eleştiriye doğru (E. B. Aydar, Çev.). İstanbul: Agora Kitaplığı.
• Frazer, J. (2006). Altın dal dinin ve folklorun kökleri (M. Doğan Çev.). İstanbul: Payel Yayınları.
• Gahlinger, P. M. (2004). Club drugs: MDMA, gamma-hydroxybutyrate (GHB), Rohypnol, and ketamine. Am Fam Physician, 69 (11), 2619-2626.
• Geertz, C. (2010), Kültürlerin yorumlanması (H. Gür, Çev.). Ankara: Dost Kitabevi Yayınları.
• Giddens, A. ve Sutton P. W. (2012). Sosyoloji (E. A. Kayhan, Çev.). İstanbul: Kırmızı Yayınları.
• Gramsci, A. (1999). Selections from prison notebooks. London: Lawrence.
• Grange, J. T., Corbett, S. W. & Downs, D. M. (2014). The games: what can the sports medicine community learn from raves? Curr Sports Med Rep, 13 (3), 155-162.
• Hill, A. (2002). Acid house and thatcherism: Noise, the mob, and the English countryside. British Journal of Sociology, 53 (1), 89-105.
• Hutson, S. R. (2000). The rave: Spiritual healing in modern Western subcultures. Anthropological Quarterly, 73 (1), 35-49.
• Huizinga, J. (2006). Humo ludens: Oyunun toplumsal işlevi üzerine bir deneme (M. A. Kılıçbay, Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• İlim, F. (2017). Bahtin, diyaloji, karnaval ve politika. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Kınlı, H. D. ve Yükselsin, İ. Y. (2016). Eşikler, müzikler ve liminalite: Profesyonel roman müzisyenler ve Bergama yöresi evlilik ritüellerindeki liminal rolleri. International Journal of Human Sciences, 13 (1), 375-399.
• O’Grady, K. A. (2009). Underground club spaces and interactive performance [Doktora tezi, The University of Leeds].
• Palamar, J. J., Le, A. & Acosta, P. (2021). Shifts in drug use behavior among electronic dance music partygoers in New York during COVID-19 social distancing. Subst Use Misuse, 56 (2), 238-244.
• Parrott, A.C. (2002). Recreational Ecstasy/MDMA, the serotonin syndrome, and serotonergic neurotoxicity. Pharmacol Biochem Behav, 71(4), 837-44.
• Reynolds, S. (1999). Generation ecstasy: Into the World of techno and rave culture. New York: Routledge.
• Sanders, B. (2001). Kahkahanın zaferi yıkıcı tarih olarak gülme (K. Atalay, Çev.). İstanbul: Ayrıntı yayınları.
• Schmidt, B. (2015). Boutiquing at the raindance campout: Relational aesthetics as festival technology. Dancecult, 7 (1), 35-54.
• Snoman, R. (2009). Dance music manual. USA: Elsevier.
• St John, G. (2004). Techno millennium: Dance, ecology and future primitives. G. St John (Ed.), Rave culture and religion (s.213-235) içinde. London: Routledge.
• St John, G. (2005). Rave culture and religion. New York: Routledge.
• Sylvan, R. (2005). Trance formation: The Spiritual and religious dimensions of global rave culture. New York: Routledge.
• Wright, C. (2008). Listening to Western music. USA: Clark Baxter.