Cahiliye döneminde, aralarında baba tarafından kan bağı bulunan akrabanın oluşturduğu topluluğa “asabe” denirken, bu topluluğun bütün fertlerini birbirine bağlayan ve herhangi bir dış tehlikeye karşı koymak veya saldırmak söz konusu olduğunda bütün topluluk üyelerinin harekete geçmesini sağlayan birlik ve dayanışma ruhuna da “asabiyet” denilmekteydi. Istılah anlamından farklı olarak İbn Haldun'un terminolojisinde “asabiyet”, anahtar bir kavram olup anlam çerçevesi ancak Mukaddime adlı eserinin bütününden tespit edilebilmektedir. Bu doğrultuda Hâriciler’de, “asabiyet”in anlam kapsamında bulunan birtakım unsurları hatırlatacak nitelikte yapısal ve zihniyet özellikleri bulunduğu görülmektedir. Bu çalışmada, İbn Haldun'un asabiyet teorisinin, Hârici yapı ve düşüncesi üzerinde lokal yansımalarına dair birtakım tespit ve değerlendirmeler ortaya konmaya çalışılmıştır.
asabiyet İbn Haldun Harici zihniyet Asabiyet Teorisi Haricilik
In the pre-Islamic period Jahiliyyah, the term “asaba” referred to a people who are related through the male side of the family while the term “aşabiyyah” referred to a common sense of unity and cooperation between the group members which enabled all of them to fight together and take action in any dangerous situation. Differing from the meaning of term, in Ibn Khaldūn’s terminology “aşabiyyah” is a key concept only can make sense in his complete work Muqaddimah. Accordingly, it could be analyzed that Kharijites had some traits which were close to fall under the term “aşabiyyah”. Hence, this work puts some assessments and discernments about how Ibn Khaldūn’s theory of “aşabiyyah” affected Khawarij thought and system.
Konular | Din Araştırmaları |
---|---|
Bölüm | Araştırma Notları |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 30 Haziran 2017 |
Gönderilme Tarihi | 24 Nisan 2017 |
Kabul Tarihi | 9 Mayıs 2017 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2017 Cilt: 10 Sayı: 1 |
_____________________________________ ISSN 1309-5803 e-Makâlât Mezhep Araştırmaları Dergisi _______________________________