Televizyon İzleyicisi Kimdir? Kavramsal Bir Tartışma

Yıl 2016, , 25 - 42, 01.11.2016

Kumru Berfin Emre Çetin

https://doi.org/10.32704/erdem.536832

Cited By: 1

Öz

Televizyon çalışmaları açısından “izleyici” muğlak ve tarif edilmesi güç
bir kavramdır. İletişim alanı içindeki farklı epistemolojik yönelimler,
iletişim süreçlerini olduğu kadar izleyiciyi de farklı biçimlerde tarif
ederler. Temelde izleyicinin kim olduğu sorusunun yanıtını belirleyen,
izleme davranışının nasıl anlaşıldığıdır. İzleme pratikleri gündelik hayat içerisindeki sosyal etkileşimle belirlenir. Bu bağlamda, teknolojik
değişimlerin ortaya çıkardığı farklı sosyal etkileşim biçimleri televizyon
izleyiciliği pratiğini de biçimlendirmiştir. Bu makalede televizyon çalışmaları alanında izleyici kavramının geçirdiği dönüşüm ele alınmakta,
teknolojik yeniliklerle birlikte izleyicilik pratiklerinin değişimi ve bunun televizyon çalışmaları için ne anlama geldiği tartışılmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Televizyon, izleyici, izleyici araştırmaları, yakınsama, fragmanlaşma

Kaynakça

• Abercrombie, Nicholas ve Brian Longhurst (1998). Audiences: A Sociological Theory of Performance and Imagination, London: Sage.
• Alasuutari, Pertti (1999). Rethinking the Media Audience, London: Sage.
• Ang, Ien (1985). Watching Dallas: Soap Opera and the Melodramatic Imagination, New York: Methuen.
• —— (1991). Desperately Seeking the Audience, London: Routledge.
• Arun, Özgür (2015). “Kültürel Hepçiller: Ne Seçkin Ne Sıradan, Sadece Olağan! Türkiye Televizyonunda İzleyici Beğenilerinin Analizi”, Toplum ve Bilim 133, s.247-280.
• Batmaz, Veysel ve Asu Aksoy (1995). Türkiye’de Televizyon ve Aile, Ankara: Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu.
• Binark, Mutlu (1995). “Ben Bir Kadın Özne ve Benim Sabun Köpüklerim”, Ankara Üniversitesi İletişim Fakültesi Yıllığı, Ankara: Ankara Üniversitesi.
• Blumler, Jay G. ve Elihu Katz (1974). The Uses of Mass Communication, Newbury Park: Sage.
• Couldry, Nick (2011). “More Sociology, More Culture, More Politics, or, a Modest Proposal for ‘Convergence’ Studies”, Cultural Studies 25/4-5, s.487-501.
• Dennis, Everett. E. (2006). “Television Convergence Conundrum”, Television Quarterly 37/1, s.22-26.
• Evans, William A. (1990). “The Interpretive Turn in Media Research Innovation, Iteration, or Illusion?”, Critical Studies in Mass Communication 7/2, s.147-168.
• Evans, Elizabeth (2011). Transmedia Television: Audiences, New Media, and Daily Life, New York: Routledge.
• Fiske, John (1987). Television Culture, London: Routledge.
• Fiske, John ve John Hartley (2003). Reading Television, London: Routledge.
• Gerbner, George (1998). “Cultivation Analysis: An Overview”, Mass Communication & Society 1/3-4), s.175-194.
• Georgiou, Myria (2013). “Seeking Ontological Security Beyond the Nation: The Role of Transnational Television”, Television&New Media 14/4, s.304–321.
• Gillespie, Marie (1995). Television, Ethnicity and Cultural Change, London: Routledge.
• —— (2000). “Transnational Communications and Diaspora Communities”, Ethnic Minorities and Media: Changing Cultural Boundaries, Der. Simon Cottle, Berkshire: Open University Press.
• Gray, Jonathan (2008). Television Entertainment, London: Routledge.
• Gülnar, Birol ve Şükrü Balcı (2010). “Yabancı Uyruklu Üniversite Öğrencileri Arasında Kültürleşme ve Televizyon İzleme Motivasyonları”, Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi 28, s.447-484.
• Hall, Stuart (1980). “Encoding/Decoding”, Culture, Media, Language, Der. Stuart
• Hall, Dorothy Hobson, Andrew Lowe ve Paul Willis, London: Hutchinson.
• Jenkins, Henry (2014). “Rethinking ‘Rethinking Covergence/Culture’”, Cultural Studies 28/2, s.267-297.
• Karim, Karim H. (2003). The Media of the Diaspora, London: Routledge.
• Katz, Elihu ve Paul Lazarsfeld (1955). Personal Influence: The Part Played by People in the Flow of Mass Communications, Glencoe: The Free Press.
• Livingstone, Sonia ve Peter Lunt (1993). Talk on Television: Audience Participation and Public Debate, London: Routledge.
• McQuail, Denis ve Sven Windahl (2010). İletişim Modelleri, Çev. Konca Yumlu, Ankara: İmge.
• Morley, David (1980). The Nationwide Audience: Structure and Decoding, London: British Film Institute.
• —— (1992). Television, Audiences and Cultural Studies, London, Routledge. Nightingale, Virginia ve Karen Ross (2003). Critical Readings: Media and Audiences, Berkshire: Open University Press.
• Özçetin, Burak (2010). “‘Kullanımlar ve Doyumlar’dan İzlerkitle Sosyolojisine: Türkiye’de İzlerkitle Çalışmaları”, İletişim Araştırmaları 8/2, s.9-37.
• Özer, Ömer (2005). “Yetiştirme Kuramı: Televizyonla Yaşamanın İdeolojik Kültürel Sonuçlarına Yönelik Yapılan Araştırma”, Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi 5/1, s.75-108.
• Özsoy, Aydan (2011). Televizyon ve İzleyici: Türkiye’de Dönüşen Televizyon Kültürü ve İzleyici, Ankara: Ütopya.
• Postman, Neil (2000). “The Humanism of Media Ecology”, <http://media- ecology.org/ publications/MEA_proceedings/v1/humanism_of_media_ecology. html>
• Ruddock, Andy (2001). Understanding Audiences: Theory and Method, London: Sage.
• Scannel, Paddy (1989). “Public Service Broadcasting: History of a Concept”, Understanding Television, Der. Andrew Goodwin ve Garry Whannel, London: Routledge.
• —— (1991). Broadcast Talk, London: Sage.
• Silverstone, Roger (1994). Television and Everyday Life, London: Routledge.
• Simons, Nele (2014). “Audience Reception of Cross- and Transmedia TV Drama in the Age of Convergence”, International Journal of Communication 8, s.2220- 2239.
• Takahashi, Toshie (2009). Audience Studies: A Japanese Perspective, London: Routledge.
• Türkoğlu, Nurçay (2010). “Toplumsal Dönüşümler ve Medyada İzleyici Katılımı”, Ankara: Tübitak Raporu.
• Webster, James G. (1986). “Audience Behavior in the New Media Environment”, Journal of Communication 36/3, s.77-91.
• —— (2005). “Beneath the Veneer of Fragmentation: Television Audience Polarization in a Multichannel World”, Journal of Communication 55/2, s.366-382.