Digital Nomadism and the State: An Analysis of Public Policies Adaption to a New Way of Life

Yıl 2025, Cilt: 2 Sayı: 1, 1 - 7, 29.07.2025

Hikmet Sefa Kahraman

Öz

This study examines the phenomenon of “digital nomadism,” which has emerged as a result of digitalization and globalization, from a public administration perspective. Digital nomadism refers to a lifestyle in which individuals work independently via the internet without being bound to a specific location, thereby challenging traditional conceptions of state-citizenship relations. The study analyzes the impact of digital nomadism on public policy through both theoretical and practical lenses, offering a comparative analysis of cases from Estonia, Portugal, and Indonesia. Turkey’s potential as a digital nomad destination is assessed in light of its robust e-government infrastructure, low cost of living, and rich cultural heritage. However, the absence of a comprehensive legal framework, bureaucratic hurdles, and language barriers are highlighted as areas requiring policy improvement. Drawing on theories of governance, social space, and citizenship, the study emphasizes the need for a multi-actor, flexible, and transnational model of governance. Ultimately, the research suggests that developing a holistic and sustainable public policy approach to digital nomadism is of strategic importance for Turkey to deepen its digital transformation and enhance its role in the global digital economy.

Anahtar Kelimeler

DigitalCitizenship , DigitalNomadism , Governance , Public Policy , State Transformation

Dijital Göçebelik ve Devlet: Kamu Politikalarının Yeni Yaşam Biçimine Uyumu Üzerine Bir İnceleme

Öz

Bu çalışma, dijitalleşme ve küreselleşmenin etkisiyle ortaya çıkan “dijital göçebelik” olgusunun kamu yönetimi perspektifinden ele alınmasını amaçlamaktadır. Dijital göçebelik; bireylerin mekâna bağlı kalmaksızın internet aracılığıyla çalışabildiği bir yaşam biçimi olarak, klasik devlet-vatandaşlık ilişkilerini yeniden tanımlamaktadır. Çalışmada, dijital göçebeliğin kamu politikalarına etkisi kuramsal ve uygulamalı düzeyde incelenmiş; Estonya, Portekiz ve Endonezya örnekleri üzerinden karşılaştırmalı analiz yapılmıştır. Türkiye’nin dijital göçebelik potansiyeli; güçlü e-Devlet altyapısı, düşük yaşam maliyetleri ve kültürel zenginlikleri çerçevesinde değerlendirilmiştir. Ancak yasal çerçevenin eksikliği, bürokratik engeller ve dil bariyerleri gibi sorunların kamu politikaları açısından iyileştirilmesi gerektiği vurgulanmıştır. Çalışma, yönetişim, sosyal mekân ve vatandaşlık kuramları doğrultusunda dijital göçebeliğin çok aktörlü, esnek ve sınır aşan bir yönetişim ihtiyacı doğurduğunu ortaya koymaktadır. Sonuç olarak, Türkiye’nin dijital göçebeliği kapsayan bütüncül ve sürdürülebilir kamu politikaları geliştirmesi, dijital dönüşüm sürecini derinleştirmek açısından stratejik bir öneme sahiptir.

Anahtar Kelimeler

Dijital Göçebelik , Dijital Vatandaşlık , Devletin Dönüşümü , Kamu Politikası , Yönetişim

Kaynakça

• Castells, M. (2000). Therise of the network society (2nd ed.). Blackwell.
• Çetin, E., & Aksoy, B. (2022). Dijitalleşme sürecinde yeni emek biçimleri: Türkiye'de freelance çalışma üzerine bir inceleme. Çalışma ve Toplum, 72(3), 1347–1370.
• Demirel, N., & İli, B. (2023). Dijital göçebelerin Türkiye algısı. Journal of RecreationandTourismResearch, 10(1), 30–56. https://doi.org/10.5281/zenodo.7783445
• Gillespie, T. (2022). The digital nomad and thenation-state: Redefining borders in theremoteworkera. Journal of Digital Governance, 5(1), 23–39.
• Gökdemir, Z. (2022). Dijital göçebelik ve Türkiye’de karşılaşılan yönetsel sorunlar. Kamu Yönetimi ve Politikaları Dergisi, 5(2), 122–138.
• Isin, E. F., & Nielsen, G. M. (2008). Acts of citizenship. Zed Books.
• Kälin, W. (2021). Digital nomads and state responses: Between migration and innovation. Global Public Policy Review, 4(2), 85–103.
• Karakaya, M. (2020). Türkiye’de dijital platform çalışanlarının deneyimleri: Yeni bir emek rejiminin anatomisi. Mülkiye Dergisi, 44(2), 245–274.
• Lefebvre, H. (1991). The production of space. Blackwell.
• Makimoto, T., &Manners, D. (1997). Digital nomad. John Wiley&Sons.
• Mossberger, K., Tolbert, C. J., &McNeal, R. S. (2007). Digital citizenship: The internet, society, and participation. MIT Press.
• OECD. (2020). Digital government index 2019: Results and methodology. OECD Publishing.
• Pierre, J., & Peters, B. G. (2000). Governance, politics and thestate. Palgrave Macmillan.
• Rhodes, R. A. W. (1996). The new governance: Governing without government. Political Studies, 44(4), 652–667.
• Soysal, Y. N. (1994). Limits of citizenship: Migrants and postnational membership in Europe. University of Chicago Press.
• Taşdelen, H. (2023). Dijital göçebeler perspektifinden Türkiye imaj algısına yönelik nitel bir çalışma. Selçuk İletişim Dergisi, 16(2), 293–322. https://doi.org/10.18094/JOSC.1286057
• Thompson, B. Y. (2021). Remote workandtherise of the digital nomad: Implications for governance andlaborpolicy. Policy& Internet, 13(2), 227–244.
• Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanlığı Dijital Dönüşüm Ofisi. (2023). Dijital Türkiye raporu. https://www.cbddo.gov.tr
• UNWTO. (2022). Digital nomads and tourism: Policy trends and strategies. World Tourism Organization.
• Yıldız, A., &Özkazanç, A. (2021). Dijital emek rejimi ve toplumsal cinsiyet: Platform ekonomisinde kadın işgücü. Kadın/Woman 2000, 22(2), 123–145.
• Zürn, M. (2002). Governancebeyondthenation-state: Thecase of the European Union. European Journal of International Relations, 6(2), 183–22.