HEGEL ESTETİĞİNDE SANATIN ANLAMLANDIRILIŞI

Yıl 2019, Cilt: 12 Sayı: 1, 102 - 121, 30.06.2019

Sehran Dilmaç

Öz

Estetik teorisini idealist bir doğrultuda kuran Hegel sanatı idea/tin(geist) kavramıyla açıklamıştır. Tin’in amacı  da özgürlüğüne, kendi bilincine ulaşmadır. Tinin bu kendi bilincine ulaşması diyalektik bir süreç gerektirir. Başlangıcında tin, idea, ya da mutlak kendi başına iken, daha sonra özüne yabancılaşmış ve somut bir varlık olarak doğada gerçekliğini bulmuştur. Tinin bu çelişkili gelişimindeki son basamak olan kültür ve tarih dünyasında, tinin kendini yeniden bulması, bilinç ve özgürlük yoluyla kendisine dönmesiyle ortadan kalkmıştır. Hegel, tinin bu özne/nesne ya da biçim/içerik özdeşliğini sağlayarak binlerce yıllık insanlık kültür ve düşünce tarihi içerisinde kendi hakikatini bulmaya, kendini gerçekleştirmeye çabalaması sonucu olarak sanatı, sembolik sanat, klasik sanat, romantik sanat olmak üzere evrelere ayırmış ve bu evrelerle tam olarak birliktelik sağlayan tikel sanat formlarını belirlemiştir. Sanatın geçirmiş olduğu bu evrelerde tinin kendini tam olarak gerçekleştirip gerçekleştirmediğiyle hesaplaşmış ve romantik sanatın çözülüşüyle tinin mutlağı tam olarak ifade etmediğini açıklayarak mutlağı sanat dışı bir kavramda açıklama gereği görmüştür

Anahtar Kelimeler

sanat felsefesi, estetik, tin, mutlak

Kaynakça

• ADORNO, T.W. (1984). Aesthetic Theory, (Çev.: C. Lenhardt,- Kegan Paul), London: Routledge
• ALTUĞ, T. (2008), “Hegel’in Sanat Felsefesi”, Baykuş Felsefe Yazıları Dergisi, Alef Yayınevi, İstanbul, Mayıs, (2):235.
• ARAT, N. (1972). “ Ernst Cassier ve Suzanne K. Langer’da Sembolik Form Olarak Sanat”, Felsefe Arşivi, Edebiyat Fakültesi Matbaası, İstanbul, (18):94.
• BOLAY, S. H, (2009). Felsefe Doktrinleri ve Terimleri Sözlüğü, Nobel Yayıncılık, Ankara.
• BOZKURT, N. (1990). “Hegel Felsefesinin Düşündürdükleri”, Felsefe Dergisi, Georg Wilhelm Friedrich Hegel 90/1, İstanbul, (31):48.
• HEGEL, G. W. F. (1975). Aesthetics Lectures on Fine Art Volume 1, (Trans. T. M. Knox), Oxford Clarendon Press.
• HEGEL, G. W. F. (1975). Aesthetics Lectures on Fine Art Volume 2, (Trans. T. M. Knox), Oxford Clarendon Press.
• HEGEL, G. W. F. (2015). Estetik Güzel Sanatlar Üzerine Dersler 1 (Çev.: Taylan Altuğ, Hakkı Hünler), (2.Basım), Payel Yayınları, İstanbul.
• HEGEL, G. W. F. (2015). Estetik Güzel Sanatlar Üzerine Dersler 2, (Çev.: Taylan Altuğ, Hakkı Hünler), (2.Basım), Payel Yayınları, İstanbul.
• HÜNLER, H. (1990). Hegel Estetiğinde Güzel ve Sanat Kavramları, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ege Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir.
• KULA, O. B. (2010). Hegel Estetiği ve Edebiyat Kuramı 1 İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları, İstanbul.
• KULA, O. B. (2010). Hegel Estetiği ve Edebiyat Kuramı 2, İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları İstanbul.
• KULA, O. B. (2010). Hegel Estetiği ve Edebiyat Kuramı 3, İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları, İstanbul.
• MAGNUS, K. D. (2001). Hegel And The Symbolic Mediation Of Spirit, Albany: State University of New York Press.
• YALTIRAK, U. (1990). “Hegel Fenomenolojisinde Bilinç Diyalektiği”, Felsefe Dergisi, George Wilhelm Friedrich Hegel 90/1, İstanbul, (31):58-93.