After the Manzikert Victory, the crowded Turcoman masses that came to Anatolia in search of a fatherland were settled in the Byzantine frontiers step by step. As a result of the settlement policy of the predecessors, incoming crowded Turcoman masses played an important role in Turkification of Anatolia by moving towards the edges and extending the borders.
After XII.century, many Turkic tribes lost their grips in Khorasan and Mawara’unnahr in the wake of Mongol invasions and immigrated to Anatolia through Iranian Plateau. The masses which came to Anatolia because of Mongol’s conquest increased Turkish population. By 1243, at the Battle of Kösedağ Mongols defeated Seljuk Turks and as a result of that Seljuk Turks joined Mongol population leading to the strengthening of the beys of Turcoman principalities in the western and southern parts of Anatolia. As the Mongols and Seljuk Turks tried to invade these Turcoman beys, these beys (Karaman, Germiyan, Eşrefoğulları etc...) allied against them. As a matter of fact there was no other way for these Turcoman principalities since they squeezed between Byzantine and Mongols. During that period rebellions went on incessantly in Anatolia. The main reasons of those rebellions were over taxation by Mongols and highpressure was put by Seljuk Sultans to please Mongols. In 1335, after the death of Ebu Said Bahadır Khan who was the Ilkhanid Ruler, Ilkhanid power declined and this relieved Turcomans. From this date on, Turcomans gained their independence fully. We will try to analyze the struggle of Ilkhanids with particularly Karamans and other Turcoman beys by mentioning the period of Mongol’s entrance of Anatolia.
Malazgirt Zaferi’nden sonra yurt arayışıyla sürekli olarak Anadolu’ya gelen kala-balık Türkmen kitleleri zamanla Bizans sınırlarına yerleştirilmişlerdi. Önce gelenle-rin uyguladığı iskân siyaseti sonucunda yeni gelen kalabalık Türkmen kitleleri, uçla-ra doğru çekilip sınırlarını genişleterek Anadolu’nun Türkleşmesinde önemli rol oynamışlardı.
XII. yüzyıldan sonra Moğol istilaları sonucu Horasan ve Maveraünnehir’de tutuna-mayan pek çok Türk boyu İran yaylası üzerinden Anadolu’ya göç etmişlerdi. Moğol tazyikiyle Anadolu’ya gelen kitleler burada Türk nüfusun yoğunluğunu daha da artırmışlardı. 1243’te Kösedağ mağlubiyeti sonucunda Türkiye Selçukluları’nın Moğol nüfuzuna girmesiyle uçlardaki Türkmen beyleri bağımsız hareket etmeye başlamışlardı. Moğollar ve Selçuklular ise bağımsız hareket eden bu Türkmen beyleri üzerine seferler yaparken, onlar da (Karaman, Germiyan, Eşrefoğulları gibi) çoğu kez ittifakla bunlara karşı mücadele etmişlerdi. Esasen Bizans ve Moğollar arasına sıkışmış durumdaki bu Türkmenler için birlikte mücadele etmekten başka bir yol da yoktu. Bu dönemler Anadolu’da ayaklanmaların ardı arkası kesilmemişti. Moğolların ağır vergileri ile Selçuklu sultanlarının Moğol/İlhanlılara yaranmak için Türkmenlere yaptığı baskılar bu isyanların asıl sebeplerini teşkil etmişti.
1335’te İlhanlı hükümdarı Ebu Said Bahadır Han’ın ölümüyle Anadolu’da zayıfla-yan İlhanlı hâkimiyeti Türkmenleri daha da rahatlatmıştı. Bu tarihten itibaren Anadolu’daki Türkmenler tam olarak bağımsızlıklarına kavuşmuşlardı. Çalışmamızda Moğolların Anadolu’ya giriş sürecine değinerek, İlhanlıların özellikle Karamanlı ve diğer Türkmen beylerine karşı tutumu ve mücadelelerini incelemeye çalışacağız.
Birincil Dil | İngilizce |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 26 Kasım 2014 |
Gönderilme Tarihi | 26 Kasım 2014 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2013 Cilt: 6 Sayı: 2 |