SOSYAL POLİTİKA ANLAMINDA AKTİF YAŞLANMA POLİTİKALARININ ULUSAL VE YEREL DÜZEYDEKİ ANALİZİ

Yıl 2015, Cilt: 14 Sayı: 55, 115 - 124, 08.05.2015

Murat Çolak , Yunus Emre Özer

https://doi.org/10.17755/esosder.92999

Cited By: 7

Öz

Yaşlılık psikolojik, ekonomik, kültürel ve toplumsal yönü olan geniş bir kavramdır. Yaşlı nüfusun dünya genelinde artması sonucu meydana gelen toplumsal değişim, yaşlılık anlamında ele alınacak politikaları zorunlu kılmaktadır. Yaşlanma sürecindeki bireylere sağlık, katılım ve güvenlik açısından fırsatlar sunmayı hedefleyen aktif yaşlanma politikaları, söz konusu soruna çözüm yolları arayan ve bireylerin aktif-başarılı yaşlanmalarını sağlayan yaklaşımdır. Bu doğrultuda çalışma, sosyal politika anlamında aktif yaşlanma politikalarını ulusal ve yerel düzeyde analiz etmeyi amaçlamaktadır. Yaşlılara yönelik yürütülecek sosyal politika hizmetlerinin salt bakım ya da rehabilitasyonla sınırlı olmadığı aktif yaşlanma olarak adlandırılan yaklaşım çerçevesinde yaşam kalitesine yönelik çok boyutlu uygulamaları da dikkate almak gerektiği ortaya çıkmıştır. Bu sebeple Türkiye’de yaşlılara yönelik yürütülen hizmetlerin aktif yaşlanma ilkesi çerçevesinde merkezi ve yerel düzeyde analizi Türkiye’nin bu noktadaki durumunu ortaya koyacaktır. Bu çalışma ile saptanan aksaklıklara ilişkin geliştirilen politika önerileri de bu noktadaki karar alıcı mekanizmalara yol gösterici olacaktır.

Anahtar Kelimeler

Sosyal politika, yerel yönetimler, aktif yaşlanma

Kaynakça

• • Avrupa Birliği Bakanlığı (2011), 2012 Avrupa Aktif Yaşlanma ve Nesillerarası Dayanışma Yılı Hakkında Bilgi Notu, Ankara.
• • Aysen, T. (2000), Sosyal Politika, Uludağ Üniversitesi Güçlendirme Vakfı Yayınları, No:163, Bursa.
• • Doheny, S. and Milbourne, P. (2013), “Modernization and Devolution: Delivering Services for Older People in Rural Areas of England and Wales”, Social Policy & Administration, Vol. 47, No. 5, pp.501–519.
• • Dülger, İ. (2012), “Dünyada ve Türkiye’de Yaşlılığın Değişen Görünümü, Değişen Politikaları ve Gelişen Aktif Yaşlanma Kavramı”, 18-24 Mart Yaşlılara Saygı Haftası Kuşaklararası Dayanışma ve Aktif Yaşlanma Sempozyumu Bildirileri, Ankara, ss. 37-49.
• • Ersöz, H. Y. (2004), Sosyal Politika Perspektifinden Yerel Yönetimler (İngiltere, İsveç ve Türkiye Örneği), Filiz Kitapevi, İstanbul.
• • Eryılmaz, B. (2014), Kamu Yönetimi, Umuttepe Yayınları, Kocaeli.
• • European Commission (2012), Active Ageing, Special Eurobarometer 378.
• • Gereve, B. (2008), “Risk and Welfare”, Social Policy & Administration, Vol.42, Iss. 6, pp. 710–713.
• • Hanna M. van Dijk, Jane M. Cramm and Anna P. Nieboer (2013), “The Experiences of Neighbour, Volunteer and Professional Support-Givers in Supporting Community Dwelling Older People”, Health and Social Care in the Community, Vol.21, No.2, pp.150–158.
• • Harwood, J. (2007), Understanding Communication and Aging: Developing Knowledge and Awareness, SAGE Publications, Thousand Oaks, CA.
• • http://www.totmdergisi.org/articles/2008/volume15/issue3/2008_15_3_15.pdf
• • Karslı, D. (1982), Yaşlılık ve Türkiye’de Yaşlı Sorunları, Sağlık ve Sosyal Sigortalar Bakanlığı Hıfzısıhha Okulu Sosyal Hizmetler Bölümü Yayınları, Ankara.
• • Koray, M. (2000), Sosyal Politika, Ezgi Kitabevi, Bursa.
• • Koray, M. (2007), “Sosyal Politikanın Anlamı ve İşlevini Tartışmak”, Çalışma ve Toplum, 4, ss. 19-56.
• • Lewis, G. (2000), “Introduction: Expanding the Socail Policy Imaginary”, Rethinking Social Policy, (Ed. Gail Lewis, Sharon Gewirtz, John Clarke), Sage Publications, London.
• • Özer, M. ve Karabulut, Ö. (2003), “Yaşlılarda Yaşam Doyumu”, Türk Geriatri Dergisi, Cilt.6, Sayı:2, ss.72-74.
• • Palabıyık, H. (2011), “İl Özel İdaresi ve Belediye Hizmetlerine Gönüllü Katılım”, Yönetim Bilimleri Dergisi, Cilt: 9, Sayı: 1, ss. 83-114.
• • Rothgang, H., Obinger, H. and Leibfried, S. (2006), “The State and its Welfare State: How Do Welfare State Changes Affect the Make-up of the Nation State”, Social Policy&Adrainistration, Vol. 40, No. 3, pp.250-266.
• • Serdar, A. (2011), “Sosyal Politika Kavramı, Tarihsel Gelişimi ve Türkiye’de Sosyal Politika”, Ed. Aysel Tokol ve Yusuf Alper, Sosyal Politika, Dora Basım Yayın, Bursa.
• • Soyuer, F. ve Soyuer, A. (2008), “Yaşlılık ve Fiziksel Aktivite”, İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, Cilt: 15, Sayı: 3, s. 219-224.
• • Tezcan, M. (1982), “Toplumsal Değişme ve Yaşlılık”, A.Ü.Eğitim Fakültesi Dergisi, C. 15, Ankara.
• • Tokol, A. (2000), Sosyal Politika, Uludağ Üniversitesi Güçlendirme Vakfı Yayınları, No 163, Bursa.
• • Tufan, İ. (2002), Antik Çağdan Günümüze Yaşlılık, Sosyolojik Yaşlanma, Aykırı Yayıncılık, İstanbul.
• • United Nations (2013), Department of Economic and Social Affairs, Population Division, World Population Ageing, ST/ESA/SER.A/348.
• • Veenhoven, R. (2002), “Why Social Policy Needs Subjective Indicators?”, Social Indicators Research, Vol. 58, pp.33-45.
• • Walker, A. (2006), “Active Ageing in Employment, Its Meaning and Potential”, Asia-Pacific Review, Vol.13, No.1, pp.79-93.
• • Warburton, J., Cowan, S., Winterton, R. and Hodgkins, S. (2014), “Building Social Inclusion for Rural Older People Using Information and Communication Technologies: Perspectives of Rural Practitioners”, Australian Social Work, Vol. 67, No. 4, pp.479-494.
• • World Health Organization (1999), Men, Ageing and Health, 01WHO/NMH/ NPH 01.2 Geneva.
• • World Health Organization (2002), Active Ageing A Policy Framework, Noncommunicable Diseases and Mental Health Cluster, Nancommunicable Discase Prevention and Helat Promotion Department.
• • Ziegler, A., Liu, Q., Wimmer B. and Sutherland, M. (2013), “Excellence Among Older People: A Resource-Oriented Approach”, Talent Development & Excellence, Vol. 5, No. 1, 2013, pp.35–50.