Çocukların Değişen Mizah Kültürü: Youtube Parodi Hikâyelerinde Çocukların Tüketim Öyküleri

Yıl 2024, , 311 - 336, 01.05.2024

Çilem Tuğba Koç , Deniz Elif Yavalar

https://doi.org/10.22559/folklor.2623

Öz

Çocukların, bebeklikten itibaren en çok takip ettiği platformların başında gelen
Youtube’da paylaşılan ve popülerleşen parodi eğlencesi, post-modern kültürün bir
parçasıdır. Metnin aslına gönderme yapan sonsuz çağrışımlar içinde yaratılan mizah,
bir tür pastişi/taklidi andırsa da çocuk oyun ve eğlence kültürünün popüler
formlarından biri olarak kabul edilmektedir. Youtube’daki çocuk parodi, komedi,
skeç videolarının ele alındığı bu çalışmada, aynı zamanda içerik üreticisi olan
çocukların yayınladıkları videolar aracılığıyla mizahı nasıl ürettikleri, mizahın
kaynağının neye dayandığı soruşturulmaktadır. Bu amaçla, Fatih Selim Tube, Yusuf
Mirza Tube, Agugu Tv, Oyuncak Avı, Oyuncak Şekeri, Ecrinsu Çoban, Oyuncak
Oynuyorum, Oyuncu Yusuf, Prenses Elif, Prenses Lina Tv’de en popüler 242 çocuk
youtuber videosu üzerinden, tematik nitel içerik analizi yapılmıştır. Youtube,
çocukların takip ettikleri bir platform olmasının ötesinde, aynı zamanda firmalar için
çocuk izleyiciye ulaşılabilen bir mecradır. Youtube’un bu ticari karakteri, Youtube’da
üretilen her içeriğin içinde tüketim kültürü unsuruyla karşılaşma
olasılığını arttırmaktadır. Bu nedenle çalışmada Youtube’la birlikte değişen çocuk
mizahı incelenirken bu mizah içinde tüketim kültürüne ilişkin unsurlar da araştırılmıştır.
Araştırmanın sonucunda, Youtube’daki çocuk youtuber kanallarındaki
parodi videolarının popüler metinlere gönderme yapan pastiş/taklit videolar oldukları,
saklambaç, kaçma kovalamaca gibi oyunlara dayandıkları, ticari içerik taşıdıkları
bulgusuna ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler

parodi, youtube, çocuk youtuber, mizah, tüketim kültürü

Destekleyen Kurum

Türkiye Bilimsel ve Teknolojik Araştırma Kurumu (TÜBİTAK)

Proje Numarası

221K053

Teşekkür

Projeye verdiği destekten ötürü TÜBİTAK’a teşekkürlerimizi sunarız.

Evolution of Children’s Humor Culture: Children’s Consumption Stories in Youtube Parodiess

Öz

Parodic content disseminated and popularized on YouTube, a platform extensively
frequented by children from an early age, constitutes a significant facet of postmodern culture.
Despite its reliance on humor derived from intricate associations
referencing original texts, thereby resembling a form of pastiche or imitation, such
content is widely embraced as a prevalent mode of expression within children‘s play
and entertainment culture. This study, focusing on children‘s parody, comedy, and
sketch videos on YouTube, aims to explore how children, who also serve as content
creators, generate humor in the videos they produce and the underlying sources of
this humor. To accomplish this objective, a thematic qualitative content analysis was
conducted on the 242 most popular videos uploaded by child YouTubers, including
channels such as Fatih Selim Tube, Yusuf Mirza Tube, Agugu Tv, Toy Hunt, Toy
Candy, Ecrinsu Çoban, Oyuncak Oynuyorum, Oyuncu Yusuf, Princess Elif, and
Princess Lina Tv. Beyond functioning as a platform catering to children‘s interests,
YouTube also serves as a conduit for companies to engage with child viewers. This
commercial dimension of YouTube enhances the prevalence of elements associated
with consumer culture in the content disseminated on the platform. Consequently,
in addition to exploring the evolving nature of children‘s humor on YouTube, this
study also scrutinizes elements related to consumer culture within such humor. The
research findings suggest that parody videos on children‘s YouTube channels often
take the form of pastiche or imitation, referencing popular texts, and are frequently
rooted in playful activities such as hide and seek, escape, and chase. Furthermore,
these videos frequently incorporate commercial content, reflecting the pervasive
influence of consumer culture within children‘s digital entertainment spaces.

Anahtar Kelimeler

parody, youtube, child youtuber, humor, consumption, culture

Destekleyen Kurum

This study was supported by Scientific and Technological Research Council of Turkey (TUBITAK)

Proje Numarası

221K053

Teşekkür

The authors thank to TUBITAK for their supports.

Kaynakça

• Beck, D. (2023). Humorous parodies of popular culture as strategy in Boris Johnson’s populist communication. The British Journal of Politics and International Relations. https://doi.org/10.1177/13691481231174165
• Berger, A. A. (1976). Anatomy of the Joke. Journal of Communication, 26(3), 113-115. https://doi. org/10.1111/j.1460-2466.1976.tb01913.x
• Boxman-Shabtai, L. (2018). Reframing the popular: A new approach to parody. Poetics, 67, 1-12. https://doi.org/10.1016/j.poetic.2018.03.001
• Boxman-Shabtai, L. (2019). The practice of parodying: YouTube as a hybrid field of cultural production. Media, Culture & Society, 41(1), 3-20. https://doi.org/10.1177/0163443718772180
• Buijzen, M., & Valkenburg, P. M. (2004). Developing a typology of humor in audiovisual media. Media psychology, 6(2), 147-167. https://doi.org/10.1207/s1532785xmep0602_2
• Garin, M. (2015). Super Mario, the new silent clown: Video game parodies as transformative comedy tools. International Journal of Cultural Studies, 18(3), 305-309. https://doi.org/10.1177/1367877913513688
• Hariman, R. (2008). Political parody and public culture. Quarterly Journal of Speech, 94(3), 247-272. https://doi.org/10.1080/00335630802210369
• Hutcheon, L. (2000). A theory of parody: The teachings of twentieth-century art forms. University of Illinois press.
• Hutcheon, L. (2003). The politics of postmodernism. Routledge.
• Jameson, F. (1983). Postmodernism and Consumer Society. The anti-aesthetic: Essays on postmodern culture, 111-125, Verso.
• Jenkins, H. (2006). Convergence. Culture:where old and new media collide. New York University Press.
• Knobel, M., & Lankshear, C. (2007). Online memes, affinities, and cultural production. A new literacies sampler, 199-227. Publisher: Peter Lang.
• Meyer, J. C. (2000). Humor as a double-edged sword: Four functions of humor in communication. Communication theory, 10(3), 310-331. https://doi.org/10.1111/j.1468-2885.2000.tb00194.x
• Schaeffer, N. (1981). The art of laughter. Columbia University Press.
• Shifman, L. (2012). An anatomy of a YouTube meme. New media & society, 14(2), 187-203. https:// doi.org/10.1177/1461444811412160
• Simonsen, T. (2012). Identity-formation on YouTube: İnvestigating audiovisual presentations of the self (Doctoral dissertation) [Faculty of Humanities at Aalborg University, Department of Communication and Psychology].