Türkiye’nin Ortadoğu Ülkeleriyle Ekonomik İlişkilerinin Gelişmesinde Kıbrıs Meselesinin Rolü

Yıl 2018, , 75 - 107, 25.12.2018

Veli Sırım

https://doi.org/10.16947/fsmia.502193

Öz

Cumhuriyetin ilan edildiği 1923 yılından sonra takip eden 40 yıl boyunca, Türkiye’nin

Ortadoğu ülkeleriyle olan gerek siyasî gerek ekonomik ilişkileri tamamen Batı

bloğunda yer alan bir ülke profilinde şekillendi. Zira Türkiye, yükselen Batı eksenine

alternatif ya da muhalif değil, bu eksenin bir parçası olma şeklinde özetleyebileceğimiz

bir dış politikayı benimsemişti.

Bu politika doğrultusunda hareket eden Türkiye ile Batı dünyası arasındaki ilişkiler

kuvvetlendikçe Ortadoğu ülkeleriyle arasındaki bağlar giderek zayıfladı. Bölge ülkeleriyle

yakınlaşma adına atılan olumlu adımların da yine Batılılaşma amacına yönelik olması,

bu ülkeler için var olan tabloyu daha da kötüleştirmişti.

II. Dünya Savaşından sonra değişen dünya dengeleri Türkiye ile yakın komşuları

olan Arap ülkeleri ve diğer Müslüman toplumların yollarını iyiden iyiye ayırdı. Zira

Türkiye 1945 yılından itibaren, bu sefer daha kesin bir şekilde Batıya ve öncelikle de

ABD’ye yanaşma çabasını göstermişti. Çünkü bu dönemde Türkiye, Sovyet tehdidiyle

karşı karşıya kalmış ve güvenlik endişesiyle Batı’nın desteğine ihtiyaç duymuştu. Buna

karşılık Ortadoğu ülkelerinde güçlenen milliyetçilik akımlarıyla birlikte yükselen bir Batı

karşıtlığı vardı. Üstelik Sovyetlerden gelecek bir tehdit algıları da yoktu.

Türkiye ile Ortadoğu ülkeleri arasındaki uçurum 1960’lı yılların ortalarına kadar

giderek derinleşti. 1960 yılından itibaren bu uçurumun kapanmasına, bölge ülkeleriyle

önce siyasi, sonra ekonomik ilişkilerin gelişmesine sebep olan gelişmeler peşpeşe yaşandı.

1964’te Kıbrıs’a yapılması planlanan askerî bir müdahaleyi önleyen Johnson Mektubu

ve BM’de Kıbrıs konusunda yapılan oylamada olumsuz karar çıkmasıyla Türkiye’nin yaşadığı

büyük hayal kırıklığı Batı güdümündeki dış politikanın terk edilerek çok yönlü ve

alternatifli bir dış politikanın hayata geçirilmesine imkan sağladı. Bu köklü değişikliğin

en önemli uygulama alanı ise, kaçınılmaz olarak Ortadoğu ülkeleri olmuştu.

Bu makalede, 1964’te başlayan, 1973 Petrol Krizi ve 1974 Kıbrıs Barış Harekatı ile

iyiden iyiye belirginleşen Ortadoğu politikamızdaki değişiklik ele alınacak, bu politika

değişikliğinin ekonomik ilişkilerimizdeki yansımaları üzerinde durulacaktır.

Anahtar Kelimeler

Türk dış politikası, dış ekonomik ilişkiler, Ortadoğu, Kıbrıs Meselesi

The Role of the Cyprus Issue in the Development of Economic Relations Between Turkey and Middle Eastern Countries

Öz

Throughout the following 40 years after the year 1923 when the republic was proclaimed,

Turkey’s political and economic relations with Middle Eastern countries were

shaped in the profile of a country that was entirely within the Western bloc. That was

because Turkey had adopted a foreign policy that we can summarize as being neither an

alternative nor a dissident to the emerging Western axis, but becoming a part of it.

As the relations between Turkey acting in accordance with this policy and the Western

world grew stronger, the ties between Turkey and the Middle Eastern countries gradually

weakened. The fact that the positive steps taken in the name of convergence with

the countries in the region were again aimed at the purpose of Westernization had made

the existing picture for these countries worse.

The changing world dynamics after the World War II completely severed the ties

between Turkey and the Arab countries, which are its close neighbors, and other Muslim

societies as Turkey had made an effort from 1945 onward, this time more firmly, to

converge towards the West and primarily the United States. Because during this period,

Turkey had faced the Soviet threat and needed the West’s support with security concerns.

On the other hand, there was an emerging Anti-Westernism in the Middle East countries

with the strengthening nationalist movements. Moreover, they had no perception of a

threat from the Soviets.

The gap between Turkey and the Middle Eastern countries deepened gradually until

the mid-1960s. From 1960 onwards, consecutive developments resulting in the closing

of this gap and advancement in political, then economic relations with the countries in

the region emerged. Turkey’s big disappointment resulting from the Johnson letter, which

prevented a planned military intervention to Cyprus in 1964 and the negative result from

the voting on Cyprus at the UN enabled it to abandon the Western guided foreign policy

and implement a versatile foreign policy with alternatives. The most important application

area of this fundamental change was inevitably the Middle Eastern countries.

In this article, the change in our Middle East policy that started in 1964 and became

increasingly evident with the 1973 Oil Crisis and the 1974 Cyprus Peace Operation will

be discussed and the reflections of this policy change on our economic relations will be

emphasized.

Anahtar Kelimeler

Turkish foreign policy, foreign economic relations, Middle East, Cyprus Issue

Kaynakça

• Abdülfazıl, Mahmud, “Türk-Arap Ekonomik İlişkileri; Fırsatların ÖnündekiÇıkmazlar ve İmkanlar”, Arap-Türk İlişkilerinin Geleceği Sempozyumu Bildirileri,İstanbul, 1994.