10-14 Yaş Grubu Takım Sporcularının Oyunsallık Düzeylerinin Sedanterlerle Karşılaştırılması

Yıl 2020, Cilt: 5 Sayı: 4, 339 - 353, 14.12.2020

Cengiz Akarçeşme Tebessüm Ayyıldız Durhan Sevim Handan Yılmaz Muhsin Hazar

https://doi.org/10.31680/gaunjss.745122

Cited By: 2

Öz

Takım oyuncusu (voleybol ve futbol) ve sedanter olan 10-14 yaş grubu çocukların oyunsallık düzeyinin analizi ve belirli değişkenlerle karşılaştırılması amaçlanan araştırmada çalışma grubunu 648 katılımcı oluşturmaktadır. Araştırmada Hazar’ın 2014 yılında geliştirdiği 27 sorudan ve 5 alt boyuttan oluşan “10-14 Yaş Çocuklarda Oyunsallık Ölçeği” kullanılmıştır. Verilerin homojen dağıldığı belirlendiği için parametrik testler uygulanmış, analizlerde betimsel istatistikler, Bağımsız Tek Örneklem T testi, Tek Yönlü Varyans Analizi ANOVA, MANOVA ve grup içi karşılaştırmalar için Tukey HSD ve LSD kullanılmıştır. 10-14 yaş oyunsallık ölçeğinin tamamı için iç tutarlılık katsayısı .87 olarak belirlenmiştir. Katılımcıların cinsiyet, branş değişkenlerine göre oyunsallık düzeyleri arasında anlamlı farklılık ve ilişkiler saptanmış, yaş değişkeni ile oyunsallık arasında anlamlı farklılık bulunamamıştır Sonuç olarak; 10-14 yaş grubu voleybol ve futbolcuların sedanterlere göre oyunsallık düzeylerinin daha yüksek olduğu tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Takım sporu, sedanter, oyunsallık

Kaynakça

• Akman,Y.,Kanpolat, S. Ve Yıldız, F. (2015). Drama Animasyon. İzge Yayınevi: Ankara.
• Aldemir, G. (2010). Drama ve Dans Eğitiminin 10-14 Yaş Çocuklarda Motor Özelliklerin Gelişimi Üzerine Etkisinin İncelenmesi. Marmara Üniversitesi. Sağlık Bilimler Enstitüsü. Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi. İstanbul.
• Akıncı, A.Y. (2007), “Ortaöğretim Kurumlarında Beden Eğitimi ve Spor Etkinliklerinin Sosyalleşme Süreci ve Şahsiyetin Oluşmasında Katkısı”, Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Beden Eğitimi ve Spor Anabilim Dalı, Yüksel Lisans Tezi, Kütahya.
• Arıcı, H. (2006). Okullarda Beden Eğitimi Öğretmenler ve Öğrenciler İçin. Bağıran Yayınevi. Ankara.
• Bailey R (1999). Play, health and physical development. Young Children Learning. (Tricia David edt.). London: Paul Chapman Publishin.
• Celep, M. (2020). Okul Öncesi Özel Eğitimde Çalışan Öğretmenlerin Oyun Öğretimine İlişkin Öz Yeterlikleri ve Yaratıcı Kişilik Özelliklerinin İncelenmesi. Marmara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi. İstanbul.
• Dalkıran, O., Aslan, C., Gezer, E., Vardar, T. (2015). Sporcu ve Sedanter Ögrencilerin Sosyal Beceri Düzeylerinin Karşılaştırılması. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. Cil:7. 224-230.
• Deliveli K, Güven D (2013). Çocuğun Oyun Hakkı. V. Uluslararası Türkiye Eğitim Araştırmaları Kongresi. Sayfa 2617-2635.
• Erdoğan, E., Sözen, H., Cevahircioğlu, B. (2014). Farklı spor branşındaki üniversite örencilernin sosyal beceri düzeylerinin belirlenmesi. Uluslararası Sosyal Aratırmalar Dergisi. Cilt: 7. Sayı: 33. 828-833.
• Hazar, Z., & Hazar, M. (2017). Çocuklar İçin Dijital Oyun Bağımlılığı Ölçeği. Journal Of Human Sciences, 14(1), 203-216.
• Huizinga, J. (2010). Homo Ludens. (Çev. M. A. Kılıçbay).Ayrıntı Yayınları.İstanbul
• Keleş, M. (2019). 4-6 Yaş Arası Çocukların Oyuncak Tercihleri ve Oyun Becerilerinin Annenin Depresyon Düzeyi ile İlişkilendirilerek İncelenmesi. İstanbul Gelişim Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü. Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi. İstanbul.
• Kirazoğlu, F. (2012). Fiziksel Çevre - Çocuk İlişkileri, Açık Oyun Mekanları Ve Çocuk Dostu Çevre Kriterleri Üzerine Bir Değerlendirme; Bakırköy Ve Beylikdüzü Örnekleri. İstanbul Teknik Üniversitesi. Fen Bilimleri Enstitüsü. Yayımlanış Yüksek Lisans Tezi.İstanbul
• Koç, S. (2006). Beden Eğitimi ve Sporda Beceri Gelişimi. Morpa Kültür Yayınları. İstanbul.
• Koçyiğit, S., Tuğluk, M. N. ve Kök, M. (2007). Çocuğun Gelişim Sürecinde Eğitsel Bir Etkinlik Olarak Oyun. Kazım Karabekir Eğitim Fakültesi Dergisi, Cilt No:16, 324-342.
• Kolkhorst, S.W. (2003). Buono, Mj, Virtual Exercise Physiology Laboratory, Lipincott, William& Wilkins,A. Wolters Kluwer Company.Newyork.
• Oktay, A. (2004). Yaşamın Sihirli Yılları: Okul Öncesi Dönem. Epsilon Yayıncılık. İstanbul.
• Öçalan, Z. (2019). Farklı Okullarda Öğrenim Gören 10-14 Yaş Grubu Öğrencilerin Dijital Oyun Bağımlılığı ve Oyunsallık Düzeylerinin Karşılaştırılması. Kırıkkale Üniversitesi.Sağlık Bilimleri Enstitüsü. Kırıkkale.
• Öztürk, F. (1998). Toplumsal Boyutlarıyla Spor. Bağırgan Yayımevi. Ankara.
• Özbek, S., Taşbilek, M. (2017). Sporcu ve Sedanter Lise Öğrencilerinin Özgüven Düzeylerinin Karşılaştırılması. Gaziantep Üniversitesi. Spor Bilimleri Dergisi. Cilt No: 2 (3). 46-56.
• Özbek, S., Taşbilek, M., Alıncak, F. (2017). Sporcu ve Sedanter Lise Öğrencilerinin Özgüven Düzeylerinin Karşılaştırılması (Kırşehir İli Örneği). Gaziantep Üniversitesi. Spor Bilimleri Dergisi.Cilt:2. Sayı:3. 46-56.
• Shokoufeh, S. (2014). Erzurum’da Farklı Branşlarla İlgilenen Sporcular ile Spor Yapmayan Sedanterlerin Kişilik ve Saldırganlık Düzeylerinin İncelenmesi. Atatürk Üniversitesi. Sağlık Bilimleri Enstitüsü. Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi. Erzurum.
• Selçuk, K. (2019). Oyunun Çocuk Gelişimi Üzerindeki Önemi ve Açık Parkların Tasarım Kriterleri Bakımından İncelenmesi. Çukurova Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü. Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi. Adana.
• Selçuk, Z. (2003). Gelişim ve Öğrenme. Nobel Yayıncılık. Ankara.
• Sutton-Smıth B (1997) The Ambiguity Of Play. Cambridge, Ma, Harvard University Press.
• Şahan, H. (2007). Üniversite öğrencilerinin sosyalleşme sürecinde spor aktivitelerinin rolü. Yüksek Lisans Tezi, Konya: Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Türkçe Bilim Terimleri Sözlüğü: Sosyal Bilimler, Oyun, Tüba Yayınları, Ankara, 1. Baskı, 2011, S.45.
• Yıldırım, S., Özcan, G. (2011). Lisanslı Olarak Takım Sporu ve Bireysel Spor Yapan İle Spor Yapmayan Ortaöğretim Öğrencilerinin Sosyal Beceri Düzeylerinin Karşılaştırılması. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi Cilt :2. 113-135.
• Zülfikar H 1991. Terim Sorunları ve Terim Yapma Yolları. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları, s 139.