Changing Balancing Behaviors in Turkish Foreign Policy During AKP Period (2002-2019)

Yıl 2019, Cilt: 13 Sayı: 25, 53 - 77, 13.12.2019

Oktay Bingöl

Öz

AKP Döneminde (2002-2019) Türk Dış Politikasında Değişen Dengeleme Davranışları

Öz

Devletlerin dış politikaları ve bunları gerçekleştirmek için uyguladıkları stratejiler sabit değildir. Uluslararası ve iç dinamikler değiştiğinde politikalar ve stratejiler de değişime tabii olur. Bu değişimde sistemik faktörlerin rolü olmakla birlikte, hükümet ve rejim değişiklikleri çoğu zaman başat faktör olarak öne çıkar. Türkiye’de 2002’de iktidara gelen AKP’nin 17 yıllık döneminde dış politikanın hedeflerinde ve vasıtalarında önemli değişimler yaşanmıştır. Türkiye gibi orta büyüklükteki devletlerin dış politika uygulama vasıtaları arasında dengeleme davranışları önemli bir yer tutar. Bu makalede Türkiye’de dış politikanın değişim süreci incelenirken değişen dengeleme davranışları ve stratejileri vurgulanmaktadır. Bu bağlamda makalenin birinci bölümünde, dış politikada dengeleme davranışları kavramsal boyutuyla incelenmektedir. İkinci bölümde, yeni bir hükümetin dış politikayı yeniden şekillendirme süreci ve dinamikleri analiz edilmektedir. Son bölümde ise Türkiye’de dış politikanın yeniden oluşturulmasında değişen dengeleme davranışları 2002-2019 dönemine odaklanarak tartışılmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Foreign Policy, Balancing, Balancing behaviors, Change, AKP

Kaynakça

• ABBAS, W. and Z. Schneider, “Understanding Alliance Formation Patterns”, Un¬published Post Graduate Thesis, Naval Postgraduate School, Monterey, CA, 2015. ADLER, Emanuel M. Barnett, Security Communities, Cambridge University Press, Cambridge, 1998. ARAS, Bülent, Turkish Foreign Policy After July 15, Istanbul Policy Center, February 2017. ATA, Funda Keskin, “EU-Turkey Relations (1999–2016): Conditionality at Work?”, Turkish Foreign Policy: International Relations, Legality and Global Reach, Pınar Gözen Ercan (Ed.), Palgrave MacMillan, 2017. ATMACA, Ayşe Ömür, “Turkey-US Relations (2009–2016): A troubled partnership in a troubled world?”, Turkish Foreign Policy: International Relations, Legality and Global Reach, Pınar Gözen Ercan (Ed.), Palgrave MacMillan, 2017, 63-82. AY, Onur, “Why did Turkey Become a Part of Sa’dabad Pact”, Journal of Political Sciences & Public Affairs, Vol.4, No.3, 2016. BROWN, Michael E., O. R. Cote Jr., S.M. Lynn-Jones, S.E. Miller, America’s Stra¬tegic Choices, Revised Edition, MIT Press, Cambridge, 2000. CHRISTENSEN, Thomas J., “Perceptions and Alliances in Europe, 1865-1940”, International Organization, Vol. 51, No.1, 1997, 65-97. CHRISTENSEN, Thomas J., J. Snyder, “Progressive Research on Degenerate Al¬liances”, Realism and The Balancing of Power: A New Debate, John A. Vasqueze, Colin Elman (eds), Practice Hall, New Jersey, 2003, 66-73. COP, Burak, Özge Zihnioğlu, “Turkish Foreign Policy under AKP Rule: Making Sense of the Turbulence”, Political Studies Review, Vol. 15, No. 1, 2017, 28–38. ÇEVIKÖZ, Ünal, Turkey in a Reconnecting Eurasia: Foreign Economic and Security Interests, Rowman & Littlefield, 2016.