AMAÇ: Bu çalışmanın amacı ağırlıkça %1 oranında Titanyum dioksit (TiO2) ve Hidroksiapatit (HA) nanopartikülü ilave edilmiş otopolimerize silikon esaslı yumuşak astar materyalleri ile polimetil metakrilat (PMMA) yüzeyleri arasında meydana gelen çekme bağlanma dayanımını in vitro olarak değerlendirmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çekme testi için 30 × 10 × 10 mm3 boyutlarında 60 adet akrilik (Meliodent, Bayer Dental, Newbury, İngiltere) örnek metal kalıp kullanılarak hazırlandı. Akrilik yüzeyleri standardizasyonu sağlamak amacıyla 500, 1000, 1500 ve 2000 gridlik silikon karbid
zımparalar ile zımparalandı. Örnekler metal kalıba tekrar yerleştirildikten sonra yumuşak astar ile temas edecek yüzeylerine adeziv (Detax, Almanya) uygulandı. Ağırlıkça %1 oranında TiO2 ve %1 oranında HA nanopartikülü ilave edilen yumuşak astar materyalleri (Mollosil, Detax, Ettlingen, Almanya) 2 akrilik blok arasına koyularak polimerize edildi. Çekme testi için her grupta 10 örnek
olacak şekilde toplam 30 adet örnek elde edildi. Örnekler China) tutucu ucuna yerleştirilerek kopma meydana gelene kadar kuvvet uygulandı.
BULGULAR: TiO2 nanopartikül eklenen grupta çekme bağlanma mukavemetinin (0.86 ± 0.21 MPa) kontrol grubuna (0.65 ± 0.14 MPa) göre anlamlı derecede yüksek olduğu belirlendi (p<0.05). Kontrol grubu ile HA nanopartikül eklenen grup arasında anlamlı bir fark
görülmemektedir (0.65 ± 0.1 MPa) (p˃0.05).
SONUÇ: Nanopartikül ilavesinin çekme dayanımını artırdığı gözlemlenmiştir. Bununla birlike nanopartikül ilavesinin yumuşak astarların diğer mekanik ve fiziksel özelliklerine olan etkisini değerlendiren ileri çalışmalara ihtiyaç duyulmaktadır.
Çekme bağlanma dayanımı Nanopartikül Polimetilmetakrilat Yumuşak astar
OBJECTIVE: The aim of this study is to evaluate the tensile bond strength between polymethyl methacrylate (PMMA) surfaces and autopolymerized silicon-based soft lining materials with 1% w/w Titanium dioxide (TiO2) and Hydroxyapatite (HA) nanoparticles added.
MATERIALS AND METHODS: For the tensile test, 60 pieces of acrylic (Meliodent, Bayer Dental, Newbury, England) samples of 30 × 10 × 10 mm3 dimensions were prepared using metal molds. Acrylic surfaces were sanded with silicon carbide sandpapers of 500, 1000, 1500, and 2000 grids to ensure standardization. After the samples were placed back in the metal mold, adhesive (Detax, Germany)
was applied to the surfaces that would come into contact with the soft lining. Soft lining materials (Mollosil, Detax, Ettlingen, Germany) to which 1% by weight TiO2 and 1% HA nanoparticles were added were polymerized by placing them between two acrylic blocks. For the tensile test, a total of 30 samples were obtained, with 10 samples in each group (n=10). The specimens were placed on the holder end of the universal test device and force was applied until failure occurred.
RESULTS: The tensile bond strength (0,86 ± 0,21 MPa) in the TiO2 nanoparticle-added group was found to be significantly higher than the control group (0,65 ± 0,14 MPa) (p<0.05). There is no significant difference between the control group and the HA nanoparticle-added group (0.65 ± 0.1 MPa) (p˃0.05).
CONCLUSION: It was observed that the addition of nanoparticles increased the tensile strength. However, further studies are needed to evaluate the effect of nanoparticle addition on other mechanical and physical properties of soft liners.
Nanoparticle Polymethylmethacrylate Soft lining Tensile bond strength
Birincil Dil | İngilizce |
---|---|
Konular | Diş Hekimliği |
Bölüm | Özgün Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 4 Eylül 2024 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024 Cilt: 41 Sayı: 3 |