ALMAN STRATEJİK KÜLTÜRÜNÜN DÖNÜŞÜMÜ VE ALMANYA’NIN ULUSLARARASI POLİTİKAYA PROAKTİF KATILIMI

Yıl 2019, , 359 - 379, 13.11.2019

Fikret Birdişli

https://doi.org/10.28956/gbd.646376

Öz

Alman stratejik kültürü
tarihsel olarak baskın, militarist, otoriter ve yayılmacı nitelik taşımakla
birlikte aynı zamanda eleştirel düşünceye sahip, uzlaşmaya ve gelişime açık
karaktere sahiptir. Tarih boyunca pek çok savaşa neden olan bu stratejik kültür
İkinci Dünya Savaşı’nın ardından galip devletlerce baskılanarak kontrol altına
alınmıştır. Fakat Soğuk Savaş’ın jeopolitik koşulları altında tam egemenliğini
yeniden elde eden Almanya’nın stratejik kültürü 
“sivil güç” (Zivilmacht) olarak ifade edilen sağduyulu pasifizmden
yeniden bir dünya politikasına (Weltpolitik) doğru evrilmiştir. Fakat Almanya
“sivil güç” politikasına olan bağlılığını ispatlamak için “Dünya Politikasını”
“gezegensel bir sorumluluk ahlakına” dayandırmaktadır. Postmodern dönemin
koşulları altında Almanya dış politikada “Merkezden Liderlik Etme” (Führung aus
der Mitte) konseptini geliştirerek uluslararası politikada daha fazla söz
sahibi olmaya çalışmaktadır. Dolayısıyla tarihsel süreç içinde Almanya’nın
stratejik kültürünün her koşulda güç olma arzu ve özelliğini koruduğunu ve bu
doğrultuda Almanya’nın yeniden uluslararası sistemin önemli bir aktörü olduğunu
söyleyebiliriz.

Anahtar Kelimeler

Almanya, Beyaz Kitap, Kültürel Realism, Stratejik Kültür, Ulusal Güvenlik

TRANSFORMATION OF THE GERMAN STRATEGIC CULTURE AND ITS PROACTIVE INVOLVEMENT IN THE INTERNATIONAL POLICY

Öz

German strategic culture has dominant, militarist,
authoritarian and expansionist characteristics, as well as being to open to the
critical thinking, compromising and developments. This strategic culture, which
has caused many wars throughout history, has been suppressed and controlled by
the victorious states after the Second World War. However, after getting full
sovereignty under the geopolitical conditions of the Cold War time, German
strategic culture evolved from German pacifism which is called as the “civilian
power” (Zivilmacht) into world politics (Weltpolitik). Yet, Germany, to prove
its commitment to ‘civilian power’ politics, has grounded its world politics on
"planetary responsibility ethic" (Planetarischer verantwortungsethik).
At the same time, under the postmodern conditions, Germany trie to be more
active on international politics by developing a foreign policy concept that is
called as "the Leading from Center" (Führung aus der mitte).
Therefore, it is possible to pronounce that Germany's strategic culture has
preserved its characteristics of being a power in every circumstance in the
history and that they have got an important actor of the international system
accordingly.

Anahtar Kelimeler

Cultural Realism, Foreign Policy of Germany, National Security Strategy of Germany, Strategic Culture

Kaynakça

• Almond, G. ve Verba (1963), S. The Civic Culture: Political Attitudesand Democracy in Five Nations. Princeton: Princeton University Press,.
• Bağcı, H. (1994), Balkanlar (1991-1993) Güvenlik Politikası ve Risk Analizi, Ankara: Dış Politika Enstitüsü
• Best, A., Hanhimaki, M., Jussi, M., Joseph, A.;Schulze, K. E. (2015) 20. Yüzyılın Uluslararası Tarihi. Edited by Taciser Ulaş Çev. Belge. 2nd ed. Ankara: Siyasal Kitapevi.
• BMWg. (1979),“Weißbuch 1979 Zur Sicherheit Der Bundesrepublik Deutschland Und Zur Entwicklung Der Bundeswehr.” Bonn, 1979.
• BMWg. (1985), “Weißbuch 1985 Zur Lage Und Entwicklung Der Bundeswehr.” Bonn.
• BMWg. (1994), “Weißbuch 1994 Zur Sicherheit Der Bundesrepublik Deutschland Und Zur Lage Und Zukunft Der Bundeswehr.” Berlin.
• BMWg. (2006), “Weißbuch 2006 Zur Sicherheitspolitik Deutschlands Und Zur Zukunft Der Bundeswehr.” Berlin,.
• Booth, K. (2005) “Strategic Culture: Validity and Validation.” Oxford Journal on Good Governance 2/1, pp.25–28.
• Brechenmacher, T. (2010), Die Bonner Republik: Politisches System Und Innere Entwicklung Der Bundesrepublik. 13th ed. Berlin: Bebra Varlag.
• Czempiel, E. O. (2002), “Determinanten Zukünftiger Deutscher Außenpolitik.” Aus Politik Und Zeitgeschichte . http://www.bpb.de/apuz/25570/ determinanten-zukuenftiger-deutscher-aussenpolitik?p=all. (Erişim tarihi: 14.02.2018).
• Dennıs, R. S. (2018), “Germany Is Pitching for a Seat on the UN Security Council – Here’s Why.” The Conversation. https://theconversation.com/germany-is-pitching-for-a-seat-on-the-un-security-council-heres-why-95268 (Erişim tarihi: 14.02.2018).
• Fıscher, J. (1994). Risiko Deutschland: Krise Und Zukunft Der Deutschen Politik. Köln: Verlag Kiepenheuer & Witsch.
• Gray, C. S. (1999) “Strategic Culture as Context: The First Generation of Theory Strikes Back.” Review of International Studies 25/1, pp: 49–69.
• Hacke, C. (2002),“Die Außenpolitik Der Regierung Schröder/Fischer: Zwischenbilanz Und Perspektiven.” Bundeszentrale für Politisch Bildung, http://www.bpb.de/apuz/26588/die-aussenpolitik-der-regierung-schroeder-fischer-zwischenbilanz-und-perspektiven?p=all (Erişim tarihi: 21.03.2018).
• Harnisch, S. (2012), “German Foreign Policy: Gulliver’s Travails in the 21st Century.” In Foreign Policy in Comparative Perspective: Influences on State Behavior, (edited by J. S. Lantis and M. T. Snarr R. K. Beasley, J. Kaarbo), Los Angles: SAGE Publications, pp.71–93.
• Hyde-Price, A. (2001), “Germany and the Kosovo War: Still a Civilian Power?” 10/1, pp. 19–34.
• Johnston, A. I. (1999), “Strategic Cultures Revisited: Reply to Colin Gray.” Review of International Studies 25/3, pp.519–23.
• Katzensteın, P. J. (1997), The Culture of National Security,Norms and Identity in World Politics. Colombia: Colombia University Press.
• Kinder, H. ve Werner, H. (2011), Dünya Tarihi Atlası. Ankara: ODTÜ Yayıncılık.
• Küsters, H. J. (2018),“Pariser Verträge 1955.” Konrad Adenauer Stiftung,. https://gir.im/https://www.konrad-adenauer.de/stichworte/aussenpolitik/ pariser-vertraege-1955. (Erişim tarihi: 19.04.2018)
• Lantis J. (2002), “Strategic Culture and National Security Policy.” International Studies Review, 4/3, pp. 87–113.
• Lantis, J. (2002), “The Moral Imperative of Force: The Evolution of German Strategic Culture in Kosovo.” Comparative Strategy 21/1, pp.21–46.
• Leyen, U. von der.(2015), “Manuskript Der Rede Der Bundesministerin Der Verteidigung, Dr. Ursula von Der Leyen, Anläßlich Der 51. Münchner Sicherheitskonferenz,”. https://www.security-finder.ch/fileadmin/dateien/pdf/ studien-erichte/Redemanuskript_BMin_von_der_Leyen_MSC_2015.pdf (Erişim tarihi: 14.02.2018).
• Leyser, K. J. (2018), “Germany.” Encyclopedia Britanica, 2018. https://www. britannica.com/place/Germany.
• Longhurst, K. (2000). “Strategic Culture: The Key to Understanding German Security Policy?”, Birmingham University.
• Macmillan, A. (1996), “Strategic Culture and British Grand Strategy 1945-1952.” University of Wales,.
• Neumann, I.B., and Heikka, H. (2005) “Grand Strategy, Strategic Culture, Practice: The Social Roots of Nordic Defence.” Cooperation and Conflict 40/1, pp.5–23.
• Ortaylı, İ. (2018), Osmanlı İmparatorluğu’nda Alman Nüfuzu, (17.baskı). İstanbul: Kronik Yayınları.
• Pak, E. B. (2018), “Almanya’nın Ulusal Güvenlik Belgeleri Üzerinden Alman Stratejik Kültürü’nün Analizi.” (Y.Lisans Tezi), Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi.
• Ruane, K. (2000), The Rise and Fall of the European Defence Community. UK: Palgrave Macmillian Publication.
• Roskin, M.G. (2014), Çağdaş Devlet Sistemleri. (7'nci baskı), Ankara: Adres Yayınları.
• Snyder, J. L. (1977), “The Soviet Strategic Culture: Implications for Nuclear Options.” Santa Monica/California.
• Stolberg, A.G. (2012). “How Nation-State Craft National Security Strategy Documents.” U.S. Army War College Strategic Studies Institute, 1–153. http://publications.armywarcollege.edu/pubs/2201.pdf. (Erişim tarihi: 07.04.2018)
• Storer, C. (2015), Weimar Cumhuriyetinin Kısa Tarihi (çev.Sedef Özge). 2. Baskı. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Stützle, P. (2009), "Almanya-Rusya ilişkilerinin tarihsel arka planı", https://www.dw.com/tr/almanya-rusya-ili%C5%9Fkilerinin-tarihsel-arka-plan%C4%B1/a-4491082, (Erişim tarihi: 10.10.2019).
• Türk, F. (2010), "Boris Yeltsin Dönemi’nde Rus-Alman İlişkileri [1992-2000] Kültür Ve Ekonomi", Fırat Üniversitesi, Sosyal Bilimler Dergisi, C.20, s.1, ss.333-352
• Uçarol, R. (2013), Siyasi Tarih. Ankara: Der Yayınları.
• Ülger, İ. K. (2003), Yugoslavya Neden Parçalandı, Ankara: Seçkin Yayıncılık
• BDV (Bundesministerium der Verteidigung), (2016), Weissbuch 2016 zur Sicherheitspolitik und zur Zukunft der Bundeswehr, Berlin, ss. 8–9.
• Woyke, W. (2000), Handwörterbuch Des Politischen Systems Der Bundesrepublik Deutschland. Bonn: Bundeszentrale für politische Bildung.
• Yorulmaz, N. (2018), Büyük Savaşın Kara Kutusu. İstanbul: Kronik Kitap.