COUNCIL OF EUROPE CONVENTION ON CYBERCRIME AND ITS EQUIVALENT IN TURKISH LAW

Yıl 2022, Cilt: 11 Sayı: 1, 109 - 134, 09.05.2022

Yusuf Karadeniz

https://doi.org/10.28956/gbd.1109756

Cited By: 1

Öz

As a result of rapidly developing digital technology and network systems, the internet has become the focal point of cybercrime, like the "Wild West". When the current situation is considered together with the tendency of states not to share their jurisdiction within the scope of their sovereign rights, international judicial cooperation within the scope of combating these crimes becomes a difficult possibility, unless a binding international agreement with a binding international dimension can be achieved in the fight against cybercrime.
Our study has been shaped in the context of the literature review on the subject, the examination of current judicial decisions and the information obtained from international and local legislation reviews. First of all, it is aimed to avoid possible confusion in the continuation of the text by making a conceptual analysis of the term cybercrime, which differs in each state's own social, cultural and economic values. Afterwards, attempts made to combat cybercrime in the national and international arena will be evaluated, apart from the Council of Europe Convention on Cybercrime (Budapest Convention).
Within the scope of the obligations brought by the Convention, its effects on Turkish Law and the compliance of the legislation in Turkey with the aim of combating cybercrime will be examined. Within the scope of this review, firstly, the types of cybercrime in the context of substantive criminal law will be determined, then the protection measures and procedural provicions to be applied within the scope of combating crime will be expressed.
Finally, due to the borderless nature of cybercrimes, the principles of judicial assistance to be provided between countries in terms of fighting these crimes will be mentioned

Anahtar Kelimeler

Cybercrime, Legal Aid, Borderless, Budapest Convention

AVRUPA KONSEYİ SANAL ORTAMDA İŞLENEN SUÇLAR SÖZLEŞMESİ VE TÜRK HUKUKU’NDA KARŞILIĞI

Öz

Öz
Hızla gelişen dijital teknoloji ve ağ sistemleri sonucunda internet, “Vahşi Batı” misali siber suçların odak noktası haline gelmiştir. Mevcut durum, devletlerin egemenlik hakları kapsamında yargı yetkilerini paylaşmama eğilimi ile birlikte ele alındığında, bu suçlarla mücadele kapsamında uluslararası adli iş birliği, gerçekleşmesi zor bir ihtimal haline gelmektedir meğerki siber suçlarla mücadele özelinde bağlayıcı nitelikte uluslararası boyutu olan bir uzlaşı sağlanabilsin.
Çalışmamız; konuya ilişkin literatür taraması, güncel yargı kararlarının incelenmesi ile uluslararası ve yerel mevzuat incelemelerinden edinilen bilgiler bağlamında şekillendirilmiştir. Öncelikle her devletin kendi sosyal, kültürel ve ekonomik değerleri özelinde farklılık gösteren siber suç terimi ile ilgili kavramsal bir incelemede bulunularak metnin devamında olması muhtemel anlam karmaşasının önüne geçilmek istenmiştir. Sonrasında ise Avrupa Konseyi Sanal Ortamda İşlenen Suçlar Sözleşme (Council of Europe Convention on Cybercrime, Budapeşte Sözleşmesi) dışında ulusal ve uluslararası alanda siber suçlarla mücadele amacıyla yapılan girişimler değerlendirilecektir.
Sözleşme’nin getirdiği yükümlülükler açısından Türk Hukuku’ndaki etkileri ile Türkiye’de siber suçlarla mücadele amacıyla düzenlenen mevzuatın Sözleşme’yi karşılama durumu incelenecektir. Bu inceleme kapsamında ilk önce maddi ceza hukuku bağlamında siber suç tipleri belirlenecek, müteakiben suçla mücadele kapsamında uygulanacak koruma tedbirleri ve usul hükümleri ifade edilecektir.
Son olarak da siber suçların sınır tanımaz yapısı gereği bu suçlarla mücadele açısından ülkeler arası sağlanacak adli yardımlaşma ilkelerinden bahsedilecektir.

Anahtar Kelimeler

Siber Suç, Adli Yardımlaşma, Sınır Tanımaz, Budapeşte Sözleşmesi.

Kaynakça

• Akpek, N. O. (2015). Siber suçlar sözleşmesinin getirdikleri ve iç hukuk açısından konuya ilişkin yaklaşım (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Bilgi Üniversitesi Lisansüstü Eğitim Fakültesi, İstanbul.
• Aliusta, C. ve Benzer, R. (2018). Avrupa siber suçları sözleşmesi ve türkiye’nin dâhil olma süreci. Uluslararası Bilgi Güvenliği Mühendisliği Dergisi, 4(2), 35 – 42.
• Altunok, E. ve Vural, A. F. (2011). Bilişim suçları. Denetişim. 8, 74 – 84.
• Council of Europe. (2020). Erişim Tarihi: 27.10.2020, https://www.coe.int/en /web/conventions/full-list/conventions/treaty/185 /signatures?pauth=ecp1 stsJ.
• Demirdöğen, M. Y. (2019). Avrupa konseyi sanal ortamda işlenen suçlar sözleşmesinde telif hakkı ve türkiye’nin entegrasyonu, Yüksek Lisans Tezi (Yayımlanmamış). Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Dülger, M. V. (2020). Bilişim suçları ve internet iletişim hukuku. (8. Basım). Ankara: Seçkin Yayınları.
• Ergüney, M. (2020). RTÜK’ün internet denetimi: ilgili mevzuat üzerine bir değerlendirme. Bilişim Teknolojileri Online Dergisi, 11(41), 2 – 34.
• Erümit, S. F. (2020). İnternetin gelişimi: dünü, bugünü ve yarını. İnternet ve Ağ Toplumu, (3. Basım), 96 – 122.
• Favanski, S. (2009). Computer misuse: response, regulation and the law. (1. Edition). United Kingdom: Willan Publishing.
• Geçmez, İ. (2020). Bilişim sistemini engelleme, bozma, verileri yok etme veya değiştirme suçları. (1. Basım). Ankara: Seçkin Yayınları.
• Gercke, M. (2014). Understanding cybercrime: phenomena, challenges and legal response.(3. Edition). ITU Telecommunication Development Bureau Press.
• İçel, K. (2001). Avrupa konseyi siber suç sözleşmesi bağlamında “avrupa siber suç politikasının ana ilkeleri”. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mecmuası. 59(1 – 2), 3 – 10.
• Keskin, S. (2001). Avrupa konseyi siber suç sözleşmesinde ceza muhakemesine ilişkin hükümlerin değerlendirilmesi. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mecmuası. 59(1 – 2), 155 – 180.
• Kutlu, Ö. Kahraman, S. ve Dinçer, S. (2019). Avrupa birliği’ne uyum sürecinde türkiye’nin siber güvenlik politikalarının analizi. Assam Uluslararası Hakemli Dergi 13. Uluslararası Kamu Yönetimi Sempozyumu Bildirileri Özel Sayısı. 1 – 14.
• Law, J. Martin, E. A. (2021). Oxford dictionary of law. Cybercrime. Erişim Tarihi: 25.10.2020, https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/ 9780199551248.001.0001/acref-9780199551248-e-1000?rskey=HuyGij& result=1061.
• Mann, T. Blunden, A. (2021). Australian law dictionary. Cybercrime. Erişim Tarihi: 25.10.2020, https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/ 9780195557558.001.0001/acref-9780195557558-e-0921?rskey=3mbcxx &result=901.
• Markoff, J. Kramer, A. E. (2019). In shift, u.s. talks to russia on ınternet security. The New York Times. Erişim Tarihi: 28.10.2020, https://www.nytimes. com/2009/12/13/science/13cyber.html.
• Önok, M. (2003). Avrupa konseyi siber suç sözleşmesi ışığında siber suçlarla mücadelede uluslararası işbirliği. Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Hukuk Araştırmaları Dergisi. 19(2), 1229 – 1270.
• Özbek, M. (2015). Avrupa siber suç sözleşmesinin türk ceza hukukuna etkileri, GSI Articletter Summer Issue. 73 – 88.
• Sınar, H. (2004). Avrupa konseyi siber suç sözleşmesi üzerine bir deneme. (1. Basım). İstanbul: Prof. Dr. Çetin Özek Armağanı.
• Sieber, U. (1998). Legal aspects of computer – related crime in the information society: concrime study. (1. Version). Europe Eu.
• Smith, R. G. Grabosky, P. Urbas, G. (2004). Cyber criminal on trial. (1. Edition). Cambridge: Cambridge University Press.
• TBMM. (2019). TBMM mevzuat bilgi sistemi, Erişim Tarihi: 13.10.2021, https://mevzuat.tbmm.gov.tr/mevzuat/faces/kanunmaddeleri?pkanunlarno=24562&pkanunnumarasi=5070.
• TBMM. (2013). Sanal ortamda işlenen suçların onaylanmasının uygun bulunduğuna dair kanun tasarısı ve dışişleri komisyonu raporu, yasama dönemi. 24, Yasama Yılı. 3, Sıra Sayısı. 380. Erişim Tarihi: 29.10.2020, https://www.tbmm.gov.tr/sirasayi/donem24/yil01/ss380.pdf.
• TDK. (2019). Bilişim. Erişim Tarihi: 25.10.2020, https://sozluk.gov.tr/.
• Wall, D. (2009). Cybercrimes: new wine, no bottles. (1. Edition). London: Invisible Crimes, Palgrave Macmillan.
• Yazıcıoğlu, Y. (2005). Yeni türk ceza kanunundaki bileşim suçlarının genel değerlendirilmesi, Yeditepe Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi. 2(2). 393 – 412.