Hot Pursuit Authority and Turkish Customs Administration Within the Context of the Authority in Question

Yıl 2025, Cilt: 12 Sayı: 38, 106 - 127, 09.09.2025

Fatih Köşeli

https://doi.org/10.70490/gumrukticaretdergisi.1644469

Öz

Hot pursuit authority is an authority accepted in international law, the scope of which is determined primarily by the 1958 Convention on the High Seas and the 1982 United Nations Convention on the Law of the Sea, which enables coastal states to pursue violations of their national regulations beyond their maritime sovereignty areas. It is an exception to the principles of freedom of the high seas and the exclusive jurisdiction of the flag state. The authority, which emerged primarily as a rule of international customary law in the past, became the subject of international positive law regulations in the 20th century. In the event that a foreign-flagged ship escapes to the high seas after acting contrary to the national regulations of that state, the coastal state is granted the authority to follow, stop and capture the escaped ship until it enters the territorial waters of another state. The use of this authority is subject to certain conditions, and failure to comply with these conditions may result in liability for the state that carries out the follow-up. The Turkish Customs Administration is also competent to use this authority within the framework of national and international law. There are also similar international examples in terms of customs controls. Drawing the framework for the use of this authority concretely and improving the existing capacity in personal and technical dimensions will provide significant deterrence in terms of customs controls.

Anahtar Kelimeler

Hot pursuit , Customs , Open Seas

Sıcak Takip Yetkisi ve Söz Konusu Yetki Çerçevesinde Türk Gümrük İdaresi

Öz

Sıcak takip yetkisi, kapsamı esas olarak 1958 tarihli Açık Denizler Sözleşmesi ve 1982 tarihli Birleşmiş Devletler Deniz Hukuku Sözleşmesi ile belirlenen, uluslararası hukukta kabul gören ve kıyı devletinin ulusal düzenlemelerine yönelik ihlalleri deniz egemenlik sahalarının ötesinde de takip etmesini sağlayan bir yetki olup, açık denizlerin serbestliği ve bayrak devletinin münhasır yargı yetkisi ilkelerinin istisnası niteliğindedir. Geçmişte öncelikle bir uluslararası örf adet hukuku kuralı olarak ortaya çıkan yetki, 20’nci yüzyılda uluslararası pozitif hukuk düzenlemelerine konu olmuştur. Kıyı devletine, yabancı bayraklı bir geminin o devletin ulusal düzenlemelerine aykırı hareket ettikten sonra açık denizlere doğru kaçması halinde, kaçan gemiyi başka bir devletin kara sularına girene dek takip etme, durdurma ve yakalama yetkisi tanınmaktadır. Söz konusu yetkinin kullanımı belirli şartlara tabi tutulmuş olup, bu şartlara uyulmaması halinde takibi icra eden devlet açısından sorumluluk doğması mümkündür. Türk Gümrük İdaresi de söz konusu yetkiyi kullanmak açısından ulusal ve uluslararası hukuk kuralları çerçevesinde muktedirdir. Gümrük kontrolleri açısından benzer uluslararası örnekler de mevcuttur. Bu yetkinin kullanım çerçevesinin somut bir şekilde çizilmesi, mevcut kapasitenin beşerî ve teknik boyutta iyileştirilmesi gümrük kontrolleri açısından önemli bir caydırıcılık sağlayabilecektir.

Anahtar Kelimeler

Sıcak Takip , Gümrük , Açık denizler

Kaynakça

• Acer, Y., & Kaya, İ. (2022). Uluslararası Hukuk Temel Ders Kitabı (13 b.). Ankara: Seçkin.
• Ahmadian, N., Lim, G. J., Torabbeigi, M., & Kim, S. J. (2022). Smart Border Patrol Using Drones and Wireless Charging System under Budget Limitation. Computers & Industrial Engineering, 164, s. 1-28.
• Anlar Güneş, Ş. (2007). Birleşmiş Milletler Deniz Hukuku Sözleşmesi ve Deniz Çevresinin Korunması. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 56(2), s. 1-37.
• Aybay, R. (1992). Türk Hukukunda Gemilerin Uyrukluğu. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 47(1), s. 83-94.
• Beck, S. H. (1931). The Doctrine of Hot Pursuit. The Canadian Bar Review, 9(2), s. 85-114.
• Blazakis, J. (2006). Border Security and Unmanned Aerial Vehicles. Connections (Partnership for Peace Consortium of Defense Academies and Security Studies Institutes), 5(2), s. 154-159.
• Bolat, F., & Koşaner, Ö. (2021, Nisan). İnsansız Gemilerin Güncel Statüleri. Avrupa Bilim ve Teknoloji Dergisi(23), s. 341-358.
• Coombs, C. T. (2016). The Doctrine of Hot Pursuit Under International Law (Cilt 1). Melbourne: University of Western Australia.
• Demir, İ. (2020). Türk Deniz Yetki Alanlarının Belirlenmesinin Hukuki Dayanakları ve İç Hukuk Üzerine Bazı Düşünceler. Adalet Dergisi, 2(65), s. 27-50.
• Dennis, W. C. (1929). The Sinking of the I'm Alone. The American Journal of International Law, 23(2), s. 351-362.
• Ekinci, T., Öztütüncü, O., & Ertogan, M. (2024). İnsansız Deniz Araçları Kapsamında Denizcilikle Alakalı Türk Mevzuatında İhtiyaç Duyulabilecek Değişikliklere Dair İnceleme. Denizcilik Araştırmaları Dergisi: Amfora, 3(5), s. 1-18.
• Elferink, A. (2016). The Russian Federation and the Arctic Sunrise Case: Hot Pursuit and Arctic Sunrise Case: Hot Pursuit and. Arctic Sunrise Case: Hot Pursuit and, 92, s. 380-406.
• Ergüven, N. S. (2018). Uluslararası Hukuk Açısından Sıcak Takip Hakkının Devletlerin İşbirliği Doğrultusunda Kullanılması. Deniz Hukuku araştırma Merkezi Dergisi, 1(2), s. 367-394.
• Finnerty, J. M. (1980). United States v. Postal: Lost on the High Seas. Mercer Law Review, 31, s. 1081-1093.
• Frazer, K. C. (1929). The I'm Alone Case and the Doctrine of Hot Pursuit. North Carolina Law Review, 7(4), s. 413-422.
• Fukuto, J. (2021). Automation Levels of Automated Ships. ClassNK Technical Journal(4), s. 35-50.
• Gilmore, W. (1995). Hot Pursuit: The Case of R v Mills and Others. International and Comparative Law Quarterly, 44, s. 949-958.
• Gözlügöl, S. V. (2013). Uluslararası Deniz Hukukunda Kıyı Devletinin Kesintisiz Takip Hakkı. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 62(2), s. 473-500.
• Gözügüzelli, E. (2022). Denizlerde Göçmen Kaçakçılığı ve Türk Karasularından Açık Denizlere Sahil Güvenliğin Müdahale Yetkileri. Selçuk Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 30(4), s. 1883-1931.
• Grotius, H. (1967 (1625)). Savaş ve Barış Hukuku (De Iure Belli Ac Pacis) (Seha L. Meray Çevirisi). Ankara: Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Yayınları.
• Grotius, H. (2004 (1609)). The Free Sea (Translated by Richard Hakluyt). Indianapolis: The Liberty Fund.
• Gülçür, A. (2017). Uluslararası Deniz Hukuku Mahkemesinin Yapısı ve Yargı Yetkisi. İstanbul: On İki Levha Yayıncılık.
• Katman, E. (2014). "Arctic Sunrise" (UDHM, Hollanda Krallığı/Rusya Federasyonu) Davası Işığında, Uluslararası Hukuk ve Çevre Koruma Eylemleri. İnönü Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 5(1), 139-158.
• Klabbers, J. (2014). International Law (5 b.). Cambride University Press.
• Kuran, S. (2009). Uluslararası Deniz Hukuku (3. b.). İstanbul: Türkmen Kitabevi.
• Mclaughlin, R. (2023). Constructıve Presence In Relation To Hot Pursuit In The Law Of The Sea. The United Nations Office on Drugs and Crime Issue Paper, 1, s. 1-40.
• National Academies, N. R. (2001). Autonomous Vehicles In Support Of Naval Operations. Washington: The National Academies Press.
• Oppenheim, L. (1905). International Law, A Treatise (Cilt 1). Newyork: Longmans Green and Co.
• Oxman, B., & Bantz, V. (2000). The M/V "Saiga" (No. 2) (Saint Vincent and the Grenadines v. Guinea), Judgment (ITLOS Case No. 2). The American Journal of International Law, 94(1), s. 140-150.
• Pazarcı, H. (2014). Uluslararası Hukuk (13. b.). Ankara: Turhan Kitabevi.
• Poulantzas, N. M. (2002). The Right Of Hot Pursuit In International Law (2 b.). The Hague: Kluwer Law International.
• Reuland, R. C. (1993). The Customary Right of Hot Pursuit Onto the High Seas: Annotations to Article 111 of the Law of the Sea Convention. Virginia Journal of International Law, 33, s. 557-590.
• Sağsen, İ., & Berkul, A. (2021). Uluslararası Deniz Hukuku Konferansları Çerçevesinde Türkiye’nin Hukuki Görüşleri: Doğu Akdeniz Örneği. Kafkas Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 12(24), s. 1138-1164.
• Sherlokc, D. G. (1968). The Doctrine of Hot Pursuit in International Law. Military Law and Law of War Review, 7(1), s. 7-110.
• Tanaka, Y. (2012). The International Law of the Sea (1 b.). Newyork: Cambridge University Press.
• WCO. (2016). Drones – Potential Impact on the Customs and Trade Environment. World Customs Organization.
• Williams, G. (1939). The Juridical Basis of Hot Pursuit. British Year Book of International Law, s. 83-97.
• Yorulmaz, M., & Karabulut, K. (2021). Deniz Taşımacılığında Akıllı Gemiler: Gemi Kaptanlarının Bakış Açısı. Ekonomi İşletme ve Maliye Araştırmaları Dergisi, 3(1), s. 40-54.
• Zhou, Z. (2006). On the Connotation and Practice of the Right of Hot Pursuit. China Oceans Law Review, 1, s. 556-578.