THE EVALUATION OF FAMILY MEDICINE MODEL IN TURKISH HEALTH SYSTEM FOR POLICY TRANSFER PROCESS

Yıl 2018, Cilt: 9 Sayı: 25, 22 - 50, 06.01.2019

Erdal Eke , Betül Ünal

Öz

The policy transfer process has an important place in the
countries where reforms in the health system are discussed. The aim of this study
is to present a comparative analysis of the current system in Turkey with the
leading countries in this model by examining the family medicine model in
Turkish health system in line with policy transfer process. The focus of the
study is to evaluate the family medicine model in terms of the transformation
process in the Turkish healthcare system and the policy transfer process.  The study was designed in a theoretical
framework and literature review was conducted in general. In addition, the
relationship between policy transfer and the family medicine model is discussed
in a comparative context. It has been found that the process of
policy transfer in the study has an important role in the formation of health
policies, in this process from a full voluntary policy transfer to a direct
compulsory policy transfer can be established and the family medicine in the
Turkish health system is transferred as a model and application example.

POLİTİKA TRANSFERİ SÜRECİ AÇISINDAN TÜRK SAĞLIK SİSTEMİNDE AİLE HEKİMLİĞİ MODELİNİN DEĞERLENDİRİLMESİ

Öz

Politika transferi süreci, sağlık sisteminde
reform uygulamalarının konuşulduğu ülkelerde önemli bir yere sahiptir. Çalışmanın
amacı politika transferi süreci doğrultusunda Türk sağlık sistemindeki aile
hekimliği modelini inceleyerek bu modelde öne çıkan ülkelerle Türkiye’deki
mevcut sistemin karşılaştırmalı analizini yapmaktır. Çalışmanın odak noktası, Türk
sağlık sistemindeki dönüşüm süreci açısından aile hekimliği modeli ve bu
modelin politika transferi süreci bağlamında değerlendirilmesidir. Çalışma,
teorik bir çerçevede tasarlanmış olup genel olarak literatür incelemesi
yapılmıştır. Ayrıca politika transferi ile aile hekimliği modeli arasındaki
ilişki, karşılaştırmalı bir bağlamda tartışılmıştır. Çalışmada politika
transferi sürecinin sağlık politikalarının oluşturulmasında önemli bir role
sahip olduğu, bu süreçte tam gönüllü politika transferinden doğrudan zorlayıcı
politika transferine doğru bir düzlemin oluşabildiği ve Türk sağlık sistemindeki
aile hekimliğinin bir model ve uygulama örneği olarak transfer edildiği sonucuna
ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Politika Transferi, Sağlıkta Politika Transferi, Aile Hekimliği Modeli, Türk Sağlık Sistemi, Kamu Yönetimi

Kaynakça

• Ağartan, T. (2007), “Sağlıkta Reform Salgını,” Keyder, Ç., Üstündağ, N., Ağartan T. ve Yoltar Ç. (Ed.), Avrupa’da ve Türkiye’de Sağlık Politikaları, İletişim Yayınları, İstanbul. s. 37-54.
• Aile Hekimliği Ödeme Ve Sözleşme Yönetmeliği (2010), Bakanlar Kurulu Kararının Tarihi: 24/12/2010 No: 2010/1237, Yayımlandığı Resmi Gazete Tarihi: 30/12/2010 No: 27801Aile Hekimliği Türkiye Modeli. T.C. Sağlık Bakanlığı, Ankara, 2004.
• Aile Hekimliği Uygulama Yönetmeliği (2013), Resmi Gazete Tarihi: 25.01.2013, Resmi Gazete Sayısı: 28539, Güncellenme Tarihi : 20/10/2016, T.C. Sağlık Bakanlığı, Ankara.
• Ak, M. (2010), “Akademik Bir Disiplin Olarak Aile Hekimliği”, İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 17(4), s. 403-405.
• Aksakoğlu, G. ve Giray, H. (2006), “Birleşik Krallık’ta Ulusal Sağlık Hizmetin Öyküsü", Toplum ve Hekim, 21(5-6), s. 335-343.
• Aktan, C. C. ve Işık, A. K. (2007), “Sağlık Hizmetlerinde Devletin Değişen Rolü”, Aktan, C.C. ve Saran, U. (Ed.), Sağlık Ekonomisi ve Sağlık Yönetimi, Sağlıkta Umut Vakfı Yayını, Ankara.
• Aktürk, Z., Set, T., Taştan, K. Dağdeviren, N., Şahin, E. M. ve Özer, C. (2015), “The Role of Family Medicine in Undergraduate Medical Education”, Ungan M., Steylaerts C. (Eds.), World Book of Family Medicine- European Edition,WONCA, İstanbul, s. 21-24.
• Allin, S. (2012), “The Canadian Health Care System, 2012” Thomson, S., Osborn, R., Squires, D. ve Jun, M. (Ed.), International Profiles of Health Care Systems, 2012, The Commonwealth Fund, pp. 19-26.
• Allin, S. ve Rudoler, D. (2016), “The Canadian Health Care System, 2015”, E. Mossialos, M. Wenzl, R. Osborn, Anderson. C., Sarnak, D. (Ed.), International Profiles of Health Care Systems, 2015”, The Commonwealth Fund, pp. 21-30.
• Ataay, F. (2008), “Sağlık Reformu ve Yurttaşlık Haklar”, Amme İdaresi Dergisi, 41(3), s.169-184.
• Aydın, S., (2004), Aile Hekimliği Türkiye Modeli, Sağlık Bakanlığı E-Kitap, Ankara.
• Balcı, A. ve Kırılmaz, H. (2007), “Yeni Kamu Yönetimi Anlayışının Türk Sağlık Sektörüne Yansımaları,” Aktan, C. C. Ve Saran, U. (Der), Sağlık Ekonomisi ve Sağlık Yönetimi, Aura Kitapları, İstanbul, s. 134-165.
• Başak, O ve Görpelioğlu, S. (1998), “Tıp Fakültesi Öğretim Elemanlarının Aile Hekimlerine Yaklaşımı”, Aile Hekimliği Dergisi, 2(1), s. 40-43.
• Başol, E. (2015), “Gelişmekte Olan Ülkelerde Strateji: Sağlık Sisteminde Sevk Zinciri”, Balkan Sosyal Bilimler Dergisi, 4(8), s. 128-140.
• Beasley, J. W., Gjerde, C. Ve Yaman, H. (2010). "Amerika Birleşik Devletlerinde Aile Hekimliği", http://www.ailehekimligi.com.tr/?Ctrl=HTML&HTMLID=3867&t=Amerika_Birlesik_Devletleri_nde_Aile_Hekimligi_(30.03.2017).
• Belek, İ. (2016), Sağlığın Politik Ekonomisi, Yazılama Yayınevi, Dördüncü Baskı, İstanbul.
• Bennett, C. (1991), “What Is Policy Convergence and What Causes It?”, British Journal of Political Science, 21(2), s. 215-233.
• Bilgiç, V. (2008), Kamu Yönetiminde Çağdaş Yaklaşımlar Sorunlar, Tartışmalar, Çözüm Önerileri, Modeller, Dünya ve Türkiye Yansımaları, Asım Balcı, Ahmet Nohutçu, Namık Kemal Öztürk ve Bayram Coşkun (Ed.), Yeni Kamu Yönetimi Anlayışı, Ankara, Seçkin Yayıncılık, s. 27-46.
• Blümel, M. ve Busse, R. (2016). “The Germany Health Care System, 2015”, E. Mossialos, M. Wenzl, R. Osborn, Anderson. C. (Ed.), International Profiles Health Systems 2015, The Commonwealth Fund Press, pp. 69-77.
• Bosco C. ve Oandasan I. (2015), “Review of Family Medicine Within Rural and Remote Canada: Education, Practice, and Policy. Mississauga”, ON: College of Family Physicians of Canada.
• Bulmer, S. ve Padgett, S. (2004), “Policy Transfer in the European Union: An Institutionalist Perspective”, British Journal of Political Science, 35(1), s. 103-126.
• Busse R. ve Riesberg A. (2004), Health care systems in transition: Germany. Copenhagen, WHO Regional Office for Europe on behalf of the European Observatory on Health Systems and Policies.
• Campos-Outcalt, D. (2016), “Preventive Health Care”, Rakel, R. E. and Rakel, D. P. (Eds.), Textbook of Family Medicine (9th ed.), Philadelphia, PA: Elsevier Saunders, pp. 81-101.
• Chang, J.; Peysakhovich, F.; Wang, W. ve Zhu, J. (2011), The UK Health Care System, The United Kingdom.
• Coşkun, B. (2008). Kamu Yönetiminde Çağdaş Yaklaşımlar Sorunlar, Tartışmalar, Çözüm Önerileri, Modeller, Dünya ve Türkiye Yansımaları. Asım Balcı, Ahmet
• Nohutçu, Namık Kemal Öztürk ve Bayram Coşkun (Ed.), Kamu Yönetiminde Yeniden Yapılanma Üzerine Bir Değerlendirme, Ankara, Seçkin Yayıncılık, s. 47-65.
• Çetin, S. (2011), Küreselleşme ve Kamu Yönetiminde Dönüşüm, Ahmet Kesik ve Hasan Canpolat (Ed.), Küreselleşen Dünyada Kamu Sektöründe Stratejik Yönetimin Geleceği, Ankara, Seçkin Yayıncılık, s. 195-210.
• Demirci, A. G. (2010), “Bir Politika Transferi Örneği Olarak Türkiye’de Kadro Sisteminin İnşası”, Toplum ve Demokrasi, 4 (8-9-10), s. 143-168.
• Dinç, G. (2009), Birleşik Krallık Sağlık Sistemi, Manisa, Celal Bayar Üniversitesi Matbaası.
• Dolowitz, D. ve Marsh, D. (1996), “Who learns what from whom; a Review of the policy transfer literature”, Political Studies, XLIV, s. 343-357.
• Dolowitz, D. ve Marsh D. (1998), “Policy Transfer A Framework for Comparative Analysis”, Beyond The New Public Management: Changing Ideas and Practices in Governance (Ed. Martin Minogue; Charles Polidano and David Hulme), Cheltenham: Edward Elgar.
• Dolowitz, D. ve Marsh D. (2000a), “Learning from Abroad. The Role of Policy Transfer in Contemporary Policy-Making” Governance: An International Journal of Policy and Administration, 13(1), s.5-24.
• Dolowitz, D. and Marsh D. (2000b), “Policy Transfer: A New Framework of Policy Analysis”, Policy Transfer and British Social Policy: Learning From USA (Ed. David Dolowitz; Rob Hulme; Mike Nellis and Fiona O’Neill), Buckingham: Open Universty Press.
• Eke E. Ve Ünal B. (2016), "Sağlık Hizmetlerinde Yerelleşme Ve Özerkleşme Odaklı Uygulamalar Üzerine Bir Analiz", Namık Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Metinleri Dergisi, Aralık 2016 Özel Sayısı, s. 1084-1104.
• Erençin, A. ve Yolcu, V. (2008, Haziran), “Türkiye'de Sağlık Hizmetlerinin Dönüşümü Ve Yerinden Yönetimi”, Memleket Siyaset Yönetim, 3(6), s.118-136.
• Ergüder, T. vd. (2000), “Birinci Basamak Sağlık Hizmet Sunumunda Aile Hekimliği/Genel Pratisyenlik”, Amme İdaresi Dergisi, 33(4), s. 103-111.
• Erol, H. ve Özdemir, A. (2014), Türkiye’de Sağlık Reformları ve Sağlık Harcamalarının Değerlendirilmesi, Sosyal Güvenlik Dergisi, 4(1), s. 9–34.
• Eser, B. H., Memisoglu, D. ve Özdamar, G. (2011). Sosyal Siyasetin Üretilmesi Sürecinde Refah Devleti’nden Neo-Liberal Devlete Geçiş: Devletin Kamu Hizmeti Sunma İşlevinin Değişimi, Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 16(2), s. 201-217.
• Esmail, N. (2014). Lessons from Abroad A Series on Health Care Reform Health Care Lessons from Germany. Fraser Institute.
• Evans, M. ve Davies, J. (1999), “Understanding Policy Transfer: A Multi-Level, Multi Disciplinary Perspective”, Public Administration, 77(2), pp. 362-385.
• Eyestone, R. (1977), “Confusion, Diffusion and Innovation”, The American Political Science Review, 77(2), pp. 441-447.
• Graham, R., Roberts, R., Ostergaard, D., Kahn, N., Pugno, P. and Green, L. (2002). “Family practice in the United States: Astatus report. Journal of the American Medical Association, 288, pp. 1097-1101.
• Green, L. A. ve Fryer, G. E. (2002). “Family practice in the United States: position and prospects”, Academic Medicine, 77, pp. 781-789.
• Gutierrez, C. ve Scheid, P. (2002), “The History of Family Medicine and Its Impact in US Health Care Delivery” San Diego, CA: University of California.
• Güldal, D. (1995), “Çağdaş Bir Uzmanlık: Genel Pratisyenlik ya da Aile Hekimliği”, Toplum ve Hekim, 10(67), s. 81-83.
• Günaydın, D. (2011), “Sağlık Hizmetlerinde Küresel Reform Yaklaşımları”, Sosyal Siyaset Konferansları, Sayı: 60, s. 323–365.
• Haktankaçmaz, M. İ. (2009), “Ülkeler Arasında Reform Transferi”, Türk İdare Dergisi, 81 (463-464), s. 181-197.
• Harrison, A. (2012), “The English Health Care System, 2012”, Ed. Thomson, S., Osborn, R., Squires, D. ve Jun, M. in International Profiles of Health Care Systems, 2012”, The Commonwealth Fund, pp: 32-39.
• Hoberg, G. (1991), “Sleeping with an Elephant: the American Influence on Canadian Environmental Regulation”, Journal of Public Policy, 11, pp. 107-131.
• James, O. ve Lodge, M. (2003), “The Limitations of ‘Policy Transfer’ and ‘Lesson Drawing’ for Public Policy Research”, Polıtıcal Studıes Revıew, 1, pp. 179-193.
• Jimbo, M. (2004), Family Medicine: Its Core Principles and Impact on Patient Care and Medical Education in The United States. The Keio Journal of Medicine,53(2), pp. 69- 73.
• Kalaça, Ç. (1995), “Aile Hekimliği Konusunda Yanıt Arayan Sorular”, Toplum ve Hekim, 10(67), s. 84-88.
• Keser, A. (2012), “Politika Transferi ve Türk Kamu Yönetiminde Etik”, Amme İdaresi Dergisi, 45(4), s. 25-50.
• Kılıç, B. ve Bumin, Ç. (1993), “İngiltere Ulusal Sağlık Sistemi”, Toplum ve Hekim Dergisi, 8(56), s. 32-41.
• Kitapçı, H. ve Avcı, S. (2010), “Aile Hekimliği Uygulaması Hakkında Kişilerin Bilgi Düzeylerinin Ölçülmesi Ve Beklentilerinin Tespit Edilmesi”, Journal of Social Sciences 4(1), 2010, s. 29-66.
• Korukluoğlu, S. vd. (2004a), “Sağlıkta Neredeyiz ?”, Sabahattin Aydın (Ed.), Aile Hekimliği Türkiye Modeli, Ankara, Mavi Ofset, S. 13-41.
• Korukluoğlu, S. vd. (2004b), “Sağlıkta Dönüşüm Programında Birinci Basamak Sağlık Hizmetleri”, Sabahattin Aydın (Ed.), Aile Hekimliği Türkiye Modeli, Ankara, Mavi Ofset, s. 47-65.
• Kutlu, Ö. ve Özdemiray, S. M. (2016), “Politika Transferine Karar Verme Süreci”, Sayıştay Dergisi, 101, s. 79-95.
• Küçük A. (2017), Politika Transferi ve Türkiye’de Sağlık Alanında Dönüşümün Bir Analizi, Türk İdare Dergisi, Yıl:89, Sayı 485, s. 737-770.
• Millis Commission Report (1966), Millis The Graduate Education of Physicians: The Report of the Citizen’s Commission of Graduate Medical Education (Millis Commission), Chicago, American Medical Association.
• Mossberger, K. ve Wolman, H. (2003), “Policy Transfer As a Form of Prospective Policy Evaluation: Challenges and Recommendations”, Public Administration Review, 63(4), s. 428-440.
• Mossialos, E., Wenzl, M., Osborn R., Sarnak D. (2016), “International Profiles of Health Care Systems 2015”, The Commonwealth Fund Press.
• Oandasan, I. (2011), Advancing Canada’s Family Medicine Curriculum: Triple C.Canadian Family Physician, 57(6), pp. 739-740.
• Oğuz, D. (2009), “Aile Hekimliği”, içinde: Güncel Gastroenteroloji, 13(1), s .8-14.
• Olesen, F., Dickinson, J. ve Hjortdahl, P. (2000), General Practice—Time for a New Definition. BMJ, 320(7231), pp. 354-357.
• Organek, A. J., Tannenbaum, D., Kerr, J., Konkin, J., Parsons, E., Saucier, Shaw, E. Walsh, A. (2012), Redesigning Family Medicine Residency in Canada. Family medicine, 44(2), pp. 90-97.
• Ömürgönülşen, U. (2003). Çağdaş Kamu Yönetimi I. Muhittin Acar ve Hüseyin Özgür (Ed.), Kamu Sektörünün Yönetimi Sorununa Yeni Bir Yaklaşım: Yeni Kamu İşletmeciliği, Ankara, Nobel Basımevi, s. 3-43.
• Özcan Paycı, S. ve Ünlüoğlu, İ. (2004), “Dünyada Ve Türkiye’de Aile Hekimliği, içinde: Aile Doktorları İçin Kurs Notları” (Pdf), T.C. Sağlık Bakanlığı, s: 23-31.
• Özdemir, S. (2007), Küreselleşme Sürecinde Refah Devleti, İstanbul Ticaret Odası Yayınları, İstanbul.
• Öztek, Z. (2009), "Türkiye'de Sağlıkta Dönüşüm Programı ve Aile Hekimliği", Hacettepe Tıp Dergisi, (40), s. 6-12.
• Padgett, S. (2003), “Between Synthesis and Emulation: EU Policy Transfer in the Power Sector”, Journal of European Public Policy, 10(2), pp. 227-245.
• Pullon, S. (2011), “Training for Family Medicine in Canada and General Practice in New Zealand: How Do We Compare?”, Journal of Primary Health Care, 3(1), pp. 82-85.
• Rakel, R. E. (2016), “Family Physician”, R.E. Rakel & D.P. Rakel (Eds.), Textbook of Family Medicine (9th ed.), Philadelphia, PA: Elsevier Saunders, pp. 3-17.
• Rakel, R. E. ve Rakel, D. P. (2011). Textbook of Family Medicine. Philadelphia: Saunders, an imprint of Elsevier Inc.
• Roland, M., Guthrie, B., ve Thome, D. C. (April 2012). “Primary Medical Care in the United Kingdom”, Journal of the American Board of Family Medicine, 25.
• Rose, R. (1991), “What is Lesson Drawing?”, Journal of Public Policy, 11(1), pp.3-30.
• Rose, R. (1993). Lesson-Drawing In Public Policy, Chatham: Chatham House Publishers.
• Royal College Of General Practıtıoners. (2010), “Being A General Practitioner Curriculum 1 The Core Curriculum Statement”, https://www.gmc uk.org/1_Being_a_GP_May_2014.pdf_56885557.pdf (04.05.2018)
• Saatçi, E., Bozdemir, N. ve Akpınar, E. (2006), “Amerika Birleşik Devletleri’nde Aile Hekimliği”, Türk Aile Hekimliği Dergisi, 10(2), s.79-86.
• Sabuktay, A. (2008), Program for Transformation in Health and Law on Social Security and General Health Insurance in Respect of the Concepts of Governmentality and Biopolitics, TODAİE’s Review of Public Administration, 2(2), pp.97-120.
• Sağlık Bakanlığı (2003). Sağlıkta Dönüşüm Programı. Ankara: SAĞLIK BAKANLIĞI.
• Sağlık Bakanlığı (2008). Türkiye Sağlıkta Dönüşüm Programı-İlerleme Raporu (Rapor No. 749). Ankara: SAĞLIK BAKANLIĞI.
• Sağlık Bakanlığı (2012). Türkiye Sağlıkta Dönüşüm Programı Değerlendirme Raporu (2003-2011) (Rapor No. 3). Ankara: SAĞLIK BAKANLIĞI
• Sargutan, A.E. (2006). Karşılaştırmalı Sağlık Sistemleri. Ankara: Hacettepe Üniversitesi Yayınları.
• Schimmelfenning, F. ve Sedelmeir, U. (2004), “ Governance By Conditionality: EU Rule Transfer to the Candidate Countries of Central and Eastern Europe, Journal of European Public Policy, 11(4), pp. 661-679.
• Schoen, C., Osborn, R., Doty, M. M., Squires, D., Peugh, J. ve Applebaum, S. (2009), A Survey of Primary Care Physicians in Eleven Countries, 2009: Perspectives on Care, Costs, and Experiences. Health Affairs, 28(6), p. 1171-1183.
• Sezgin, Ş. (2015), "Politika Transferi ve Türkiye'de Özelleştirme", Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 27(27), s. 67-76.
• Sobacı, M. Z. (2009). İdari Reform ve Politika Transferi Yeni Kamu İşletmeciliğinin Yayılışı. Ankara, Turhan Kitabevi.
• Sobacı, M. Z. (2011), “Politika Transferi Bağlamında Kamu Yönetiminde Neo-Liberal Reformların Yayılması: Açık Toplum Enstitüsünün Rolü”, SosyoEkonomi, 16(16), s.191-210.
• Sobacı, M. Z. (2013). Kamu Politikası: Kuram ve Uygulama, Yıldız M. ve Sobacı M. Z. (Der.), Politika Ağları: Aktörler Arası İlişkiler Üzerinden Kamu Politikasını Anlamak, Ankara, Adres Yayınları, s. 130-148.
• Soyer, A. (2003), “1980’den Günümüze Sağlık Politikaları,” Praksis, 9, s. 301-320.
• Stone, D. (2001), “Learning Lessons, Policy Transfer and the International Diffusion of Policy Ideas”, Centre for the Study of Globalisation and Regionalisation(CSGR) Working Paper, No. 69/01.
• Taylor R. B. (2003), Family Medicine: Now and Future Practice, R. B. Taylor (Ed.). Family Medicine: Principles and Practice, New York, Springer-Verlag, pp. 3-10.
• Taylor, R. B. (2006), The Promise of Family Medicine: History, Leadership, and The Age of Aquarius. The Journal of The American Board of Family Medicine,19(2), pp. 183-190.
• Tepper, J. (2004), The Evolving Role of Canada's Family Physicians. Ottawa: Canadian Institute For Health Information.
• The College Of Family Fhysicians Of Canada, http://www.cfpc.ca/AboutUs/ (04.05.2018). The Commonwealth Fund (2012), “The United States Health Care System”, Ed. Thomson, S., Osborn, R., Squires, D. ve Jun, M. in International Profiles of Health Care Systems, 2012”, The Commonwealth Fund, pp. 106-111.
• Turgeon, J., Gagnon, F., Michaud, M. and Tremblay, S. (2008), “Polıcy Transfer And Health Impact Assessment”, Quebec: Groupe d’Etude sur les Politiques Publiques et la Sante.
• Türkiye Aile Hekimleri Uzmanlık Derneği (2001), “Türkiye’de Aile Hekimliği Uzmanlığının Gelişimi”, www.tahud.org. (15.04.2017).
• Türkiye Halk Sağlığı Genel Müdürlüğü (2018a), http://ailehekimligi.gov.tr/aile-hekimlii/tuerkiyedeki-aile-hekimlii.html (08.03.2018).
• Türkiye Halk Sağlığı Genel Müdürlüğü (2018b), “Dünya'da Aile Hekimliği", http://ailehekimligi.gov.tr/aile-hekimlii/duenyada-aile-hekimlii.html (10.04.2018).
• Türkiye Halk Sağlığı Genel Müdürlüğü (2018c), “Türkiye’de Aile Hekimliği”, http://ailehekimligi.gov.tr/aile-hekimlii/tuerkiyedeki-aile-hekimlii.html (10.04.2018).
• Willard Committee (1966), Willard Meeting the Challenge of Family Practice. The report of the Ad hoc Committee on Education for Family Practice of the Council on Medical Education. Chicago, American Medical Association.
• World Bank (2003a), Turkey: Reforming the Health Sector for Improved Access and Efficiency I-II, (Report No. 24358-TU). New York: THE WORLD BANK
• World Health Organization (2003b), “Family Medicine Report of a Regional Scientific Working Group Meeting on Core Curriculum”,Colombo, Srilanka, WHO Project No.: ICP OSD 002, pp.1-39.
• World Organization of Family Doctors (2002). “The European Definition of General Practice / Family Medicine”, http://apps.who.int/iris/bitstream/10665/205063/1/B3426.pdf (10.04.2017).
• Yıldırım H.H. ve Yıldırım T. (2013), Türkiye Sağlık Reformları ve Politkaları: Politika Analizi Çerçevesinde Bir Değerlendirme, Mete Yıldız ve Mehmet Zahid Sobacı, (Der.), Kamu Politkası, Adres Yayınları, Ankara, s.385.
• Yıldırım, H. H., ve Yıldırım, T. (2011), Avrupa Birliği Sağlık Politikaları ve Türkiye. Ankara: Sağlık-Sen Yayınları.
• Yılmaz, G. (2017), Türkiye Sağlık Sisteminde Reformlar ve Politika Transferi, Kriter Yayınevi, İstanbul.
• 5258 Sayılı Aile Hekimliği Pilot Uygulaması Hakkında Kanun (2004), Kabul Tarihi: 24.11.2004 R.G. Tarihi: 9/12/2004 Sayı:25665.