Siyasal İttifaklarda Aranan Özellikler ve Bu Özelliklerin Cumhur İttifakı’na Atfedilme Durumu: İstanbul Seçmeni Üzerine Bir Araştırma

Yıl 2021, Cilt: 12 Sayı: 3, 1182 - 1202, 25.09.2021

Ümit Arklan , Samed Soy , Yılmaz Türker Sandıkcı

Öz

Tüm siyasal sistemlerde siyasal partiler iktidarı elde etmek ve sürdürülebilir kılmak üzere örgütlenmektedir. Bu yegane var oluş amacını gerçekleştirmek adına siyasal partiler kimi zaman tek başlarına hareket ederken, kimi zaman da ittifaklar kurmak suretiyle diğer siyasal partilerle işbirlikleri gerçekleştirmektedir. İhtiyaçtan kaynaklanan ve ortak menfaate dayalı ilişkiler biçiminde ortaya çıkan siyasal ittifaklar, sahip olunan seçmen potansiyeliyle yapılan güç birlikleri olduklarından, ittifak yapacak partilerin seçmen kitlelerinin beklentilerini, tutum ve kanaatlerini dikkat alarak hareket etmesini gerekli kılmaktadır. Buradan yola çıkarak kaleme alınan çalışma, siyasal ittifaklarda aranan özellikleri ve bu özelliklerin Cumhur İttifakı’na atfedilme durumunu katılımcı profili bağlamında ortaya koyma amacı taşımaktadır. Bu doğrultuda, 31 Mart 2019 yerel seçimleri öncesinde İstanbul seçmenleri üzerinde gerçekleştirilen bir saha araştırmasına dayanmaktadır. Basit rastlantısal örneklemin esas alındığı araştırmada, siyasal ittifaklarda aranan özelliklerin siyasal liderlere ilişkin özellikler, siyasal partilere ilişkin özellikler ve siyasal yaklaşımlara ilişkin özellikler olmak üzere üç alt boyuttan meydana geldiği, siyasal ittifaklarda aranan özelliklerin tüm alt boyutlarının Cumhur İttifakı için de söz konusu olduğu ve siyasal ittifaklarda aranan özelliklerin ve bu özelliklerin Cumhur İttifakı’na atfedilme durumunun katılımcı profili bakımından anlamlı farklılaşmalar sergilediği sonuçlarına ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler

İttifak, Siyasal İttifak, Siyasal İttifaklarda Aranan Özellikler, Cumhur İttifakı, Cumhur İttifakı'na Atfedilen Özellikler

Characteristics Required in Political Alliances and The Attribution of These Characteristics to The People’s Alliance: A Study on Istanbul Voter

Öz

Political parties are organized in all political systems to acquire power and make it sustainable. Political parties sometimes act alone to realize this sole purpose of existence, and sometimes cooperate with other political parties by forming alliances. Political alliances, which emerge due to the necessity in the form of relations based on common interests, require that parties act considering the expectations, attitudes, and convictions of the electorate because they are unions made based on the potential of the electorate. The present study, which was designed based on this point of view, aimed to uncover the characteristics required in political alliances, and the attribution of these characteristics to the People’s Alliance in the context of the participant profile. In this respect, the study was based on a field study that was conducted on the Istanbul voter before the 31 March 2019 local elections. In the study, in which the simple random sampling method was taken as the basis, it was found that the characteristics required in political alliances consisted of three sub-dimensions, characteristics related to political leaders, characteristics related to political parties, and characteristics related to political approaches. It was also concluded that all the sub-dimensions of the characteristics required and in alliances were also valid for the People’s Alliance, and the characteristics required in political parties and the case of attributing these the characteristics to People’s Alliance showed significant differences in terms of participant profile

Anahtar Kelimeler

Alliance, Political Alliance, Characteristics Required in Political Alliances, People, Characteristics Attributed to the People’s Alliance

Kaynakça

• Adair, J. (2005). Kışkırtıcı liderlik. Bursa: Alteo Yayınları.
• Akgün, B. (2002). Türkiye’de seçmen davranışları, partiler sistemi ve siyasal güven. Ankara: Nobel Yayınları.
• Akman, K. (2020). Seçim sistemi değişiklikleri ve siyasi parti ittifaklarının siyasal sisteme etkileri: İtalya örneği. Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 19(4), 1610-1625.
• Aliefendioğlu, Y. (2005). Temsili demokrasinin “seçim” ayağı. TBB Dergisi, 60, 71-96.
• Aliyu, D. (2018). Opposition parties’ pre-election alliance failure in nigeria’s fourth republic. G. Ezirim (Ed.), Studıes in Polıtıcs And Socıety, (300-316. Ss.). Nsukka: A Journal of the Nigerian Political Science Association.
• Anderson, J. C. ve Gerbing, D. W. (1984).Tthe effect of sampling error on convergence, ımproper solutions, and goodness-of-fit ındices for maximum likelihood confirmatory factor analysis. Psychometrika, 49(2), 155– 173.
• Arslan, R. (2016). Siyaset bilimine giriş. Bursa: Dora Basım-Yayım Dağıtım.
• Arklan, Ü. ve Kartal, N. Z. (2019). Referandum sürecinin sosyal medya ortamına etkisi: 16 Nisan 2017 Anayasa Referandumu üzerine bir araştırma. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 11 (30), 811-835.
• Arklan, Ü. Rençber, H. (2018). 16 Nisan 2017 Anayasa Referandumu öncesi sürecin Türk yazılı basınındaki yansıması: Hürriyet, Sabah ve Sözcü gazeteleri örneği. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi, 6(1), 224-249.
• Aydın Kılıç E. (2013). Seçmenlerin oy verme davranışlarında etkili olan siyasal faktörlere ilişkin bir araştırma: Ankara örneği. 21.Yüzyılda Sosyal Bilimler, (2), 47-73.
• Balcı, Ş. (2003). Politik kampanyalarda imaj yönetimi (Genç Parti örneği). Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (9), 143-162.
• Bamford, J. D., Gomes-Casseres, B. ve Robinson, M. S. (2003). Mastering alliance strategy: A comprehensive guide to design, management, and organization. John Wiley & Sons.
• Blanchard, K. (1996). Turning the organizational pyramid upside down. F. Hesselbein, M. Goldsmith ve R. Beckhard (Ed.), The leader of the future: new visions, strategies, and practices for the next era içinde (81-86). San Francisco: Jossey-Bass Publishers.
• Bongrand, M. (1992). Politikada pazarlama. İstanbul: İletişim Yayıncılık.
• Cambridge Dictionary. Erişim adresi https://dictionary.cambridge.org/tr/s%C3%B6zl%C3%BCk/ingilizcet%C3%BCrk%C3%A7e/alliance, Erişim tarihi: 7.5.2021.
• Canöz, K. (2013). Seçmen tercihinde aday imajının rolü: 29 Mart 2009 yerel seçimleri öncesinde Konya seçmeni üzerine bir araştırma. Selçuk İletişim, 6 (2), 95-114.
• Carroll, R. A. (2007). The electoral origins of governing coalitions (Yayınlanmamış Doktora Tezi). Unıversıty of Calıfornıa, San Dıego.
• Çaha, Ö. (2004). Seçmen davranışı ve siyasal partiler. İstanbul: Fatih Üniversitesi Yayınları.
• Çankaya, E. (2019). Siyasal iletişim dünyada ve Türkiye’de. Ankara: İmge Kitabevi.
• Damla P. ve Balcı Ş. (2014). Siyasal iletişim sürecinde seçimler, adaylar, imajlar. Konya: Literatürk Academia.
• Doğan, A. (2017). Türkiye’de siyasal iletişim ve siyasal davranış. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
• Doğan, Z. (2019). Türkiye-Abd İlişkilerinin temel dinamikleri ve stratejik ittifak boyutu. Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 9(2), 133-156.
• Duman, F. (2018). Toplumsal hafıza,(Fransız) devrim(i) ve sosyal/siyasal kuram. Muhafazakar Düşünce Dergisi, (24), 13-40.
• Ernst, D. (2003). Envisioning collaboration. J. D. Bamford, B. Gomes-Casseres ve M. S. Robinson (Ed.), Mastering alliance strategy: A comprehensive guide to design, management, and organization içinde (19-29) John Wiley & Sons.
• Gamson, W. A. (1961). A theory of coalition formation. American sociological review, 26(3), 373-382. https://doi.org/10.2307/2090664.
• Genel, M. G. (2019). Siyaset siyasal iletişim ve liderlik kodları. Konya: Eğitim Yayınevi.
• Holmberg, S. ve Oscarsson, H. (2013). Party leader effects on the vote. K. Aarts, A. Blais ve H. Schmitt (Ed.), Political leaders and democratic elections. United Kingdom: Oxford University Press.
• Hooper, D., Coughlan, J. ve Mullen, M. R. (2008). Structural equation modelling: guidelines for determining model fit. The Electronic Journal of Business Research Methods, 6(1), 53-60.
• Hu, L. ve Bentler, P. M. (1999). Cutoff criteria for fit indexes in covariance structure analysis: conventional criteria versus new alternatives, Structural Equation Modeling: A Multidisciplinary Journal, 6(1), 1-55. https://doi.org/10.1080/10705519909540118.
• İba, Ş. (2020). Siyasal partiler ve seçim hukuku Ankara: Seçkin Akademik ve Mesleki Yayınları.
• İsbir, B. (2009). Temsili demokrasi anlayışına göre yerel yönetimlerde özerklik. Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 11, 1571-1599.
• Jöreskog, K. G. ve Sörbom, D. (1993). Lisrel 8: structural equation modeling with the sımplıs command language. Illinois: Scientific International Software.
• Kalender, A. (2000). Siyasal iletişim seçmenler ve ikna stratejileri. Konya: Çizgi Yayınları.
• Kapani, M. (2019). Poitika bilimine giriş. Ankara: Serbest Kitaplar.
• Kline, R. B. (2016). Principles and practice of structural equation modeling, New York: The Guilford Press.
• Kollman, K. (2001). Democracy, accountability, and representation. Published by: Springer, 107(1/2), 185-189.
• Marşap, A. (1999). Yaratıcı Liderlik. Ankara: Öncü Kitap.
• McGregor, D. (1970). Örgütün insan ilişkileri yönü. (Çev. D. Energin). Ankara: ODTÜ İdari İlimler Fakültesi Yayınları.
• Milletvekili Seçimi Kanunu. Erişim adresi https://www.tbmm.gov.tr/genser/2839.pdf, Erişim adresi: 25.5.2021.
• Milliyet Haber. Erişim adresi https://www.milliyet.com.tr/siyaset/cumhur-ittifaki-protokolu-nun-tam-metni-2662293, Erişim tarihi: 12.5.2021.
• Orhan, A. E. (2009). Toplumsal, kültürel ve katılımsal boyutuyla siyasal davranışın sosyo-politik analizi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Özkan, A. (2004). Siyasal iletişim. İstanbul: Nesil Yayınları.
• Özkan, A. (2007). Siyasal iletişim stratejileri. İstanbul: Tasam Yayınları.
• Özsoy, O. (2009). Seçim kazandıran siyasal iletişim. İstanbul: Pozitif Yayınları.
• Resmi Gazete. Erişim adresi https://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2018/03/20180316-28.htm Erişim tarihi: 7.5.2021.
• Rosenberg, S. W. ve McCafferty, P. (1987). The image and the vote manipulating voters'preferences. Public Opinion Quarterly, 51(1), 31-47.
• Schlesinger, J. A. (1985). The new American political party. The American Political Science Review, 79(4), 1152-1169.
• Sancar, G. A. (2008). Siyasi parti imajının oluşmasında medyanın rolü. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Marmara Üniversitesi Sosyal bilimler Enstitüsü İletişim Bilimleri Anabilim Dalı, İstanbul.
• Tabachnick, B. G. ve Fidell, L. S. (2013). Using multivariate statistics, Boston: Pearson Education.
• T.C. Cumhurbaşkanlığı mevzuat bilgi sistemi. Erişim adresi https://www.mevzuat.gov.tr/mevzuat?MevzuatNo=2839&MevzuatTur=1&MevzuatTertip=5#:~:text=Genel%20baraj%20ve%20hesaplanmas%C4%B1%3A,unu%20ge%C3%A7meyen%20partiler%20milletvekili%20%C3%A7%C4%B1karamazlar, Erişim tarihi: 14.4.2021.
• Tokgöz, O. (2010). Seçimler siyasal reklamlar ve siyasal iletişim. Ankara: İmge Kitabevi.
• Turan, A. M. (2018). Türkiye’nin yeni yönetim düzeni: Cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi. Social Sciences Research Journal, 7(3), 42-91.
• Turan, İ. (1976). Siyasal sistem ve siyasal davranış. İstanbul: Der Yayınları.
• Türk anayasa hukuku sitesi. Erişim adresi https://www.anayasa.gen.tr/2839sk.htm, Erişim tarihi: 15.3.2021.
• Türk Dil Kurumu Sözlükleri. Erişim adresi https://sozluk.gov.tr/, Erişim tarihi: 14.5. 2021.
• Uzun, M. S. (2018). Siyasi partiler ve seçim hukuku kısıtları içerisinde Türkiye’de seçim ittifakları ve alternatif seçim ittifakı modelleri. (Yayımlanmamış doktora tezi). Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Kamu Yönetimi ve Siyaset Bilimi Anabilim Dalı, Konya.
• Uztuğ, F. (1999). Siyasal marka seçim kampanyaları ve aday imajı. Ankara: MediaCat.
• Uztuğ, F. (2004). Siyasal iletişim yönetimi. İstanbul: Mediacat Yayınları.
• Yusufari, B. G. (2017). Alliancing in complex infrastructure projects (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Eastern Mediterranean University Institute of Graduate Studies and Research, Gazimağusa.
• Ziegfeld, A. (2014). Electoral rules and elite collusion: achieving duvergerian outcomes in India through pre-election alliances. Erişim adresi http://www.adamziegfeld.com/uploads/1/6/9/1/16910526/electoral_rules_and_elite_collusion_feb_2014.pdf
• Warwick, P. V. (2004). Proximity, directionality, and the riddle of relative party extremeness. Journal of Theoretical Politics, 16(3), 263-287. White, J. (2018). The British academy brian barry prize essay: The ethics of political alliance. British Journal of Political Science, 48(3), 593-609.