BibTex RIS Kaynak Göster

-

Yıl 2015, Sayı: 4, 76 - 95, 20.04.2015

Mesut Kürüm

https://doi.org/10.18795/ma.85881
Cited By: 2

Öz

Concept of possesive is one of the topics that has been debated for so long in Turkish grammar. Issues of “possesive” and “possesive suffixes” which mentioned in a great number of study about linguistic, debated intensely even today, is mostly caused divergence among linguists. In this study, from thinking of our grammarians, changing and general view of possesive concept that one of the nominalization additions especially with in Turkish, Mongolian, Manchu-Tungus, Korean, Japanese, historical and contemporary Turkish dialects which are member of Altaic Languages in Ural Altaic will be discussed

Anahtar Kelimeler

Possessor Possesive Turkish Dialect Altaic Languages

Kaynakça

  • ALYILMAZ, Cengiz (1999). “Zamir n’si Eski Bir İyelik Ekinin Kalıntısı Olabilir mi?”, Türk Gramerinin Sorunları II, 403-415, Ankara: TDK Yayınları.
  • ARIKOĞLU, Ekrem (2007a). “Hakas Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 1085-1148, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • ARIKOĞLU, Ekrem (2007b). “Tuva Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 1149-1228, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • BANGUOĞLU, Tahsin (2007). Türkçenin Grameri, Ankara: TDK Yayınları.
  • BURAN, Ahmet (2008). Makaleler, Ankara: Turkısh Studies.
  • CHOI, Han-Woo (2010). Türkçe, Korece, Moğolca ve Mançu-Tunguzcanın Karşılaştırmalı Ses ve Biçim Bilgisi, Ankara: TDK Yayınları.
  • DEMİR, Nurettin ve Emine YILMAZ (2010). Türk Dili El Kitabı, Ankara: Grafiker Yayınları.
  • EDİSKUN, Haydar (1992). Türk Dilbilgisi, İstanbul: Remzi Kitabevi.
  • ERGİN, Muharrem (2000). Türk Dil Bilgisi, İstanbul: Bayrak Yayıncılık.
  • GABAIN, A. Von (2007). Eski Türkçenin Grameri, çev. Mehmet Akalın, Ankara: TDK Yayınları.
  • GEMALMAZ, Efrasiyab (1996). “Türkçede Bağlayıcı (Yardımcı) Ses Konusu Üzerine”, Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 7: 1-5. Erzurum: Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Yayınları.
  • GÜLENSOY, Tuncer (2000). Türkçe El Kitabı, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • GÜLSEVİN, Gürer (2008). “Eski Anadolu (Türkiye) Türkçesinde 3. Kişi İyelik Ekinin Özel Kullanılışı”, Erişim Tarihi: 12.02.2015, turkoloji.cu.edu.tr.
  • GÜLSEVİN, Gürer (2011). Eski Anadolu Türkçesinde Ekler, Ankara: TDK Yayınları.
  • GÜNER DİLEK, Figen (2007). “Altay Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 1009-1084, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • KAHRAMAN, Tahir (1999). “Çağdaş Türkiye Türkçesinde Ad Çekimi Eklerinin Kullanım Özellikleri ve İşlevleri”, Türk Gramerinin Sorunları II, ss. 278-297, Ankara: TDK Yayınları.
  • KARAAĞAÇ, Günay (2012). Türkçenin Dil Bilgisi, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • KARADEMİR, Fevzi (2013). Türkçede İyelik Olgusu, İstanbul: Kesit Yayınları.
  • KERİMOĞLU, Caner (2007). “Orhun Abidelerinde 3. Kişi İyelik Ekinden Sonra Yükleme Hâli Eki Kullanıldı mı?”, Turkish Studies, 2: 323-325.
  • KORKMAZ, Zeynep (2003). Türkiye Türkçesi Grameri, Ankara: TDK Yayınları.
  • KORKMAZ, Zeynep (2007). Gramer Terimleri Sözlüğü, Ankara: TDK Yayınları.
  • KUZNETSOV, Petro İ. (1997). Türkiye Türkçesinin Morfoetimolojisine Dair, Ankara: TDK Yayınları.
  • ÖZTÜRK, Rıdvan (2007). “Özbek Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 291-354, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • PEKACAR, Çetin (2007). “Kumuk Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 939-1008, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • SEREBRENNİKOV, B. A. & N. Z. GADJİEVA (2011). Türk Yazı Dillerinin Karşılaştırmalı Tarihî Grameri, çev. Tevfik Hacıyev ve Mustafa Öner, Ankara: TDK Yayınları.
  • TEKİN, Talat (2013). Makaleler I, haz. Emine Yılmaz ve Nurettin Demir, Ankara: TDK Yayınları.
  • UYGUR, Ceyhun Vedat (2007). “Karakalpak Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 543-622, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • YAZICI ERSOY, Habibe (2007). “Yeni Uygur Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 355-428, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • YETİŞEN, Asuman. (2007). “Türkçe ve Japoncada Ad-Durum ve İyelik Eklerine İlişkin Bir Karşılaştırma”, Felsefe ve Sosyal Bilimler Dergisi, 4: 141-144.
  • ZÜLFİKAR, Hamza (2013). “Kavramları Karşılamada Üçüncü Teklik İyelik Eki”, Türk Dili, 733: 32-33.

Türkçede İyelik Eklerinin Ele Alınışı ve Çağdaş Lehçelerde Kullanılışı

Yıl 2015, Sayı: 4, 76 - 95, 20.04.2015

Mesut Kürüm

https://doi.org/10.18795/ma.85881
Cited By: 2

Öz

“İyelik” kavramı Türk gramerinin uzun süreden beri tartışılagelen konularından biridir. Dil bilimle ilgili birçok çalışmada bahsi geçen, günümüzde bile üzerinde yoğun tartışmaların yaşandığı “iyelik” ve “iyelik ekleri” konusu, dil bilimciler arasında çoğu kez görüş ayrılıklarına neden olmuştur. Bu çalışmada, gramercilerimizin görüşlerinden hareketle Ural-Altay dillerinin Altay koluna mensup olan Türkçe, Moğolca, Mançu-Tunguzca, Korece ve Japonca ile tarihî ve çağdaş Türk lehçelerinde iyeliğin genel görünümü ve değişimleri de ele alınmıştır.

Anahtar Kelimeler

İye; İyelik; Türkçe; Lehçe; Altay Dilleri

Kaynakça

  • ALYILMAZ, Cengiz (1999). “Zamir n’si Eski Bir İyelik Ekinin Kalıntısı Olabilir mi?”, Türk Gramerinin Sorunları II, 403-415, Ankara: TDK Yayınları.
  • ARIKOĞLU, Ekrem (2007a). “Hakas Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 1085-1148, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • ARIKOĞLU, Ekrem (2007b). “Tuva Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 1149-1228, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • BANGUOĞLU, Tahsin (2007). Türkçenin Grameri, Ankara: TDK Yayınları.
  • BURAN, Ahmet (2008). Makaleler, Ankara: Turkısh Studies.
  • CHOI, Han-Woo (2010). Türkçe, Korece, Moğolca ve Mançu-Tunguzcanın Karşılaştırmalı Ses ve Biçim Bilgisi, Ankara: TDK Yayınları.
  • DEMİR, Nurettin ve Emine YILMAZ (2010). Türk Dili El Kitabı, Ankara: Grafiker Yayınları.
  • EDİSKUN, Haydar (1992). Türk Dilbilgisi, İstanbul: Remzi Kitabevi.
  • ERGİN, Muharrem (2000). Türk Dil Bilgisi, İstanbul: Bayrak Yayıncılık.
  • GABAIN, A. Von (2007). Eski Türkçenin Grameri, çev. Mehmet Akalın, Ankara: TDK Yayınları.
  • GEMALMAZ, Efrasiyab (1996). “Türkçede Bağlayıcı (Yardımcı) Ses Konusu Üzerine”, Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 7: 1-5. Erzurum: Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Yayınları.
  • GÜLENSOY, Tuncer (2000). Türkçe El Kitabı, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • GÜLSEVİN, Gürer (2008). “Eski Anadolu (Türkiye) Türkçesinde 3. Kişi İyelik Ekinin Özel Kullanılışı”, Erişim Tarihi: 12.02.2015, turkoloji.cu.edu.tr.
  • GÜLSEVİN, Gürer (2011). Eski Anadolu Türkçesinde Ekler, Ankara: TDK Yayınları.
  • GÜNER DİLEK, Figen (2007). “Altay Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 1009-1084, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • KAHRAMAN, Tahir (1999). “Çağdaş Türkiye Türkçesinde Ad Çekimi Eklerinin Kullanım Özellikleri ve İşlevleri”, Türk Gramerinin Sorunları II, ss. 278-297, Ankara: TDK Yayınları.
  • KARAAĞAÇ, Günay (2012). Türkçenin Dil Bilgisi, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • KARADEMİR, Fevzi (2013). Türkçede İyelik Olgusu, İstanbul: Kesit Yayınları.
  • KERİMOĞLU, Caner (2007). “Orhun Abidelerinde 3. Kişi İyelik Ekinden Sonra Yükleme Hâli Eki Kullanıldı mı?”, Turkish Studies, 2: 323-325.
  • KORKMAZ, Zeynep (2003). Türkiye Türkçesi Grameri, Ankara: TDK Yayınları.
  • KORKMAZ, Zeynep (2007). Gramer Terimleri Sözlüğü, Ankara: TDK Yayınları.
  • KUZNETSOV, Petro İ. (1997). Türkiye Türkçesinin Morfoetimolojisine Dair, Ankara: TDK Yayınları.
  • ÖZTÜRK, Rıdvan (2007). “Özbek Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 291-354, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • PEKACAR, Çetin (2007). “Kumuk Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 939-1008, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • SEREBRENNİKOV, B. A. & N. Z. GADJİEVA (2011). Türk Yazı Dillerinin Karşılaştırmalı Tarihî Grameri, çev. Tevfik Hacıyev ve Mustafa Öner, Ankara: TDK Yayınları.
  • TEKİN, Talat (2013). Makaleler I, haz. Emine Yılmaz ve Nurettin Demir, Ankara: TDK Yayınları.
  • UYGUR, Ceyhun Vedat (2007). “Karakalpak Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 543-622, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • YAZICI ERSOY, Habibe (2007). “Yeni Uygur Türkçesi”, Türk Lehçeleri Grameri, ed. Ahmet Bican Ercilasun, ss. 355-428, Ankara: Akçağ Yayınları.
  • YETİŞEN, Asuman. (2007). “Türkçe ve Japoncada Ad-Durum ve İyelik Eklerine İlişkin Bir Karşılaştırma”, Felsefe ve Sosyal Bilimler Dergisi, 4: 141-144.
  • ZÜLFİKAR, Hamza (2013). “Kavramları Karşılamada Üçüncü Teklik İyelik Eki”, Türk Dili, 733: 32-33.
Toplam 30 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Bölüm Araştırma Makalesi
Yazarlar

Mesut Kürüm

Yayımlanma Tarihi 20 Nisan 2015
Gönderilme Tarihi 20 Nisan 2015
Yayımlandığı Sayı Yıl 2015 Sayı: 4

Kaynak Göster

APA Kürüm, M. (2015). Türkçede İyelik Eklerinin Ele Alınışı ve Çağdaş Lehçelerde Kullanılışı. Mavi Atlas(4), 76-95. https://doi.org/10.18795/ma.85881

Cited By

TÜRKÇE VE FARSÇA İYELİK ÇOKLUK EKLERİNİN DİZİMSEL TİPOLOJİK MANTIK BENZERLİĞİ
Uluslararası Uygur Araştırmaları Dergisi
https://doi.org/10.46400/uygur.1280423
BİR İNGİLİZ GEZİ REHBERİNDE TÜRK DİLİNİ ARAMAK
İnönü University International Journal of Social Sciences (INIJOSS)
https://doi.org/10.54282/inijoss.1138439

Tarandığımız Dizinler:

19020 19017 1901824810 19019

e-ISSN: 2148-5232