An Analysis of the Conceptual Framework and Practices of Lawfare

Yıl 2023, , 221 - 247, 24.11.2023

Beyzanur Arslan

https://doi.org/10.17752/guvenlikstrtj.1394945

Öz

War and law have intertwined more than ever, as international law is considered a sign of legitimacy in contemporary conflicts. As a corollary, the use or misuse of law as a part of political and military strategy, known as lawfare, has been popularised since the 2000s. International actors increasingly engage in lawfare activities, and it is predicted that this trend will last. Therefore, it is necessary to shed light on the concept. To this end, this article aims to analyse its conceptual framework by asking questions of what, why, how and whether it is a “new generation warfare”. Firstly, a theoretical inquiry into lawfare will be made by analysing its definitions, dimensions, and characteristics as well as the relevant factors affecting its emergence. This will be accompanied by an explanation of selected practices of states, non-state actors, and non-governmental organisations (NGOs) with references to lawfare typology and method of contestation. Turning to the discussion on the “new generation warfare”, the article evaluates the concept in its relation to the nature of international law and the quest for legitimacy. The article argues that while lawfare enables creating a new asymmetry or countering an existing asymmetry, it does not constitute a form of warfare, since the legal contestation underlying the concept arises from the long-standing peculiarities of international law.

Anahtar Kelimeler

Lawfare, Legal Warfare, Judicial Warfare, Practices of Lawfare, Weaponization of Law

Hukuk Savaşımının Kavramsal Çerçevesi ve Uygulamaları Üzerine Bir İnceleme

Öz

Güncel çatışmalarda hukukun bir meşruiyet kaynağı olarak görülmesiyle birlikte savaş ve hukuk hiç olmadığı kadar yakın bir ilişkiye girmiştir. Uluslararası hukukun bir araç olarak politik ve askerî hedeflere ulaşma amacıyla kullanılması, yani hukuk savaşımı kavramı, bu yüzyılın başından beri yaygınlaşmıştır. Uluslararası aktörlerin giderek artan bir şekilde hukuk savaşımı faaliyetlerine girişmesi bu eğilimin süreceğini göstermekte, dolayısıyla kavrama ışık tutmayı gerekli kılmaktadır. Bu amaçla makalede hukuk savaşımının ne olduğunun, niçin ortaya çıktığının ve nasıl yürütüldüğünün sorgulanmasıyla kavramsal çerçevesi analiz edilecek ve bir tür yeni nesil savaş olup olmadığı tartışılacaktır. İlk kısımda kavrama ilişkin tanımlar, kullanıldığı boyutlar ve ayırt edici özellikler üzerinde durulacaktır. Kavramı ortaya çıkaran gelişmeler incelenecek; bunun ardından devlet, devlet dışı aktör ve sivil toplum kuruluşlarının uygulamaları, hukuk savaşımının tipolojisi ve çekişme yöntemi bakımından açıklanacaktır. İkinci kısımda ise bu uygulamaların bir savaş biçimi oluşturup oluşturmadığı, uluslararası hukukun doğası ve meşruiyet arayışı bağlamında değerlendirilecektir. Makale, hukuk savaşımının bir asimetri oluşturulmasına veya asimetriye mukabele etmeye imkân vermekle birlikte, yeni nesil bir savaş olmadığını, zira kavramın temelinde yatan hukuki çekişme olgusunun uluslararası hukukun eskiden beri süregelen, kendine has özelliklerinden doğduğunu ileri sürmektedir.

Anahtar Kelimeler

Hukuk Savaşı, Savaş Hukuku, Hukuk Uygulamaları, Hukuk Harbi, Hukukun Silahlaştırılması

Kaynakça

• 12 Ağustos 1949 tarihli Savaş Zamanı Sivillerin Korunmasına İlişkin Cenevre Konvansiyonu (IV).
• ICJ, Allegations of Genocide under the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide (Ukraine v. Russian Federation), Provisional Measures, Order of 16 March 2022 (Declarations of Vice-President Gevorgian, Judge Bennouna, Judge Xue), ICJ Reports 2022, s. 211.
• ICJ, Dispute regarding Navigational and Related Rights, Judgment, ICJ Rep 213, 2009.
• ICJ, Military and Paramilitary Activities in and against Nicaragua, Merits, ICJ Rep 14, 1986.
• UNGA, “Status of Palestine in the United Nations”, A/RES/67/19, 29.11.2012.
• BACHMANN Sascha Bov ve MOSQUERA Andres B. Munoz (2018). “Hybrid Warfare as Lawfare: Towards a Comprehensive Legal Approach”, A Civil-Military Response to Hybrid Threats, Eugenio Cusumano ve Marian Corbe (ed.), Palgrave Macmillan Cham, 2018.
• BENVENISTI Eyal (2010). “The Legal Battle to Define the Law on Transnational Asymmetric Warfare”, Duke Journal of Comparative & International Law, 20, 339-359.
• CLAUSEWITZ Carl von (1989). On War, (çev. Michael Howard ve Peter Paret), Princeton University Press, New Jersey.
• JONES Craig (2020). The War Lawyers, Oxford University Press, New York.
• ÇALIŞKANLAR Turgut Muhammed ve DEMİR Can (2023). “Hukuk Ortamında Hibrit Tehdit Uygulamaları: Çatışma Aracı Olarak Hukuk Uygulamalarının Bir Tipolojisi”, Güvenlik Stratejileri Dergisi, 19:44, 213-246.
• ÇAYCI Sadi (2015). “Lawfare Against Turkey: A Case Study on Armenian Claims on Insurgencies and Ottoman Counter-Measures During the First World War”, Review of Armenian Studies, 31, 57-64.
• DILL Janina (2017). “Abuse of Law on the Twenty First-Century Battlefield: A Typology of Lawfare”, Michael L. Gross ve Tamar Meisels (ed.), Soft War: The Ethics of Unarmed Conflict, Cambridge University Press, Cambridge.
• DUNLAP Charles J. (2001). “Law and Military Interventions: Preserving Humanitarian Values in 21st Conflicts”, Humanitarian Challenges in Military Intervention Conference, 1-27.
• DUNLAP Charles J. (2008). “Lawfare Today: A Perspective”, Yale Journal of International Affairs, Winter, 2008, 146-154.