Araştırma Makalesi
BibTex RIS Kaynak Göster

شرح الكشميري والمباركفوري لسنن الترمزي من نظر الحنفية (أهل الرأي) وأهل الحديث

Yıl 2019, Sayı: 3, 36 - 74, 31.12.2019
https://doi.org/10.5281/zenodo.3595378

Öz

السنة هي الأصل الثاني في الإسلام
بعد القرآن الكريم، وقد حاول المحدثون نقل الأحاديث كما وردت، ولكن أيضا  قد وضعوا قواعد لتمييز الأحاديث الصحيحة من
الضعيفة، ولذلك فإنهم عمدوا إلى تنقيح الأحاديث وتصحيحها بعد أن انتهى عصر تدوينها
في مصنفاتهم وكتبهم.

وكتب شروح الحديث هي خير دليل علي الجهود
العظيمة للمحدثين، و من المعلوم أن العديد من العوامل قد تأثر بها شراح الحديث. ومن ذلك مذاهب المحدثين التي كان لها تأثير كبير في
شرح الأحاديث، ولا عجب في ذلك لان العلماء عادة يرجحون ما يوافق مذهبهم ويلائم
أفكارهم، إذ أن مخالفة العالم مذهبه ترجيح يصعب عليه، على أن بعض العلماء قد
خالفوا في بعض آرائهم مذاهبهم التي ينتمون إليها.

 والمدارس التي ظهرت في فهم الأحاديث تنقسم بشكل
عام إلى مدرستين: أحدهما تأخذ بظاهر الحديث، والأخرى بمعناه، وأهل الحديث يمثلون
الأخذ بظاهر الحديث، وأهل الرأي يمثلون الأخذ بمعناه، ويختلف اهل الرأي عن أهل
الحديث في كيفية استنباط الأحكام من الأحاديث، ومن هاتين المدرستين ظهرت مذاهب
فكرية أخرى.

واستمرت هذه الاختلافات التي تعود
جذورها إلى فترة الصحابة لمئات السنين، حتى وصلت إلى يومنا هذا، بدءا من المناظرة
التي قامت بين الإمام أبي حنيفة _الذي يمثل اهل الرأي_ وبين ابن أبي ليلى _الذي
يمثل أهل الحديث_  وصولا إلى الكشميري المنسوب لأهل الرأي والمباركفوري المنسوب لأهل
الحديث، إذ إن الكشميري كان يهتم  بمقاصد
الأحاديث أـكثر من ظاهرها،  بينما كان اهتمام
المباركفوري بظاهر الأحاديث أكثر من مقاصدها.

و شرح
الاحاديث له دور كبير في فهمها بشكل صحيح، وهي المجال العملي لتطبيق القواعد
والأصول التي وضعها المحدثون  للتمييز بين
الأحاديث الصحيحة والضعيفة، ولهذا السبب بدأ المحدثون بوضع الشروح بعد أن دونوا
الأحاديث وصنفوها، فكانت نتيجة تطبيق القواعد والأصول أن وقفنا على ميراث كبير من
شروح الحديث في كتب السنة.

ويعتبر سنن
الترمزي من أكثر الكتب بعد الصحيحين التي تناولها العلماء بالشرح. ومن أهمها شرح
الكشميري المسمى بالعرف الشذي، وشرح المباركفوري المسمى بتحفة الأحوذي.

عاش الكشميري
و المباركفوري في الهند قبل مئة عام تقريبا، ولم يكن تأثيرهم في بلادهم فحسب، بل
في العالم الإسلامي كله، ومن المعلوم جهود علماء الهند في العلوم الإسلامية. وعلى
الرغم من أن هناك كثيرا من الأبحاث التي تناولت العديد من الجوانب العلمية
للكشميري والمباركفوري، إلا أنها لم تتناول اختلاف مناهجهم في شرح الحديث.

 وهذا ما دعانا لاختيارنا هذا البحث، الذي سنقارن
فيه بين منهج الكشميري ومنهج المباركفوري، وسيهتم هذا البحث أيضًا بفهم الفرق ما
بين منهج أهل الرأي وأهل الحديث في تناولهم للحديث الشريف.

الكشميري
الذي هو موضوع بحثنا هو أحد المؤلفين الذين كان لهم ميراث كبير من الكتب في مجالات
الفقه والكلام  والحديث والتفسير، حتى أن
صيته انتشر في جميع أنحاء العالم الإسلامي، وصار يطلق عليه مجدد العصر.

وأما
المباركفوري فعلى الرغم من أنه لم يكن له العديد من الكتب في العلوم الإسلامية المختلفة،
ولكن كتابه تحفة الأحوذي في شرح سنن الترمذي قد حوى من العلوم ما يغني عن الكثير
من الكتب في العلوم المختلفة، وقد زاعت شهرته في أرجاء العالم الإسلامي خاصة في
الأوساط السلفية، وأجريت فيه وفي آثاره العديد من البحوث العلمية.

والهدف
الرئيسي من بحثنا هو تحديد وفهم المنهج الذي اتبعه الكشميري وهو حنفي المذهب
والمنهج الذي اتبعه المباركفوري وهو على مذهب أهل الحديث، وإلى أي مدى كان تأثرهما
بالمذاهب التي ينتمون إليها.

 ولا شك أن مثل هذه المقارنة بين المنهجين ستكشف
لنا اختلاف مناهج الشارحين في تناول المسائل المتعلقة بالأحاديث، وستظهر لنا كيف
تعامل الشارحان اللذان عاشا قبل مئة عام مع المناقشات التي ما زالت منذ عصر الصحابة
وإلى يومنا هذا.

 وقد قارنا في دراستنا هذه بين الشرحين المتعلقين
بسنن الترمذي، واللذين يختلفان من حيث المنهج والفكر، لاختلاف المذاهب التي
ينتميان إليها، وتأثير ذاك الانتماء المذهبي على شرحهما، على أننا لم نكن حكما
بينهما، إنما حاولنا جاهدين أن نقف في الحياد في تعاملنا مع المسائل المختلفة فيما
بينهما.

وقد اخترنا
في هذا البحث أن لا نرجح بينهما في أي مسألة من المسائل، سواء أكانت في الفقه أم
العقائد أم في غيرها، لأننا معنيون في هذا البحث بإظهار تأثيرهما بالمذاهب التي
ينتمون إليها، ومن أجل ذلك تعمدنا اختيار الأمثلة التي تعكس بوضوح اختلاف وجهة نظر
الشارحين، الذي كان سببه مذاهبهم المختلفة.





























ووقفنا في
هذا البحث على بعض القضايا والمسائل التي ناقشها الكشميري والمباركفوري من منظور
كلي شامل، ولسنا نقصد هنا بذلك جمع طرق الحديث، إنما نعني أنهم جمعوا كل الأدلة
المتعلقة بالموضوع، وأنهم بحثوه بطريقة عامة شاملة. ولذلك لم نجمع ولم نذكر كل
الأدلة التي استدل بها الشارحان في المسألة، إنما ذكرنا الجوانب المتعلقة بموضوع
بحثنا، ومع ذلك أشرنا إلى الجوانب الأخرى في الهوامش.

Kaynakça

  • Abdürrezzâk b. Hemmâm b. Nâfi‘ es-San‘ânî el-Himyerî. Musannef. 10 Cilt. Beyrut: el-Mektebetü’l-İslâmî, 1403.
  • Adıgüzel, Hanefi. Din Dili Bağlamında Haberî sıfatlar. Erzurum. Atatürk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, 2007.
  • Aktepe, İshâk. Emin. Erken Dönem İslâm Hukukçularının Sünnet Anlayışı. İstanbul: İnsan Yayınları, 2008.
  • Aktepe, “Ebû Hanîfe ve Ehl-i Hadisin Sünnet Anlayışındaki Temel Farklar”, İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi 19 (2012): 115-130.
  • Âmidî, Ali b. Muhammed el-Âmidî. el-İhkâm fî usûli’l-ahkâm. 4 Cilt. nşr. Abdurrezzâk Afîfî. Beyrut: el-Mektebü’l-İslâmî 2003.
  • Atar, Fahrettin. Fıkıh Usûlü. İstanbul: İFAV Yayınları, 1998.
  • Aydın, Ömer. “Haberî sıfatları Anlama Anlama Yolları”. İstanbul Ünv. İlahiyat Fak. Dergisi 1 (1999): 134-158.
  • Bağdâdî, Ebû Bekr Ahmed b. Alî b. Sâbit. el-Kifâye fî İlmi’r-Rivâye, nşr. Ahmet Ömer Haşim, Beyrut: 1406.
  • Bayraktar, İbrahim. Edebî ve İlmî Açıdan Hadis, İzmir: Işık Yayınları, 1993.
  • Bayraktutar, Muammer. İmâm Şâfi’î’nin Hadis Yorum Metodolojisi. Ankara: Otto Yayınları, 2015.
  • Bayraktutar, Hadislerde Mecâzî Anlatım. Ankara: 2010.
  • Beyhakī, Ebû Bekr Ahmed b. el-Hüseyn b. Alî. es-Sünenü’l-kübrâ. nşr. Muhammed Abdulkadir Atâ. Beyrut: el-Kutubu’l-İlmiyye, 2003.
  • Bodur, Osman. Müteşâbih Hadislerin Yorumu, (İstanbul: Rağbet Yayınları, 2016)
  • Buhârî, Ebû Abdillâh Muhammed b. İsmâîl b. İbrâhîm el-Cu‘fî. el-Câmiu’s-Sahîhu’l-Müsned min Hadîsi Rasûlullah Sallallâhu aleyhi ve Sellem, ve Sünenihî ve Eyyâmihî,. 5 Cilt. nşr. Muhammed Fuâd Abdulbâkî. Beyrut: Dâru İbn Hazm, 2010.
  • Buhârî, Raf’u’l-Yedeyn fî’s-Salât. Beyrut: Dâru İbn Hazm, 1996.
  • Bulut, Zübeyr. Haberî sıfatlar Anlama Yöntemleri ve Yorumlar.İstanbul: Fecr Yayınları, 2018.
  • Çelebi, İlyas. “Sıfat”. DİA. 37: 103-107. İstanbul: TDV Yayınları, 2009.
  • Dikici, Hasan. Haberî sıfatların Türkçe Tercümeleri Meselesi, Eskişehir. Osmangazi Üniversitesi, Yüksek Lisans Tezi 2015.
  • Dârekutnî, Ebü’l-Hasen Alî b. Ömer b. Ahmed ed-Dârekutnî. Sünen. 6 Cilt. Nşr. Şuayb Arnavud, Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 2004.
  • Durmuş, İsmail. “Mecâz”. DİA. 28: 217-220. Ankara: TDV Yayınları, 2003.
  • Dönmez, İbrahim Kafi. “İllet”, DİA. 12: 12-15. İstanbul: TDV Yayınları, 2000.
  • Ebû Dâvûd, Süleymân b. el-Eş‘as b. İshâk es-Sicistânî el-Ezdî. Sünen. 2 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Cenân, 1988.
  • Emîrü’l-Pâdişâh, Muhammed Emîn el-Huseynî el-Hanefî el-Horasânî. Teysîrü’t-tahrîr şerhu’t-Tahrîr. 4 Cilt. nşr. Mustafa el-Bâbî el-Hanefî, (Mekke: Dâru’l-Bâz, 2005)
  • Gazzâlî, Ebû Hâmid Muhammed b. Muhammed el-Gazzâlî, el-Mustasfâ, (Beyrut: Dâru’l-kutubi’l-İlmiyye, 1993) ) 281.
  • Gürler, Kadir. Ehl-i Hadisin Düşünce Yapısı İlk Dönem Ehl-i Hadis Örneği. Bursa: Emin Yayınları, 1996.
  • İbn Hümâm, Kemâlüddîn Muhammed b. Abdilvâhid b. Abdilhamîd es-Sivâsî el-İskenderî. Fethü’l-Kadîr, 10 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Fikr, ts.
  • Kandemir, Yaşar. “Hadis”. DİA. İstanbul: TDV Yayınları, 1997), 15: 29.
  • Karaman, Hayrettin. İslâm Hukukunda İçtihat. İstanbul: İfav Yayınları, 1996.
  • Keşmîrî, Muhammed Enver Şâh Hüseynî. “Mukaddime”. Feyzu’l-bârî. 1: 57. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 2005.
  • Keşmîrî, “Neylü’l-Ferkadeyn fî mes’eleti raf’i’l-yedeyn”. Mecmûatu resâili Keşmîrî. Karaçi: el-Meclisü’l-İlmî, 1996.
  • Keşmîrî “Bastu’l-Yedeyn fî mes’leti raf’i’l-yedeyn”. Mecmûatu resâili Keşmîrî. Karaçi: el-Meclisü’l-İlmî, 1996.
  • Keşmîrî el-Arfu’ş-şezî, 5 Cilt. Karaçi: Mektebetü’l-Büşrâ, 2012.
  • Keşmîrî Feyzu’l-bârî. 5 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 2005.
  • Keşmîrî “Mukaddime” Feyzu’l-bârî, (Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 2005)
  • Koca, Ferhat. “Mefhûm”. DİA. 27: 350-355. Ankara: TDV Yayınları, 2003.
  • Koca, İslam Hukuk Tarihinde Selefî Söylem Hanbelî Mezhebî. Ankara: Ankara Okulu Yayınları, Ankara, 2011.
  • Luş, Zeynep. Selefiyyede Haberî Sıfat Anlayışı (Arş, Kürsi, İstivâ), Bursa. Uludağ Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi 1983.
  • Mahmut Hasan Diyobendî. Emâlî şeyhi’l-Hind. 5 Cilt. Karaçi: Mektebetü’l-Büşrâ, 2012.
  • İbn Abdilber, Ebû Ömer Cemâlüddîn Yûsuf b. Abdillâh b. Muhammed b. Abdilberr en-Nemerî. el-İstizkâr. 8 Cilt. nşr. Salim Muhammed Atâ. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2000.
  • İbn Adî, Ebû Ahmed Abdullāh b. Adî b. Abdillâh el-Cürcânî. el-Kâmil fi’d-Duafâi’r-ricâl. 9 Cilt. nşr. Ali Muhammed Muavvız, Beyrut, el-Kutubu’l-İlmiyye, 1997.
  • İbn Hibbân, Ebû Hâtim Muhammed b. Hibbân b. Ahmed el-Büstî. Sahîh. 18 Cilt. nşr. Şuayb Arnavud. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 1993.
  • İbn Hümâm Kemâleddîn Muhammed b. Abdulvâd es-Sivâsî. Fethü’l-Kadîr. 10 Cilt. (Beyrut: Dâru’l-Fikr,ts.)
  • İbn Mâce, Ebû Abdillâh Muhammed b. Yezîd Mâce el-Kazvînî. Sünen, 5 Cilt. nşr. Şuayb Arnavud, Beyrut: Dâru Risâleti’l-Âlemiyye, 2001.
  • İmâm Malik, Ebû Abdillâh Mâlik b. Enes b. Mâlik b. Ebî Âmir el-Asbahî el-Yemenî. el-Müdevvenetü’l-kübrâ. 4 Cilt. nşr. Zekeriye Umeyrât, Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, ts.
  • Kutlu, Sönmez. İslam Dünücesinde İlk Gelenekçiler, Ankara: Kitabiyat, 2002.
  • Mübârekpûrî, Ebü’l-Ulâ Muhammed Abdurrahmân b. Abdirrahîm. Tuhfetü’l-ahvezî şerhu Câmi’t-Tirmizî, 16 Cilt. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 2010.
  • Müslim, Ebü’l-Hüseyn Müslim b. el-Haccâc b. Müslim el-Kuşeyrî. Sahîhu Müslim. 2 Cilt. İstanbul: Çağrı Yayınları, 1981.
  • Nesâî, Ebû Abdirrahmân Ahmed b. Şuayb b. Alî. Sünen. 2 Cilt. Riyad: Beytü Efkâri’d-Devliyye, ts.
  • Nesefî, Ebû’l-Berakât. Menâru’l-envâr. trc. Soner Duman, Osman Güman, Süleyman Kaya. İstanbul: Beka Yayınları, 2016
  • Pezdevî Sadrü’l-İslâm Ebü’l-Yüsr Muhammed b. Muhammed b. el-Hüseyn b. Abdilkerîm. Usûlu’l-Pezdevî. Karataş: Matbâatu Câvid, ts.
  • Özçelik, Harun. Çeşitli Yönleriyle Feyzü’l-Bârî. Erzurum. Atatürk Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, 2002.
  • Özşenel, Mehmet. İlk Dönem Hadis Re’y Tartışmaları Şeybânî Örneği. İstanbu: İfav yayınları, 2015
  • Sahip Broje, “İslâm Hukukunda Ehl-i Rey ve Rey Merkezli Fıkıh Anlayışı”, İslami Araştırmalar Dergisi 15/1-2 (2002): 149-163.
  • Sancaklı, Saffet. “Hadislerin Doğru Yorumlanmasıda Dolaylı Anlatım Üslubunun Analizinin Önemi”. İnönü Ünv. İlahiyat Fak. Dergisi 8/1 (2017): 105-147.
  • Sehâvî, Ebü’l-Hayr Şemsüddîn Muhammed b. Abdirrahmân b. Muhammed. el-Ecvibetü’l-marziyye, fî mâ suile’s-sehâvî anhu, nşr. Muhammed İshak Muhammed İbrahim. Beyrut: Dâru’r-Râye, 1418.
  • Serahsî, Ebû Bekr Şemsü’l-eimme Muhammed b. Ebî Sehl Ahmed. Usûl. 2 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 1996.
  • Sifil, Ebubekir. İslâm ve Modern Çağ 1. İstanbul: Rıhlekitap, 2011.
  • Süyûtî, Ebü’l-Fazl Celâlüddîn Abdurrahmân b. Ebî Bekr b. Muhammed el-Hudayrî eş-Şâfiî. Savnü’l-mantık ve’l-kelâm an fenni’l-mantık ve’l-kelâm. nşr. Ali Sami en-Neşşâr. Kahire: 1970.
  • Şevkânî, Muhammed b. Ali b. Muhammed Abdullah., İrşâdü’l-fuhûl ilâ tahkîki’l-hak mine’l-usûl. Dımeşk: Dâru’l-kutubi’l-arabî 1999.
  • Tahâvî, Ebû Ca‘fer Ahmed b. Muhammed b. Selâme el-Ezdî el-Hacrî el-Mısrî. Şerhu Meâni’l-Âsâr.5 Cilt.nşr. Muhammed Zehrâ en-Neccâr. Beyrut: Âlemü’l-Kutub, 1994.
  • Tirmizî, Ebû Îsâ Muhammed b. Îsâ b. Sevre. Sünen. 5 Cilt. İstanbul: el-Mektebetü’l-İslâmiyye, 1996.
  • Türcan, Talip. “İslam Hukukunda İki Farklı Geçerlilik Alanı Kazâî Diyânî Hüküm Ayrımı”. İslâmî Araştırmalar Dergisi 19/1, (2006): 159-167.
  • Uyar, Ahmet. “Hadisleri Anlamada Farklı Yaklaşımlar Ehl-i Hadis Ehl-i Rey Örneği”. Bilimnâme Dergisi 2/5 (2004): 29-44.
  • Ünal, İ. Hakkı. Ebû Hanife’nin Hadis Anlayışı. Ankara: TDV Yayınları, 1994.
  • Yaylalı, Davut. “İslâm Hukukunda Kazâî Diyânî Hüküm Ayırımı”. Dini Araştırmalar Dergisi 5/ 15, (2003): 29-36.
  • Yücel, Ahmet. Hadis Târihi. İstanbul: İfav Yayınları, 2014.

Hanefî ve Ehl-i Hadis Prensipleri Açısından Keşmîrî ile Mübârekpûrî’nin Tirmizî Şerhleri

Yıl 2019, Sayı: 3, 36 - 74, 31.12.2019
https://doi.org/10.5281/zenodo.3595378

Öz

Muhaddisler, bir yandan hadislerin aslına uygun bir şekilde
nakledilmesine çabalarken bir yandan da hadislerin doğru anlaşılması için
prensipler geliştirmişlerdir. Hadislerin anlaşılması konusunda ortaya çıkan
ekoller, genelde hadislerin zâhirini esas alan lafızcı yaklaşım ile
hadislerdeki makâsıdı esas alan gâî yaklaşım olmak üzere ikiye ayrılmaktadır.
Zâhiri esas alan yaklaşımı ehl-i hadis, makâsıdı esas alan yaklaşımı ise ehl-i
re’y temsil etmiştir. Lafızcılık ve makâsıdı genel bir metot olarak benimseyen
bu iki ekolden de nasslara yaklaşımı ve yorumları farklı, değişik ekoller
çıkmıştır.



Kökleri sahâbe dönemine dayanan bu anlayış farklılıkları yüzlerce
yıl devam etmiş ve günümüze kadar ulaşmıştır. Keşmîrî (ö. 1352/1933) ve
Mübârekpûrî (ö. 1353/1934), ilk asırlarda başlayan bu tartışmalara katılmıştır.
Keşmîrî, ehl-i re’yin bir temsilcisi olarak genellikle makâsıdı öne almış,
hadislerden hüküm çıkarırken zâhirden ziyade makâsıdı önemsemiştir. Mübârekpûrî
ise, ehl-i hadisin genellikle bağlı kaldığı zâhirci bakış açısını benimsemiş,
hadisleri yorumlarken zâhire büyük bir önem atfetmiştir.



Keşmîrî ve Mübârekpûrî, bundan yaklaşık bir asır
önce Hindistan’da yaşamış, sadece kendi bölgelerini değil, bütün İslâm âlemini
etkilemişlerdir. Hindistan âlimlerinin, İslâmî ilimlere yaptıkları katkı
malumdur. Keşmîrî ve Mübârekpûrî’nin ilmî birçok yönü, farklı araştırmacılar
tarafından incelense de hadislere bakış açıları karşılaştırmalı olarak henüz
ortaya konmamıştır. Bu alanda hissedilen boşluğu doldurmak üzere seçtiğimiz,
Keşmîrî ve Mübârekpûrî karşılaştırması, ehl-i re’y ve ehl-i hadisin, hadisleri
nasıl anladıkları konusuna da katkı sunacaktır. Şüphesiz ki bu araştırmanını
bir diğer hedefi de başlangıcı sahâbeye kadar giden tartışmalara Keşmîrî ve
Mübârekpûrî’nin nasıl çözümler ürettiğini tespit edebilmektir. 

Kaynakça

  • Abdürrezzâk b. Hemmâm b. Nâfi‘ es-San‘ânî el-Himyerî. Musannef. 10 Cilt. Beyrut: el-Mektebetü’l-İslâmî, 1403.
  • Adıgüzel, Hanefi. Din Dili Bağlamında Haberî sıfatlar. Erzurum. Atatürk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, 2007.
  • Aktepe, İshâk. Emin. Erken Dönem İslâm Hukukçularının Sünnet Anlayışı. İstanbul: İnsan Yayınları, 2008.
  • Aktepe, “Ebû Hanîfe ve Ehl-i Hadisin Sünnet Anlayışındaki Temel Farklar”, İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi 19 (2012): 115-130.
  • Âmidî, Ali b. Muhammed el-Âmidî. el-İhkâm fî usûli’l-ahkâm. 4 Cilt. nşr. Abdurrezzâk Afîfî. Beyrut: el-Mektebü’l-İslâmî 2003.
  • Atar, Fahrettin. Fıkıh Usûlü. İstanbul: İFAV Yayınları, 1998.
  • Aydın, Ömer. “Haberî sıfatları Anlama Anlama Yolları”. İstanbul Ünv. İlahiyat Fak. Dergisi 1 (1999): 134-158.
  • Bağdâdî, Ebû Bekr Ahmed b. Alî b. Sâbit. el-Kifâye fî İlmi’r-Rivâye, nşr. Ahmet Ömer Haşim, Beyrut: 1406.
  • Bayraktar, İbrahim. Edebî ve İlmî Açıdan Hadis, İzmir: Işık Yayınları, 1993.
  • Bayraktutar, Muammer. İmâm Şâfi’î’nin Hadis Yorum Metodolojisi. Ankara: Otto Yayınları, 2015.
  • Bayraktutar, Hadislerde Mecâzî Anlatım. Ankara: 2010.
  • Beyhakī, Ebû Bekr Ahmed b. el-Hüseyn b. Alî. es-Sünenü’l-kübrâ. nşr. Muhammed Abdulkadir Atâ. Beyrut: el-Kutubu’l-İlmiyye, 2003.
  • Bodur, Osman. Müteşâbih Hadislerin Yorumu, (İstanbul: Rağbet Yayınları, 2016)
  • Buhârî, Ebû Abdillâh Muhammed b. İsmâîl b. İbrâhîm el-Cu‘fî. el-Câmiu’s-Sahîhu’l-Müsned min Hadîsi Rasûlullah Sallallâhu aleyhi ve Sellem, ve Sünenihî ve Eyyâmihî,. 5 Cilt. nşr. Muhammed Fuâd Abdulbâkî. Beyrut: Dâru İbn Hazm, 2010.
  • Buhârî, Raf’u’l-Yedeyn fî’s-Salât. Beyrut: Dâru İbn Hazm, 1996.
  • Bulut, Zübeyr. Haberî sıfatlar Anlama Yöntemleri ve Yorumlar.İstanbul: Fecr Yayınları, 2018.
  • Çelebi, İlyas. “Sıfat”. DİA. 37: 103-107. İstanbul: TDV Yayınları, 2009.
  • Dikici, Hasan. Haberî sıfatların Türkçe Tercümeleri Meselesi, Eskişehir. Osmangazi Üniversitesi, Yüksek Lisans Tezi 2015.
  • Dârekutnî, Ebü’l-Hasen Alî b. Ömer b. Ahmed ed-Dârekutnî. Sünen. 6 Cilt. Nşr. Şuayb Arnavud, Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 2004.
  • Durmuş, İsmail. “Mecâz”. DİA. 28: 217-220. Ankara: TDV Yayınları, 2003.
  • Dönmez, İbrahim Kafi. “İllet”, DİA. 12: 12-15. İstanbul: TDV Yayınları, 2000.
  • Ebû Dâvûd, Süleymân b. el-Eş‘as b. İshâk es-Sicistânî el-Ezdî. Sünen. 2 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Cenân, 1988.
  • Emîrü’l-Pâdişâh, Muhammed Emîn el-Huseynî el-Hanefî el-Horasânî. Teysîrü’t-tahrîr şerhu’t-Tahrîr. 4 Cilt. nşr. Mustafa el-Bâbî el-Hanefî, (Mekke: Dâru’l-Bâz, 2005)
  • Gazzâlî, Ebû Hâmid Muhammed b. Muhammed el-Gazzâlî, el-Mustasfâ, (Beyrut: Dâru’l-kutubi’l-İlmiyye, 1993) ) 281.
  • Gürler, Kadir. Ehl-i Hadisin Düşünce Yapısı İlk Dönem Ehl-i Hadis Örneği. Bursa: Emin Yayınları, 1996.
  • İbn Hümâm, Kemâlüddîn Muhammed b. Abdilvâhid b. Abdilhamîd es-Sivâsî el-İskenderî. Fethü’l-Kadîr, 10 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Fikr, ts.
  • Kandemir, Yaşar. “Hadis”. DİA. İstanbul: TDV Yayınları, 1997), 15: 29.
  • Karaman, Hayrettin. İslâm Hukukunda İçtihat. İstanbul: İfav Yayınları, 1996.
  • Keşmîrî, Muhammed Enver Şâh Hüseynî. “Mukaddime”. Feyzu’l-bârî. 1: 57. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 2005.
  • Keşmîrî, “Neylü’l-Ferkadeyn fî mes’eleti raf’i’l-yedeyn”. Mecmûatu resâili Keşmîrî. Karaçi: el-Meclisü’l-İlmî, 1996.
  • Keşmîrî “Bastu’l-Yedeyn fî mes’leti raf’i’l-yedeyn”. Mecmûatu resâili Keşmîrî. Karaçi: el-Meclisü’l-İlmî, 1996.
  • Keşmîrî el-Arfu’ş-şezî, 5 Cilt. Karaçi: Mektebetü’l-Büşrâ, 2012.
  • Keşmîrî Feyzu’l-bârî. 5 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 2005.
  • Keşmîrî “Mukaddime” Feyzu’l-bârî, (Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 2005)
  • Koca, Ferhat. “Mefhûm”. DİA. 27: 350-355. Ankara: TDV Yayınları, 2003.
  • Koca, İslam Hukuk Tarihinde Selefî Söylem Hanbelî Mezhebî. Ankara: Ankara Okulu Yayınları, Ankara, 2011.
  • Luş, Zeynep. Selefiyyede Haberî Sıfat Anlayışı (Arş, Kürsi, İstivâ), Bursa. Uludağ Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi 1983.
  • Mahmut Hasan Diyobendî. Emâlî şeyhi’l-Hind. 5 Cilt. Karaçi: Mektebetü’l-Büşrâ, 2012.
  • İbn Abdilber, Ebû Ömer Cemâlüddîn Yûsuf b. Abdillâh b. Muhammed b. Abdilberr en-Nemerî. el-İstizkâr. 8 Cilt. nşr. Salim Muhammed Atâ. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2000.
  • İbn Adî, Ebû Ahmed Abdullāh b. Adî b. Abdillâh el-Cürcânî. el-Kâmil fi’d-Duafâi’r-ricâl. 9 Cilt. nşr. Ali Muhammed Muavvız, Beyrut, el-Kutubu’l-İlmiyye, 1997.
  • İbn Hibbân, Ebû Hâtim Muhammed b. Hibbân b. Ahmed el-Büstî. Sahîh. 18 Cilt. nşr. Şuayb Arnavud. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 1993.
  • İbn Hümâm Kemâleddîn Muhammed b. Abdulvâd es-Sivâsî. Fethü’l-Kadîr. 10 Cilt. (Beyrut: Dâru’l-Fikr,ts.)
  • İbn Mâce, Ebû Abdillâh Muhammed b. Yezîd Mâce el-Kazvînî. Sünen, 5 Cilt. nşr. Şuayb Arnavud, Beyrut: Dâru Risâleti’l-Âlemiyye, 2001.
  • İmâm Malik, Ebû Abdillâh Mâlik b. Enes b. Mâlik b. Ebî Âmir el-Asbahî el-Yemenî. el-Müdevvenetü’l-kübrâ. 4 Cilt. nşr. Zekeriye Umeyrât, Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, ts.
  • Kutlu, Sönmez. İslam Dünücesinde İlk Gelenekçiler, Ankara: Kitabiyat, 2002.
  • Mübârekpûrî, Ebü’l-Ulâ Muhammed Abdurrahmân b. Abdirrahîm. Tuhfetü’l-ahvezî şerhu Câmi’t-Tirmizî, 16 Cilt. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 2010.
  • Müslim, Ebü’l-Hüseyn Müslim b. el-Haccâc b. Müslim el-Kuşeyrî. Sahîhu Müslim. 2 Cilt. İstanbul: Çağrı Yayınları, 1981.
  • Nesâî, Ebû Abdirrahmân Ahmed b. Şuayb b. Alî. Sünen. 2 Cilt. Riyad: Beytü Efkâri’d-Devliyye, ts.
  • Nesefî, Ebû’l-Berakât. Menâru’l-envâr. trc. Soner Duman, Osman Güman, Süleyman Kaya. İstanbul: Beka Yayınları, 2016
  • Pezdevî Sadrü’l-İslâm Ebü’l-Yüsr Muhammed b. Muhammed b. el-Hüseyn b. Abdilkerîm. Usûlu’l-Pezdevî. Karataş: Matbâatu Câvid, ts.
  • Özçelik, Harun. Çeşitli Yönleriyle Feyzü’l-Bârî. Erzurum. Atatürk Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, 2002.
  • Özşenel, Mehmet. İlk Dönem Hadis Re’y Tartışmaları Şeybânî Örneği. İstanbu: İfav yayınları, 2015
  • Sahip Broje, “İslâm Hukukunda Ehl-i Rey ve Rey Merkezli Fıkıh Anlayışı”, İslami Araştırmalar Dergisi 15/1-2 (2002): 149-163.
  • Sancaklı, Saffet. “Hadislerin Doğru Yorumlanmasıda Dolaylı Anlatım Üslubunun Analizinin Önemi”. İnönü Ünv. İlahiyat Fak. Dergisi 8/1 (2017): 105-147.
  • Sehâvî, Ebü’l-Hayr Şemsüddîn Muhammed b. Abdirrahmân b. Muhammed. el-Ecvibetü’l-marziyye, fî mâ suile’s-sehâvî anhu, nşr. Muhammed İshak Muhammed İbrahim. Beyrut: Dâru’r-Râye, 1418.
  • Serahsî, Ebû Bekr Şemsü’l-eimme Muhammed b. Ebî Sehl Ahmed. Usûl. 2 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 1996.
  • Sifil, Ebubekir. İslâm ve Modern Çağ 1. İstanbul: Rıhlekitap, 2011.
  • Süyûtî, Ebü’l-Fazl Celâlüddîn Abdurrahmân b. Ebî Bekr b. Muhammed el-Hudayrî eş-Şâfiî. Savnü’l-mantık ve’l-kelâm an fenni’l-mantık ve’l-kelâm. nşr. Ali Sami en-Neşşâr. Kahire: 1970.
  • Şevkânî, Muhammed b. Ali b. Muhammed Abdullah., İrşâdü’l-fuhûl ilâ tahkîki’l-hak mine’l-usûl. Dımeşk: Dâru’l-kutubi’l-arabî 1999.
  • Tahâvî, Ebû Ca‘fer Ahmed b. Muhammed b. Selâme el-Ezdî el-Hacrî el-Mısrî. Şerhu Meâni’l-Âsâr.5 Cilt.nşr. Muhammed Zehrâ en-Neccâr. Beyrut: Âlemü’l-Kutub, 1994.
  • Tirmizî, Ebû Îsâ Muhammed b. Îsâ b. Sevre. Sünen. 5 Cilt. İstanbul: el-Mektebetü’l-İslâmiyye, 1996.
  • Türcan, Talip. “İslam Hukukunda İki Farklı Geçerlilik Alanı Kazâî Diyânî Hüküm Ayrımı”. İslâmî Araştırmalar Dergisi 19/1, (2006): 159-167.
  • Uyar, Ahmet. “Hadisleri Anlamada Farklı Yaklaşımlar Ehl-i Hadis Ehl-i Rey Örneği”. Bilimnâme Dergisi 2/5 (2004): 29-44.
  • Ünal, İ. Hakkı. Ebû Hanife’nin Hadis Anlayışı. Ankara: TDV Yayınları, 1994.
  • Yaylalı, Davut. “İslâm Hukukunda Kazâî Diyânî Hüküm Ayırımı”. Dini Araştırmalar Dergisi 5/ 15, (2003): 29-36.
  • Yücel, Ahmet. Hadis Târihi. İstanbul: İfav Yayınları, 2014.

Kashmīrī and Mubārakpūrī’s Commentaries of Tirmidhī in Terms of Ḥadīth Principles of Ḥanefi and Ahl al-Ḥadīth

Yıl 2019, Sayı: 3, 36 - 74, 31.12.2019
https://doi.org/10.5281/zenodo.3595378

Öz

Sunnah is the second source of Islam
after the Qur'an. For this reason, narrators tried to transmit the
ḥadīth in accordance with the original
context; they developed principles for the correct understanding of the
ḥadīth. The schools that emerged in the
understanding of
ḥadīth are generally
divided into two groups: the literalist approach and the
ghâî approach. Ahl al-Ḥadīth represents the literalist approach
while Ahl ar-Ra'i represents the ghâî approach. Out of these two schools
representing the general approach, different schools emerged having different
interpretations.

These differences, which are rooted in the
Companions Period, have continued for hundreds of years and have survived to
the present day.
Kashmīrī (d. 1352/1933) and Mubārakpūrī
(d. 1353/1934) are the last representatives of this scientific work that
started with the discussions between Abû
anife (d. 150/767) and İbn Abû
Leylâ (d. 148/765).
Kashmīrī, as a representative of Ahl
ar-Ra'i, focused on the goals rather than the apparent while extracting rules
from the ḥadīth. Mubārakpūrī adopted the apparent viewpoint of Ahl al-Ḥadīth
and attached great importance to apparent while commenting the ḥadiths.





Kashmīrī
and
Mubārakpūrī,
who lived in India about a century ago,
influenced not only their region but also the whole Islamic world. The
contribution of Indian scholars to Islamic sciences is known. Although the
works of Kashmīrī and Mubārakpūrī were examined by different researchers, their
perspectives towards the ḥadiths were not revealed in a comparative manner.
The comparison of
Kashmīrī
and
Mubārakpūrī, which we chose to fill the gap felt
in this field, will also contribute to the subject of how the Ahl ar-Ra'i and Ahl
al-Ḥadīth understand the ḥadiths. Undoubtedly, another aim of this research is
to find out how the authors who lived a hundred years before us have produced
solutions to the debates that started with the Companions.

Kaynakça

  • Abdürrezzâk b. Hemmâm b. Nâfi‘ es-San‘ânî el-Himyerî. Musannef. 10 Cilt. Beyrut: el-Mektebetü’l-İslâmî, 1403.
  • Adıgüzel, Hanefi. Din Dili Bağlamında Haberî sıfatlar. Erzurum. Atatürk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, 2007.
  • Aktepe, İshâk. Emin. Erken Dönem İslâm Hukukçularının Sünnet Anlayışı. İstanbul: İnsan Yayınları, 2008.
  • Aktepe, “Ebû Hanîfe ve Ehl-i Hadisin Sünnet Anlayışındaki Temel Farklar”, İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi 19 (2012): 115-130.
  • Âmidî, Ali b. Muhammed el-Âmidî. el-İhkâm fî usûli’l-ahkâm. 4 Cilt. nşr. Abdurrezzâk Afîfî. Beyrut: el-Mektebü’l-İslâmî 2003.
  • Atar, Fahrettin. Fıkıh Usûlü. İstanbul: İFAV Yayınları, 1998.
  • Aydın, Ömer. “Haberî sıfatları Anlama Anlama Yolları”. İstanbul Ünv. İlahiyat Fak. Dergisi 1 (1999): 134-158.
  • Bağdâdî, Ebû Bekr Ahmed b. Alî b. Sâbit. el-Kifâye fî İlmi’r-Rivâye, nşr. Ahmet Ömer Haşim, Beyrut: 1406.
  • Bayraktar, İbrahim. Edebî ve İlmî Açıdan Hadis, İzmir: Işık Yayınları, 1993.
  • Bayraktutar, Muammer. İmâm Şâfi’î’nin Hadis Yorum Metodolojisi. Ankara: Otto Yayınları, 2015.
  • Bayraktutar, Hadislerde Mecâzî Anlatım. Ankara: 2010.
  • Beyhakī, Ebû Bekr Ahmed b. el-Hüseyn b. Alî. es-Sünenü’l-kübrâ. nşr. Muhammed Abdulkadir Atâ. Beyrut: el-Kutubu’l-İlmiyye, 2003.
  • Bodur, Osman. Müteşâbih Hadislerin Yorumu, (İstanbul: Rağbet Yayınları, 2016)
  • Buhârî, Ebû Abdillâh Muhammed b. İsmâîl b. İbrâhîm el-Cu‘fî. el-Câmiu’s-Sahîhu’l-Müsned min Hadîsi Rasûlullah Sallallâhu aleyhi ve Sellem, ve Sünenihî ve Eyyâmihî,. 5 Cilt. nşr. Muhammed Fuâd Abdulbâkî. Beyrut: Dâru İbn Hazm, 2010.
  • Buhârî, Raf’u’l-Yedeyn fî’s-Salât. Beyrut: Dâru İbn Hazm, 1996.
  • Bulut, Zübeyr. Haberî sıfatlar Anlama Yöntemleri ve Yorumlar.İstanbul: Fecr Yayınları, 2018.
  • Çelebi, İlyas. “Sıfat”. DİA. 37: 103-107. İstanbul: TDV Yayınları, 2009.
  • Dikici, Hasan. Haberî sıfatların Türkçe Tercümeleri Meselesi, Eskişehir. Osmangazi Üniversitesi, Yüksek Lisans Tezi 2015.
  • Dârekutnî, Ebü’l-Hasen Alî b. Ömer b. Ahmed ed-Dârekutnî. Sünen. 6 Cilt. Nşr. Şuayb Arnavud, Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 2004.
  • Durmuş, İsmail. “Mecâz”. DİA. 28: 217-220. Ankara: TDV Yayınları, 2003.
  • Dönmez, İbrahim Kafi. “İllet”, DİA. 12: 12-15. İstanbul: TDV Yayınları, 2000.
  • Ebû Dâvûd, Süleymân b. el-Eş‘as b. İshâk es-Sicistânî el-Ezdî. Sünen. 2 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Cenân, 1988.
  • Emîrü’l-Pâdişâh, Muhammed Emîn el-Huseynî el-Hanefî el-Horasânî. Teysîrü’t-tahrîr şerhu’t-Tahrîr. 4 Cilt. nşr. Mustafa el-Bâbî el-Hanefî, (Mekke: Dâru’l-Bâz, 2005)
  • Gazzâlî, Ebû Hâmid Muhammed b. Muhammed el-Gazzâlî, el-Mustasfâ, (Beyrut: Dâru’l-kutubi’l-İlmiyye, 1993) ) 281.
  • Gürler, Kadir. Ehl-i Hadisin Düşünce Yapısı İlk Dönem Ehl-i Hadis Örneği. Bursa: Emin Yayınları, 1996.
  • İbn Hümâm, Kemâlüddîn Muhammed b. Abdilvâhid b. Abdilhamîd es-Sivâsî el-İskenderî. Fethü’l-Kadîr, 10 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Fikr, ts.
  • Kandemir, Yaşar. “Hadis”. DİA. İstanbul: TDV Yayınları, 1997), 15: 29.
  • Karaman, Hayrettin. İslâm Hukukunda İçtihat. İstanbul: İfav Yayınları, 1996.
  • Keşmîrî, Muhammed Enver Şâh Hüseynî. “Mukaddime”. Feyzu’l-bârî. 1: 57. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 2005.
  • Keşmîrî, “Neylü’l-Ferkadeyn fî mes’eleti raf’i’l-yedeyn”. Mecmûatu resâili Keşmîrî. Karaçi: el-Meclisü’l-İlmî, 1996.
  • Keşmîrî “Bastu’l-Yedeyn fî mes’leti raf’i’l-yedeyn”. Mecmûatu resâili Keşmîrî. Karaçi: el-Meclisü’l-İlmî, 1996.
  • Keşmîrî el-Arfu’ş-şezî, 5 Cilt. Karaçi: Mektebetü’l-Büşrâ, 2012.
  • Keşmîrî Feyzu’l-bârî. 5 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 2005.
  • Keşmîrî “Mukaddime” Feyzu’l-bârî, (Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 2005)
  • Koca, Ferhat. “Mefhûm”. DİA. 27: 350-355. Ankara: TDV Yayınları, 2003.
  • Koca, İslam Hukuk Tarihinde Selefî Söylem Hanbelî Mezhebî. Ankara: Ankara Okulu Yayınları, Ankara, 2011.
  • Luş, Zeynep. Selefiyyede Haberî Sıfat Anlayışı (Arş, Kürsi, İstivâ), Bursa. Uludağ Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi 1983.
  • Mahmut Hasan Diyobendî. Emâlî şeyhi’l-Hind. 5 Cilt. Karaçi: Mektebetü’l-Büşrâ, 2012.
  • İbn Abdilber, Ebû Ömer Cemâlüddîn Yûsuf b. Abdillâh b. Muhammed b. Abdilberr en-Nemerî. el-İstizkâr. 8 Cilt. nşr. Salim Muhammed Atâ. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2000.
  • İbn Adî, Ebû Ahmed Abdullāh b. Adî b. Abdillâh el-Cürcânî. el-Kâmil fi’d-Duafâi’r-ricâl. 9 Cilt. nşr. Ali Muhammed Muavvız, Beyrut, el-Kutubu’l-İlmiyye, 1997.
  • İbn Hibbân, Ebû Hâtim Muhammed b. Hibbân b. Ahmed el-Büstî. Sahîh. 18 Cilt. nşr. Şuayb Arnavud. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 1993.
  • İbn Hümâm Kemâleddîn Muhammed b. Abdulvâd es-Sivâsî. Fethü’l-Kadîr. 10 Cilt. (Beyrut: Dâru’l-Fikr,ts.)
  • İbn Mâce, Ebû Abdillâh Muhammed b. Yezîd Mâce el-Kazvînî. Sünen, 5 Cilt. nşr. Şuayb Arnavud, Beyrut: Dâru Risâleti’l-Âlemiyye, 2001.
  • İmâm Malik, Ebû Abdillâh Mâlik b. Enes b. Mâlik b. Ebî Âmir el-Asbahî el-Yemenî. el-Müdevvenetü’l-kübrâ. 4 Cilt. nşr. Zekeriye Umeyrât, Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, ts.
  • Kutlu, Sönmez. İslam Dünücesinde İlk Gelenekçiler, Ankara: Kitabiyat, 2002.
  • Mübârekpûrî, Ebü’l-Ulâ Muhammed Abdurrahmân b. Abdirrahîm. Tuhfetü’l-ahvezî şerhu Câmi’t-Tirmizî, 16 Cilt. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 2010.
  • Müslim, Ebü’l-Hüseyn Müslim b. el-Haccâc b. Müslim el-Kuşeyrî. Sahîhu Müslim. 2 Cilt. İstanbul: Çağrı Yayınları, 1981.
  • Nesâî, Ebû Abdirrahmân Ahmed b. Şuayb b. Alî. Sünen. 2 Cilt. Riyad: Beytü Efkâri’d-Devliyye, ts.
  • Nesefî, Ebû’l-Berakât. Menâru’l-envâr. trc. Soner Duman, Osman Güman, Süleyman Kaya. İstanbul: Beka Yayınları, 2016
  • Pezdevî Sadrü’l-İslâm Ebü’l-Yüsr Muhammed b. Muhammed b. el-Hüseyn b. Abdilkerîm. Usûlu’l-Pezdevî. Karataş: Matbâatu Câvid, ts.
  • Özçelik, Harun. Çeşitli Yönleriyle Feyzü’l-Bârî. Erzurum. Atatürk Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, 2002.
  • Özşenel, Mehmet. İlk Dönem Hadis Re’y Tartışmaları Şeybânî Örneği. İstanbu: İfav yayınları, 2015
  • Sahip Broje, “İslâm Hukukunda Ehl-i Rey ve Rey Merkezli Fıkıh Anlayışı”, İslami Araştırmalar Dergisi 15/1-2 (2002): 149-163.
  • Sancaklı, Saffet. “Hadislerin Doğru Yorumlanmasıda Dolaylı Anlatım Üslubunun Analizinin Önemi”. İnönü Ünv. İlahiyat Fak. Dergisi 8/1 (2017): 105-147.
  • Sehâvî, Ebü’l-Hayr Şemsüddîn Muhammed b. Abdirrahmân b. Muhammed. el-Ecvibetü’l-marziyye, fî mâ suile’s-sehâvî anhu, nşr. Muhammed İshak Muhammed İbrahim. Beyrut: Dâru’r-Râye, 1418.
  • Serahsî, Ebû Bekr Şemsü’l-eimme Muhammed b. Ebî Sehl Ahmed. Usûl. 2 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 1996.
  • Sifil, Ebubekir. İslâm ve Modern Çağ 1. İstanbul: Rıhlekitap, 2011.
  • Süyûtî, Ebü’l-Fazl Celâlüddîn Abdurrahmân b. Ebî Bekr b. Muhammed el-Hudayrî eş-Şâfiî. Savnü’l-mantık ve’l-kelâm an fenni’l-mantık ve’l-kelâm. nşr. Ali Sami en-Neşşâr. Kahire: 1970.
  • Şevkânî, Muhammed b. Ali b. Muhammed Abdullah., İrşâdü’l-fuhûl ilâ tahkîki’l-hak mine’l-usûl. Dımeşk: Dâru’l-kutubi’l-arabî 1999.
  • Tahâvî, Ebû Ca‘fer Ahmed b. Muhammed b. Selâme el-Ezdî el-Hacrî el-Mısrî. Şerhu Meâni’l-Âsâr.5 Cilt.nşr. Muhammed Zehrâ en-Neccâr. Beyrut: Âlemü’l-Kutub, 1994.
  • Tirmizî, Ebû Îsâ Muhammed b. Îsâ b. Sevre. Sünen. 5 Cilt. İstanbul: el-Mektebetü’l-İslâmiyye, 1996.
  • Türcan, Talip. “İslam Hukukunda İki Farklı Geçerlilik Alanı Kazâî Diyânî Hüküm Ayrımı”. İslâmî Araştırmalar Dergisi 19/1, (2006): 159-167.
  • Uyar, Ahmet. “Hadisleri Anlamada Farklı Yaklaşımlar Ehl-i Hadis Ehl-i Rey Örneği”. Bilimnâme Dergisi 2/5 (2004): 29-44.
  • Ünal, İ. Hakkı. Ebû Hanife’nin Hadis Anlayışı. Ankara: TDV Yayınları, 1994.
  • Yaylalı, Davut. “İslâm Hukukunda Kazâî Diyânî Hüküm Ayırımı”. Dini Araştırmalar Dergisi 5/ 15, (2003): 29-36.
  • Yücel, Ahmet. Hadis Târihi. İstanbul: İfav Yayınları, 2014.
Toplam 66 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Konular Din Araştırmaları
Bölüm Makaleler
Yazarlar

Serdar Murat Gürses 0000-0003-4526-3691

Yayımlanma Tarihi 31 Aralık 2019
Gönderilme Tarihi 2 Kasım 2019
Yayımlandığı Sayı Yıl 2019 Sayı: 3

Kaynak Göster

ISNAD Gürses, Serdar Murat. “Hanefî Ve Ehl-I Hadis Prensipleri Açısından Keşmîrî Ile Mübârekpûrî’nin Tirmizî Şerhleri”. HADITH 3 (Aralık 2019), 36-74. https://doi.org/10.5281/zenodo.3595378.