IMPORTANCE OF NEW EDUCATIONAL ENVIRONMENT FOR SOCIAL SUSTAINABILITY WITHIN THE PROCESS OF URBAN TRANSFORMATION

Yıl 2018, Cilt: 7 Sayı: 19, 573 - 587, 30.12.2018

Osman Özkul , Hülya Özkul

https://doi.org/10.31199/hakisderg.418597

Öz

Educational
environments are formed according to the conditions of each age and social
structure. Therefore, the educational environment of the agricultural society
and the industrial society are different. As the settlements shift from one
community structure to another, the methods and forms of education have been
changed together with the content of education. In the process of transition
from the agricultural society to the industrial one, education became no longer
a skill acquired by the children of a particular class. It has turned into the
process of getting mass education and training of larger groups in the
classroom environment. With the development of science and technology, there is
also a very rapid change in the forms of production and communication. In this
process, there is a rapid migration from rural areas to cities. With the social
and cultural life in the cities, the change of the places is inevitable. Thus,
together with new information, new educational technologies and educational
environments have to keep up with this change. With the expansion of the
culture of democracy, horizontal relations have become more important instead
of vertical relations in education. In line with the new approaches developed
in this article, it is argued that it should take a form that is compatible
with the educational environment in order to maintain the city life healthier. For
this purpose, unlike traditional education systems and environments, the
features that schools need to carry out today are discussed.

Anahtar Kelimeler

Urban transformation, sustainability, education, society, design, change

KENTSEL DÖNÜŞÜM SÜRECİNDE SOSYAL SÜRDÜRÜLEBİLİRLİK İÇİN YENİ EĞİTİM ORTAMLARININ ÖNEMİ

Öz

Her
çağın ve toplumsal yapının kendi şartlarına göre eğitim ortamları oluşmaktadır.
Bu nedenle, tarım toplumu ile sanayi toplumunun eğitim ortamları birbirinden
farklıdır. Bir toplum yapısından diğerine geçerken,
yerleşim yerleri değişirken, eğitimin içeriği ile birlikte yöntemleri ve
formları da değişmektedir. Tarım toplumundan sanayi toplumuna geçiş sürecinde eğitim belirli bir sınıfın çocuklarının özel
ortamlarda edindiği bir beceri olmaktan çıkmıştır. Daha geniş grupların sınıf
ortamlarında kitle halinde eğitim ve öğretim alma sürecine dönüşmüştür. Bilim ve teknolojinin gelişmesiyle birlikte üretim ve iletişim
biçimlerinde de çok hızlı bir değişim yaşanmaktadır. Bu süreçte kırsal
bölgelerden kentlere hızlı bir göç yaşanmaktadır. Kentlerdeki sosyal ve kültürel
hayatla beraber, mekânların da değişimi kaçınılmazdır. Böylece yeni bilgilerle
beraber, yeni eğitim teknolojileri ve eğitim ortamları da bu değişime ayak
uydurmak durumundadır. Demokrasi kültürünün yaygınlaşmasıyla beraber, eğitimde
dikey ilişkiler yerine yatay ilişkiler daha önemli hale gelmiştir. Bu makalede
geliştirilen yeni yaklaşımlar doğrultusunda, kent hayatının daha sağlıklı
sürdürülebilmesi için eğitim ortamları ile uyumlu bir biçim alması gerektiği
savunulmaktadır. Bu amaç doğrultusunda, geleneksel eğitim sistemi ve
ortamlarından farklı olarak günümüzde okulların taşıması gereken özellikler
tartışılmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Kentsel dönüşüm, sürdürülebilirlik, eğitim, toplum, tasarım, değişme

Kaynakça

• Adorno, T. (2005). Kültür endüstrisini yeniden düşünmek, Kitle İletişim Kuramları, Der. Erol Mutlu, 240-249. Ankara: Ütopya Yayınevi.
• Altuntaş, A. (2012). Sürdürülebilir toplumlar ve metropollerin baskılarından kurtulmak için alternatif bir yol: Sürdürülebilir kentler. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 9(17), 135-148.
• Akdemir, A. M. (2004). Küreselleşme ve kültürel kimlik sorunu. 15.05.2017. atauni.edu.tr/ataunisosbil/article/.
• Büyük Türkçe sözlük. (2010). Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• Cangöz, İ. Dağtaş, B, Yüksel. Erdoğan, İ, Özer, Ö. Uzun, R. Ve Yüksel, E., (2013). İletişim kuramları. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
• Castels, M. (2013). Enformasyon çağı: Ekonomi, toplum ve kültür. Cilt:2. (Çev: Ebru Kılıç). İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Dewey, J. (2004). Demokrasi ve eğitim. (Çev: Tufan Göbekçin). Ankara: Yeryüzü Yayınevi.
• Glickman, C. D. , Gordon, S. P. ve Gordon, J. R. (2014). Denetim ve öğretimsel liderlik. Ankara: Anı Yayınları.
• İllch, İ. (2005), Okulsuz toplum. İstanbul: Şule Yayınları.
• Kalaycı, N. (2014), Eğitim ortamlarını tasarlamak geleceği tasarlamaktır. 15.05.2017. www.aljazeera.com.tr/.
• Karaküçük, S. ve Gürbüz, B. (2007). Rekreasyon ve kent(li)leşme. Ankara: Gazi Kitabevi.
• Kazancı, A. (2013). Gelecekte okullar nasıl olacak? 15.05.2017. Eğitimtrend.com.
• Laska, J. A. (1982). Eğitim programı ile öğretim arasındaki ilişki: Kavramsal bir açıklama. (Çev: Oğuz Gürbüztürk). Ankara Üniversitesi Eğitim Bi-limleri Fakültesi Dergisi, 1(22), 251-259.
• Mcluhan, M. ve Powers, B. R. (2015). Global köy. (Çev: Bahar Öcal Düzgören). İstanbul: Scala Yayıncılık.
• Morin, E. (1987). Avrupa’yı düşünmek, (Çev: Şirin Tekeli). İstanbul: Afa Yayınları.
• Obe, R. F. (2002), 21st century schools: Learning environments of the future. 20.05.2017. WWW.BUILDINGFUTURES.ORG.UK.
• Özkul, O. (2013). Kültür ve küreselleşme. İstanbul: Açılım Kitap.
• Tekeli, İ. (2015). Kent kentli hakları kentleşme ve kentsel dönüşüm. İstanbul: Tarih Vakfı
• Özkul, O. ve Özkul, H. (2017). 21. yüzyıl okullarında eğitim ortamlarının tasarımı. International Conference on Quality in Higher Education, Sakarya, 2017, 9-15.
• Topal, A. K. (2004). Kavramsal olarak kent nedir ve Türkiye’de kent neresidir? D.E.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi, 6(1), 276-294.
• Wagner, T. (2008). The global achievement gap: Why even our best schools don’t teach the new survival skills our children need and what we can do about it. New York: Basic Books.