ALİ NİHAD TARLAN VE DİVAN EDEBİYATINI ANLAMAK

Yıl 2018, , 75 - 85, 31.12.2018

Hasan Gültekin

https://doi.org/10.28981/hikmet.491145

Öz

Ali Nihad Tarlan’ın
çalışmaları, günümüz Divan şiiri araştırmaları ve özellikle şiir şerhleri
konusunda en önemli örnek ve kaynak durumundadır. Ali Nihad Tarlan, en değerli
Klasik Türk edebiyatı metinler şerhi profesörü olarak kabul edilir. Bu vasfı
kazanmasını Farsça ve Arapça bilgisi ile İslâmî ilimler ve edebiyat eğitimi
yanında sosyoloji, psikoloji, felsefe ve mantık dersleri almasına bağlamak
mümkündür. Onun şiir şerhinde kullandığı yöntemler XX. asrın başında dikkate
değer bir şekilde Avrupalı bilim insanları tarafından edebî metinlerin
yorumlanmasında kullanılmaktaydı. Fakat, Divan şiirinin veya diğer edebî
metinlerin şerhleri yapılırken klasik Türk edebiyatı alan çalışmalarının
çoğunda dikkat edilmesi gereken en önemli unsur İslâmî gelenektir. İslamî
gelenek ise dinî hükümler başta olmak üzere İslâmiyet’in belirlediği siyasi,
sosyal, kültürel ve edebî alandaki her türlü kültür ögesini içine alır. Bu
çalışmanın amacı, Divan edebiyatı ürünlerini tam anlamıyla kavrayıp anlamlandırabilmek
için hangi araçlara gerek duyulacağı konusundaki bilgi ve fikirleri alan
araştırmacıları ile paylaşmaktır.

Anahtar Kelimeler

Ali Nihad Tarlan, Divan edebiyatı, Divan şiiri, Divan nesri, şerh, üslûp

Kaynakça

• Ergin, Muharrem (1964), Dede Korkut Kitabı (Metin-Sözlük), Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayını, Ankara.
• Gökyay, Orhan Şaik (1985), Dede Korkut Hikayeleri, Dergah Yayınları, İstanbul.
• Gültekin, Hasan (2013), Nâbî-Zeyl-i Siyer-i Nebevî, Minval Yayınları, İstanbul.
• Gültekin, Hasan (2015), Türk Edebiyatında İnşâ, Atatürk Kültür Merkezi Yayını, Ankara.
• Hacımüftüoğlu, Nasrullah (trs), “Kur’ân ve Belâğat”, Tefsir Tarihi ve Usûlü, Atatürk Üniversitesi, Açıköğretim Fakültesi e-Yayını, Erzurum.
• Horata, Osman (2012), “Nef’i’nin “Sözüm” Redifli Kasidesinin İstiare Zemini”, Bilig, S. 61, s. 143-156.
• Kılıç, Atabey (2007), Manzum Sözlük Mecmuası (Konya Mevlânâ Müzesi Kütüphanesi 4026) Tuhfe-i Vehbî-Tuhfe-i Şâhidî-Sübha-i Sıbyân, Laçin Yayınları, Kayseri.Kılıç, Atabey (2009), Manzûme-i Keskin, Türk Dil Kurumu Yayını, Ankara.
• Kılıç, Atabey (2016), “Klâsik Türk Edebiyatında Tarz-ı nesir Üç müdür?” Hikmet-Akademik Edebiyat Dergisi [Journal of Academic Literature], Prof. Dr. Abdulkerim Abdulkadiroğlu Özel Sayısı, S. 3, s. 51-79.
• Kortantamer, Tunca (1993), “Genç Edebiyat Araştırmacısının Yanlışları”, Marmara Üniversitesi Türklük Araştırmaları Dergisi, S. 7, s. 337-368.
• Kortantamer, Tunca (1993), “Gül Kasidesi”, Eski Türk Edebiyatı-Makaleler, Akçağ Yayınları, Ankara, s. 413-435.
• Şentürk, A. Atilla; Kartal, Ahmet (2007), Eski Türk Edebiyatı Tarihi, Dergâh Yayınları, İstanbul.
• Tanyıldız, Ahmet (2007), “Hâfız’ın Sanat Üslûbu ve Kur’an” (Çev: Ahmet Tanyıldız), Turkish Studies/Türkoloji Araştırmaları Dergisi, C. 2, S. 2, s. 616-631.
• Tarlan, Ali Nihad (1985), Fuzûlî Divanı Şerhi, I-III, Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları, Ankara, C. 1, s. 1.
• Tuğluca, Murat (2016), “1683-1699 Savaşlarında Nefîr-i Âmm Halkı”, Selçuk Üniversitesi, Türkiyat Araştırmaları Dergisi, S. 40, s. 87-110.
• Tulum, Mertol (2001), Tazarru'nâme, Millî Eğitim Bakanlığı, Ankara.
• Türk Edebiyatı Tarihi I-IV, (Ed: Talat Sait Halman, Osman Horata), Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayını, İstanbul, 2006. Uzunçarşılı, İ. Hakkı (trs), Büyük Osmanlı Tarihi, I-VI, Türk Tarih Kurumu Yayınları, Ankara.
• Yeşilyurt, Hava (2015), Sâlim ve Safâyî Tezkirelerindeki Biyografik Bilgilerin Karşılaştırılması, Adnan Menderes Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi, Türk Dili ve Edebiyatı Ana Bilim Dalı Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Aydın.