Marianne Moore’s poetry is famous for its complex blending of literary, artistic, and cultural references, resulting in her poetry being a detailed work of art of intertextuality. This paper dives into Moore’s poetic style as a dynamic mosaic, where various elements from various sources, such as literature, visual arts, philosophy, and scientific discourse, combine to generate new meanings. Drawing on the theories of intertextuality, particularly those of Julia Kristeva, this study examines how Moore’s use of quotation, adaptation, and allusion challenges conventional ideas of originality and authorship. Moore’s artistry, that is, her creative skill and talent in writing poetry, and attention to structure, are grounded in the fusion of the modernist and postmodernist aesthetics, where the interaction of texts leads to layered interpretations. By studying her selected poems, this paper argues that Moore’s intertextual approach not only deepens her poetic vision but also invites readers to actively connect to the dialogical nature of art. This active participation uncoils conversations between texts, where the reworking of older voices and traditions becomes a powerful method for generating new meanings. In doing so, Moore redefines the limits of modernist poetic expression, transforming borrowed voices and references into something innovative, complex, and uniquely her own, creating a space where multiple ideas can coexist and enrich one another. In conclusion, this study aims to identify and analyze the intertextual elements in Moore’s selected poems.
American Poetry Intertextuality Julia Kristeva Marianne Moore
I am deeply grateful to Assoc. Prof. Yiğit Sümbül, whose intellectual generosity and guidance during the poetry courses proved invaluable.
Marianne Moore’un şiiri, edebi, sanatsal ve kültürel referansların karmaşık bir şekilde harmanlanmasıyla tanınır ve bu da eserlerinin metinlerarasılık açısından detaylı sanat eserleri olmasına olanak tanır. Bu makale, Moore’un edebiyat, görsel sanatlar, felsefe ve bilimsel söylem gibi çeşitli kaynaklardan farklı unsurların yeni anlamlar üretmek üzere bir araya geldiği dinamik bir mozaik olarak şiirsel üslubunu derinlemesine incelemektedir. Metinlerarasılık teorilerinden, özellikle de Julia Kristeva’nın teorilerinden yararlanan bu çalışma, Moore’un alıntı, uyarlama ve çağrışım kullanımı ile geleneksel özgünlük ve yazarlık anlayışlarını nasıl sorguladığını incelemektedir. Moore’un özenli sanatçılığı, yani şiir yazmadaki yaratıcı becerisi ve yeteneği ve yapıya verdiği önem, metinlerin etkileşiminin katmanlı yorumlara yol açtığı modernist ve postmodernist estetiğin kaynaşmasına dayanır. Bu makale, Moore’un seçilmiş şiirlerini inceleyerek, onun metinlerarası yaklaşımının yalnızca şiirsel vizyonunu derinleştirmekle kalmayıp, aynı zamanda okuyucuları sanatın diyalojik doğasına aktif bir şekilde bağlanmaya davet ettiğini öne sürmektedir. Bu aktif katılım, metinler arasında diyalogları açığa çıkarır ve eski seslerin ve geleneklerin yeniden işlenmesi, yeni anlamlar üretmek için güçlü bir yöntem haline gelir. Bu şekilde, Moore modernist şiirsel ifadenin sınırlarını yeniden tanımlar, ödünç alınan sesleri ve referansları yenilikçi, karmaşık ve yalnızca kendine özgü bir şekilde dönüştürür, farklı geleneklerin ve fikirlerin bir arada var olup birbirlerini zenginleştirebileceği bir alan yaratır. Sonuç olarak, bu çalışmanın amacı Moore’un seçilmiş şiirlerindeki metinlerarasılık unsurlarını saptamak ve analiz etmektir.
Amerikan Şiiri Julia Kristeva Marianne Moore Metinlerarasılık
| Birincil Dil | İngilizce |
|---|---|
| Konular | Dilbilim (Diğer), İngiliz ve İrlanda Dili, Edebiyatı ve Kültürü, Dünya Dilleri, Edebiyatı ve Kültürü (Diğer) |
| Bölüm | Araştırma Makalesi |
| Yazarlar | |
| Gönderilme Tarihi | 15 Nisan 2025 |
| Kabul Tarihi | 24 Eylül 2025 |
| Yayımlanma Tarihi | 16 Ekim 2025 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Cilt: 13 Sayı: 26 |






