ŞİDDET VE TELEVİZYON: ŞİDDETİN TELEVİZYON ÜZERİNDEN DENEYİMLENMESİ

Yıl 2021, Cilt: 9 Sayı: 17, 393 - 417, 15.03.2021

Saniye Vatandaş

https://doi.org/10.20304/humanitas.854202

Cited By: 1

Öz

İnsanın olduğu hemen her yerde şiddet vardır. Çünkü şiddetin faili de çoğunlukla mağduru da insandır. Bu özelliği nedeniyle şiddet, insanlık tarihi ile eşzamanlı olup, insanın sürekli mücadele etmek zorunda kaldığı bireysel ve toplumsal bir olgudur. Önceleri gündelik yaşamın içerisinde birebir deneyimlenen şiddet, kitle iletişim araçlarının yaygınlaşmasıyla, özellikle de sinema, televizyon ve internet mecralarında gündelik yaşamın her anını dolduracak kadar yaygınlık kazanmıştır. Şiddetin açığa çıkması veya yaygınlaşması açısından kitle iletişim araçlarının içerisinde televizyonun ayrıcalıklı bir yeri vardır. Zira internete göre daha uzun bir geçmişe sahip olmasının yanı sıra, sinemaya göre ise daha yaygın ve yoğun izlenen bir araçtır. Bireyler ev ortamında dinlenirlerken bile televizyondaki şiddetin takipçileri durumundadırlar. Televizyondaki şiddet her bireyi etkilemekle birlikte, özellikle çocuklar televizyon karşısında son derece savunmasız konumlarıyla televizyonda izledikleri ve işittikleri şiddet unsurlarını kolaylıkla model durumuna dönüştürebilmektedirler. Bu araştırma televizyonunu şiddetin öğrenilmesi ve yaygınlaşmasındaki rolünü konu edinmektedir.  

Anahtar Kelimeler

Şiddet, Saldırganlık, Zorbalık, Televizyon, Toplumsallaşma

VIOLENCE AND TELEVISION: EXPERIENCE OF VIOLENCE ON TELEVISION

Öz

Since both the perpetrator and victim of violence is the human being, there is violence almost everywhere where people are. Violence is therefore synchronous with the Since both the perpetrator and victim of violence is the human being, there is violence almost everywhere where people are. Violence is therefore synchronous with the history of humanity and it constitutes an individual and social phenomenon that people ought to struggle constantly with. Violence, previously experienced mostly in daily life, has recently become widespread enough to fill in almost every aspect of human existence due to the rise of mass media, especially cinema, television, and the internet. Television plays a primary role in mass media with regard to the emergence and spreading of violence because it has a relatively long history compared to the internet and is more commonly and intensely watched compared to cinema. Violence on television affects every individual, including children who, with their extremely vulnerable social position, can easily transform the elements of violence, which they encounter on television, into a model of existence.

Anahtar Kelimeler

violence, aggression, bullying, television, socialization

Kaynakça

• Ayverdi, İ. (2005). Büyük Misalli Türkçe Sözlük. İstanbul: Kubbealtı Yayınları.
• Bandura, A., Ross, D. ve Ross, S. A. (1963). Imitation of film-mediated aggressive models. Journal of Abnormal And Social Psychology, 66(1), 3-11.
• Berkowitz, L. (1962). Aggression: A social psychological analysis. Newyork: Mcgraw Hill.
• Berkowitz, L. (1974). Some determinants of impulsive aggression role of mediated associations with reinforcements for aggression. Psychological Review, 81(2), 165-176.
• Dubow, E. F. ve Miller, L. S. (1996). Television violence viewing and aggressive behavior. T. M. Macbethn (Ed.), Tuning in to young viewers: social science perspectives on television içinde (s. 117-147). Sage Publications.
• Eron, L.R. ve Huesmann, R. (1980). Adolescent aggression and television. Annals of The New York Academy Of Sciences, 347(1), 319-331.
• Erten, Y. ve Ardalı, C. (1996). Saldırganlık şiddet ve terörün psikososyal yapıları. Cogito. 6-7, 143-164.
• Freedman, L. (1998). International security in an age of choice. Journal of Financial Crime, 6(1), 69-76.
• Freud, S. (2000a). Bir yanılsamanın geleceği. (A. Yardımlı, Çev.). İstanbul: İdea Yayınları. (Orijinal çalışma basım tarihi 1927).
• Freud, S. (2000b). Metapsikoloji. (A. Yardımlı, Çev.). İstanbul: İdea Yayınları. (Orijinal çalışma basım tarihi 1923).
• Fromm, E. (1982). Sevginin ve şiddetin kaynağı. (N. İçten & Y. Salman, Çev.). İstanbul: Payel Yayınları. (Orijinal çalışma basım tarihi 1964).
• Fromm, E. (1984). İnsandaki yıkıcılığın kökenleri. (Ş. Alpagut, Çev.). İstanbul: Payel Yayınları. (Orijinal çalışma basım tarihi 1973).
• Gerbner, G. ve Gross, L. (1976). Living with television: the violence profile. Journal of Communication, 26(2), 173-199.
• Görmez, K., Bayat, B., Sezal, İ., Göka, E., Köse, R., Özcan, Y.Z., Kutlugün, D., Sarımeşeli, M., Kentli, K. ve Cavcav, D. (1998). Aile içinde ve toplumsal alanda şiddet. Ankara: Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yayınları.
• Heise, L., Pitanguy, J. ve Germain, A. (1994). Violence against women: the hidden health burden. World Bank Discussion Papers-225, 18-23.
• Huesmann, L. R. ve Miller, L. (1994). Long term effects of repeated exposure to media violence in childhood. L. R. Huesmann (Ed.), Aggressive Behavior: Current Perspective içinde (s.153-186). New York: Plenum Pres.
• Huesmann, L.R., Lagerspetz, K. ve Eron, L. (1984). Intervening variables in the tv violence-aggression relation: evidence from two countries. Developmental Psychology, 20(5), 746-775.
• Kaplan, N., Sadock, B. J. ve Grebb, J.A. (1994). Aggression, accident and ınjuries. N. Kaplan ve B. J. Sadock (Ed.), Synopsis of Psychiatry (10. baskı) içinde (s.739-749). Philadelphia: Indian Reprint.
• Kunczik, M. (1994). Gewalt Und Medien, Köln: Böhlau.
• Küçükkurt, M. (1991). Televizyon ve çocuk. B. Dikeşligil ve A. Çiğdem (Ed.), Aile Yazıları, 3 Birey, Kişilik ve Toplum içinde (s. 399-404). Ankara: T.C. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu.
• Michaud, Y. (1991). Şiddet. (C. Muhtaroğlu, Çev.). İstanbul: İletişim Yayınları. (Orijinal çalışma basım tarihi 1986).
• Morgan, M. (2002). Violence and effects research. T. Miller (Ed.), Television Studies içinde (s.11-14) London: British Film Institute.
• Mosses, R. (2001). Şiddet nerede başlıyor? (A. Kul, Çev.). Cogito, 6-7, 23-27. (Orijinal çalışma basım tarihi 1996)
• Potter, W. J. (1999). On media violence. London: Sage Publications.
• Sanders, B. (2017). Öküzün A’sı: Elektronik çağda yazılı kültürün çöküşü ve şiddetin yükselişi. (Ş. Tahir, Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları. (Orijinal çalışma basım tarihi 1994).
• Scott, J. P. (1958). Aggression. Chicago: University Of Chicago.
• Signorielli, N. (2005). Violence in the media: a reference handbook, California: ABC Clio inc.
• Simpson, J. A ve Weiron, E. S. C. (1989). The Oxford English dictionary. Oxford: Clarendon Press.
• Singer. D. G. ve Singer, J. L. (1983). Why social work should care: television violence and children. Child and Adolescent Social Work Journal. 11, 3-19.
• Taylan, H. H. (2011). Televizyon programlarındaki şiddetin yetiştirme etkisi: Konya Lise Öğrencileri Üzerine Bir Araştırma. (Yayımlanmamış doktora tezi). Selçuk Üniversitesi, Konya.
• Tokdemir, M. ve Küçüker, H. (2000). Çocuk suçluluğu ve medya. Adli Tıp Bülteni. 5(3), 164-167.
• Ünsal, A. (1996). Genişletilmiş bir şiddet tipolojisi. Cogito, 6-7, 29-36.
• Vatandaş, C. (2002). Aile ve şiddet. Afyonkarahisar: Afyon Kocatepe Üniversitesi Yayınları.
• Vatandaş, S. (2021). Şiddet ve dijital oyunlar: şiddetin dijital oyunlar üzerinden deneyimlenmesi. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 9(1), 134-159.
• Violence and television (n.d.). www.washingtonpost.com/wp-dyn/articles/A31674-2002Mar28.html
• Von der M. (1971). Comparative political violence, Englewood Cliffs: Prentice-Hall.
• Vural, S. (1998). Televizyondaki şiddetin çocuklar üzerindeki etkisi. Sözlü sunum, III. Aile Şûrası Tebliğleri, Ankara.
• Wiegman, O., Kuttschreuter ve M. Baarda, B. (1986). Television viewing related to aggressive and prosocial behaviour. Netherlands: University Of Twente