Öz
Bu araştırmada, yabancı dil olarak Türkçe öğreten okutmanların bakış
açısı ile yabancı öğrencilerin Türkçe konuşma becerilerini edinme sürecinde
yaşadıkları temel sorunları belirlemek amaçlanmaktadır. Araştırmanın çalışma
grubu, İstanbul ve Ankara iline bağlı yükseköğretim kurumlarında çalışan ve
yabancılara Türkçe öğreten yirmi beş gönüllü okutman ile sınırlıdır.
Araştırmada, nitel araştırma yöntemi; nitel araştırma desenlerinden ‘olgu bilim’
kullanılmıştır. Araştırmanın verileri, ‘yarı yapılandırılmış görüşme formu’ ile
elde edilmiştir. Elde edilen veriler, bulgular bölümünde temalar hâlinde
sunulmuş ve yorumlanmıştır. Araştırmanın sonucunda, yabancı öğrencilerin
töresel alışkanlıklarının, tabularının ve din faktörünün Türkçe konuşma
becerilerini etkilediği saptanmıştır. Yabancı öğrencilerin, Türkçe konuşurken
yanlış anlaşıldıklarını hissettiklerinde dört farklı biçimde (kendi ana
dillerinde konuşanlar, beden dilini kullanmayı tercih edenler, hedef dil olan
Türkçeyi konuşmada ısrar edenler ve İngilizce konuşanlar) kendilerini ifade
etmeye çalıştıkları ve ‘genel olarak/çoğu zaman’ yeterli düzeyde ifade
edebildikleri tespit edilmiştir. Türkçe konuşurken; Arap Yarımadası’ndan gelen
öğrencilerin ‘merhaba, selâm, pazar’; Asya Kıtası’ndan gelen öğrencilerin ‘elli,
iki, Japon’; Avrupa Kıtası’ndan gelen öğrencilerin ‘üniversite, ağaç, kız’; Afrika
Kıtası’ndan gelen öğrencilerin ‘teşekkür, alo, gözlük’ kelimelerinde sıklıkla
güçlük çektikleri sonucuna ulaşılmıştır. Türkçe okutmanlarının, yabancı
öğrencilerin sınıf içi grup çalışmalarında öğrenci-öğrenci etkileşimini ‘olumlu’
buldukları tespit edilmiştir. Ayrıca yabancı öğrencilerin seviye bakımından
ilerlemeleri ile birlikte (B1 gibi) aynı zamanda eski seviyelerini de (A1 gibi)
muhafaza edebilme yeterlilikleri konusunda beş farklı görüş olduğu
saptanmıştır.