İmgeden Gerçekliğe: Kamusal Bir Mekan Olarak Meydan

Yıl 2019, , 138 - 146, 25.11.2019

Ejder Ulutaş

https://doi.org/10.33709/ictimaiyat.644739

Cited By: 4

Öz

Toplumsal yaşamı
oluşturan temel kodlardan biri olan mekân, insan ilişkilerinin belli bir zeminde
sürdürülmesini sağlamaktadır. Her mekân, toplumsallaşmanın farklı bir yönüne
oturmaktadır. Mekânlar tanımlı ve sınırları belirlenmiş alanlardır. Bu tanım ve
sınırlarda üretilen ilişkiler belli bir formasyona sahiptir. Her mekânın
kullandığı simge ve semboller birbirinden farklılık arz etmektedir. Ancak bazı mekânlar
herkese açık olması noktasında farklılaşmaktadır. Kamusal mekânlar, en temelde,
herkesin dâhil olabildiği alanlardır. Örneğin meydanlar, toplum üyelerinin
girebildikleri yerlerdir. Meydanlar toplumsal yaşamın merkezinde yer
almaktadır. Toplumsal hafızanın, meşruiyet talebinin, devrimlerin,
sahiplenmenin, ötekileştirmenin her tonda görülebildiği bir kamusal dünyadır. Meydan
bir imge ve simgeler sisteminin adıdır. Kültürel ve ideolojik kodların
şifrelendiği; insanın, kentin ve mekânın ana aktörlerinden biridir. Bu
çalışmada kamusal mekânlar bağlamında meydan konusu ele alınmıştır. Çalışmada
meydan kavramının enine boyuna tartışılması hedeflenmiştir. Meydanın, tanımlı
bir zeminin adı olmaktan öte bir imgeye karşılık geldiği dile getirilmektedir.
Çalışma, mekân-meydan-imge üzerinden kurgulanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Mekan, Kamusal Alan, Toplumsallaşma, Meydan, Meydan İmgesi

Kaynakça

• Assmann, J. (2018). Kültürel Bellek. (3. Baskı). (çev. Ayşe Tekin). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.Bilgin, İ., & Boysan, B. (1997). Meydanların Varoluş ve Yokoluş Nedenleri. Mimarlık Dergisi, (274), 36-47.Connerton, P. (2014). Toplumlar Nasıl Anımsar?. (2. Baskı). (çev. Alâeddin Şenel). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.Eyüce, Ö. (2000). Meydanlar. Ege Mimarlık Dergisi, (34).Gençel, Z. (2000). Geleneksel Türk Kentinde Meydan Kavramı. Ege Mimarlık Dergisi, (34), 22-25.Goffman, E. (2013). Çerçeve Dışı Etkinlikler. Kültür ve Toplum. İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yayınları.Goffman, E. (2017). Kamusal Alanda İlişkiler. (çev. M. Fatih Karakaya). Ankara: Heretik Yayınları.Gökçen, A. (2016). Protestocu: Kimlik, Arkaplan ve Araçlar. Toplumsal Tipler, Ed. M. Ali Aydemir. İstanbul: Açılım Kitap Yayınları.Habermas, J. (1995). Kamusal Alan: Ansiklopedik Bir Makale. Birikim, (70).Habermas, J. (2003). Kamusallığın Yapısal Dönüşümü. (5. Baskı). (çev. Tanıl Bora & Mithat Sancar). İstanbul: İletişim Yayınları.Halbwachs, M. (2017). Kolektif Hafıza. (çev. Banu Barış). Ankara: Heretik Yayınları.Harmanşah, Ö. (1997). Mekansal Hikayeler. Mimarlık Dergisi, (274), 22-25.Heidegger, Ma. (1982). On The Way to Language. (translated by. Peter D. Hertz). New York: Harper & Row.İbn Haldun (2013). Mukaddime I-II. (9. Baskı). (çev. Süleyman Uludağ). İstanbul: Dergâh Yayınları.Kurt, S. (2016). Meydan Dayağı. Mahalle Mektebi, (28,) 89-90.Lefebvre, H. (2014). Mekânın Üretimi. (çev. Işık Ergüden). İstanbul: Sel Yayınları.Marcus, C. C., & Francis, C. (1998). People Place. New York: Van Nostrand Reinhold Company. Özer, M. N.,& Ayten, M. A. (2005). Kamusal Odak Olarak Kent Meydanları, Planlama, (33), 96-103.Sennett, Richard (2008). Ten ve Taş. (3. Baskı). (çev. Tuncay Birkan). İstanbul: Metis Yayınları.Sennett, R. (2010). Kamusal İnsanın Çöküşü. (3. Baskı). (çev. Serpil Durak & Abdullah Yılmaz). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.Taşçı, H. (2014). Bir Hayat Tarzı Olarak Şehir, Mekan, Meydan. İstanbul: Kaknüs Yayınları.Tönük, S., & Barkul, Ö. (1999). Piazza, Plaza, Square, Platz, Praça, Meidan, Meydan, Ege Mimarlık, (30), 34-38.Tümer, G. (2000). Kentler, Binalar, İnsanlar, Olaylar ve Meydanlar, Ege Mimarlık Dergisi, (34), 12-17.Yelken, R. (2003). Kamusal Alan Kim(ler)in Alanı?, Sivil Toplum, (1) 2, 45–51.