TAŞIMALI EĞİTİM UYGULAMALARINA YÖNELİK ÖĞRETMEN DEĞERLENDİRMELERİ

Yıl 2021, Sayı: 27, 202 - 219, 31.07.2021

Zakir Elçiçek Uğur Kaplan

Öz

Ülkemizde 4+4+4 Eğitim Sisteminin uygulanmaya başlanmasıyla 12 yıllık Eğitim zorunlu hale gelmiştir. Özellikle kırsal yerleşim birimlerinde tüm çocuklarımızın Eğitim-Öğretimden faydalanabilmesi adına Taşımalı Eğitim Uygulaması önemli bir alternatif olarak ortaya çıkarılmıştır. Özellikle nüfusu az olan yerlerde öğrencilerin taşıma merkezi okullara taşınmasıyla bu öğrencilere fırsat eşitliği sunarak, nitelikli bir eğitim olanağı sağlanmış olur. Bu çalışmada Diyarbakır ili 4 Merkez ilçeye bağlı 17 okulda (Kayapınar, Sur, Bağlar, Yenişehir) görev yapan 30 öğretmene yarı yapılandırılmış ve yönlendirici olmayan görüşme formları aracılığı ile sorular yöneltilerek Taşımalı Eğitim Uygulamasına yönelik görüşlerine başvurulmuştur. Bu bağlamda öğretmenlerin taşımalı eğitim uygulaması ile görüşleri ve uygulamaya yönelik sundukları alternatifleri öğrenmek amaçlanmıştır. Çalışmanın verileri 5 sorudan oluşan bir görüşme formuyla elde edilmiştir. Araştırma nitel araştırma desenlerinden durum çalışması olarak desenlenmiş ve elde edilen veriler betimsel analiz ve içerik analizi yöntemleriyle analiz edilmiştir. Araştırmadan elde edilen veriler 5 kategoride toplanmış ve değerlendirilmiştir. Araştırma sonucunda taşımalı eğitimin bazı avantaj ve dezavantajlarının olduğu, dezavantajlarının daha fazla olduğu ve ideal eğitim ortamının her çocuk için kendi muhiti olduğu yönünde sonuçlara ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Eğitim, Öğretim, Taşımalı Eğitim, Zorunlu Eğitim, EğitimÖğretim

TEACHER EVALUATIONS ON THE EFFECTS OF TRANSPORTED EDUCATION APPLICATIONS ON STUDENT, TEACHER AND PARENTS

Öz

With the implementation of the 4+4+4 Education System in our country, 12 years of education has become compulsory. Transported Education Application has been revealed as an important alternative in order for all our children to benefit from Education and Training, especially in rural settlements. Particularly in places with a low population, the transfer of students to transportation center schools provides these students with equal opportunities and a quality education opportunity is provided. In this study, 30 teachers working in 17 schools (Kayapınar, Sur, Bağlar, Yenişehir) in 4 central districts of Diyarbakır province were asked for their opinions on Transported Education Practice by asking questions through semi-structured and non-directive interview forms. In this context, it is aimed to learn the opinions of teachers and the alternatives they offer for the application with the transported education application. The data of the study was obtained through an interview form consisting of 5 questions. The research was designed as a case study, one of the qualitative research designs, and the data obtained were analyzed by descriptive analysis and content analysis methods. The data obtained from the research were collected and evaluated in 5 categories. As a result of the research, it was concluded that transported education has some advantages and disadvantages, it has more disadvantages and the ideal education environment is its own environment for each child.

Anahtar Kelimeler

Education, Training, Transported Education, Compulsory Education

Kaynakça

• 1. Ağırkaya, A. (2010). “Taşımalı Eğitim Uygulamasında Öğretmenler ve Öğrencilerin Karşılaştıkları Güçlükler”. Yüksek Lisans Tezi. Selçuk Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Konya
• 2. Arı, A. (2003). “Taşımalı İlköğretim Uygulaması (Uşak Örneği)”. G.Ü. Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi Cilt 23, Sayı 1 (2003) 101-115, Ankara
• 3. Baltacı, A. (2017). Nitel veri analizinde Miles-Huberman modeli. Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 3(1), 1-14.
• 4. Başaran, İ. E. (1982). Temel Eğitim ve Yönetimi. Ankara Üniversitesi. Eğitim Fakültesi Yayını No:111. Ankara: Ankara Üniversitesi Basımevi.
• 5. Bilek, E ve Kale, M. (2012). “Taşıma Merkezi Okullarda Görev Yapan Öğretmenlerin Görüşlerine Göre Taşımalı Eğitim Uygulaması”. GEFAD / GUJGEF 32(3): 609-632 (2012)
• 6. Büyükkaragöz Savaş, Şahin Hasan (1995). “Taşımalı İlköğretim Uygulamaları”. Eğitim ve Bilim Dergisi, Cilt:19, Sayı:96.
• 7. Ergüneş, Y. ve Altunsaray A. (1998). Taşımalı İlköğretim Uygulamasının Değerlendirilmesi, Cumhuriyetin 75. yılında İlköğretim I. Ulusal Sempozyumu, Tekışık Yayıncılık, s.189-200, Ankara.
• 8. Karaarslan, E. (2005). Kamu Kesimi Eğitim Harcamalarının Analizi Maliye Dergisi Sayı 149, Ankara: http://portal1.sgb.gov.tr/calismalar/maliye_dergisi/yayinlar/md/149/erkankaraarslan.pdf (siteye son erişim tarihi 17.05.2019).
• 9. Karakütük, M. (1996). “Taşımalı ilköğretim ve sorunları (Sincan İlçesi Örneği)”. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• 10. Kaya, İ. (2010). “Taşımalı Eğitimin Yönetimi ve Sorunları: Adıyaman İli Örneği”. Yüksek Lisans Tezi. İnönü Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Malatya.
• 11. Kaya, Y. (1993). İnsan Yetiştirme Düzenimize Yeni Bir Bakış Ankara: Bilim Yayınları
• 12. Küçük, A. (2010). “Taşımalı İlköğretim Okullarında Görev yapan Yönetici ve Öğretmenlerin Karşılaştıkları Sorunlar (Aksaray İli Örneği). Yüksek Lisans Tezi. Selçuk Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Konya
• 13. Miles, M. B., Huberman, A. M. (1994). Qualitative Data Analysis, Second Edition, London.
• 14. Okutan, M. (2003). Okul Müdürlerinin İdari Davranışları, Milli Eğitim Dergisi, 157.
• 15. Onbirinci Milli Eğitim Şurası (1982). http://ttkb.meb.gov.tr/meb_iys_dosyalar/2014_10/02113508_11_sura.pdf Erişim: 18.05.2019
• 16. Öztürk, H. (2001) Belçika’da ve Türkiye’de Zorunlu Eğitim, Nobel Dağıtım.
• 17. Patton M. Q. (2002). “Qualitative Evaluation and Research Methods”, Sage Publication, 3. Edition, London
• 18. Şimşek, A ve Büyükkıdık, S. (2017). “Öğretmen ve Öğrenci Görüşleriyle Taşımalı Eğitim Uygulaması Değerlendirilmesi: Bozova İlçesi Örneği”. İlköğretim Online Dergisi (1), 15-34, 2017.
• 19. Uslu, Ö. (2017). “İlköğretimde Taşımalı Eğitim Uygulaması”. Tezsiz Yüksek Lisans Dönem Projesi. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Denizli.
• 20. Yangın, E. (1991). Milli Eğitim Dergisi, Ankara: Sayı 107