Kamu Diplomasisinin Bir Aktörü Olarak Sivil Toplum Kuruluşları: Eleştirel Bir Değerlendirme

Yıl 2024, , 69 - 90, 16.04.2024

Muhammet Cemal Şahinoğlu , Adem Seleş

https://doi.org/10.59445/ijephss.1436372

Öz

Bu çalışmada kamu diplomasisi ile kamu diplomasinin en etkili aktörlerinden biri olarak kabul edilen sivil toplum kuruluşları (STK) arasındaki ilişki analiz edilmiştir. Çalışmanın temel iddiası STK’ların kamu diplomasisi aktörü olarak faaliyet gösteremeyeceğidir. Çünkü STK’lar kuruluş amaçları gereği bağımsız olmak zorundadırlar. Bu nedenle STK’lar bir kişinin, grubun, kurumun ya da devletin çıkarları için hareket edemez. Oysa kamu diplomasisi siyasi bir amaç güder ve faaliyetlerinin tamamı devlete içkindir. Elbette STK’ların gerçekleştirdiği kimi faaliyetler devletlerin kamu diplomasisi hedeflerine katkıda bulunabilir. Fakat burada kastedilen STK’ların doğrudan bir kamu diplomasisi saikiyle hareket edemeyeceğidir. Böyle bir durumda söz konusu kuruluşlar STK değil, devlet destekli/güdümlü kuruluş, yani literatürdeki ifadesiyle GONGO (Government Organised Non-Governmental Organisation) haline gelirler. Zaten GONGO tanım olarak, hükûmet tarafından oluşturulmuş STK anlamına gelmektedir. Bu bağlamda doğrudan devlet ya da devletin resmî kurumları tarafından bir araç olarak kullanılan bu örgütler, STK olarak tanımlanamazlar. Aksi bir durum STK’ların meşruiyetinin ve özellikle bağımsızlığının sorgulanmasına neden olacaktır. Mevcut çalışma, sivil toplumun vücut bulmuş hali olan ve demokrasinin olmazsa olmazı olarak kabul edilen STK’ların, kamu diplomasisinin bir aracı olarak hareket edemeyeceğini STK’ların özellikleri üzerinden eleştirel bir bakışla değerlendirmektedir. Çalışmada literatür taraması yönteminden faydalanılmıştır. Elde edilen bulgulara göre STK’lar var oluş amaçları gereği siyasi ve mali olarak bağımsız olması gereken kuruluşlardır. Bu nedenle kamu diplomasisinin bir aktörü olamaz veya bu saikle hareket edemezler.

Anahtar Kelimeler

Sivil Toplum Kuruluşları, Geleneksel Kamu Diplomasisi, Yeni Kamu Diplomasisi, GONGO

Etik Beyan

Bu çalışmanın hazırlanma sürecinde bilimsel ve etik ilkelere uyulduğu ve yararlanılan tüm çalışmaların kaynakçada belirtildiği beyan olunur.

Destekleyen Kurum

Çalışma, kamusal, özel, ticari nitelikte ya da kâr amacı gütmeyen herhangi bir kurumdan destek alınmadan hazırlanmıştır.

Non Governmental Organizations As An Actor of Public Diplomacy: A Critical Analysis

Öz

This study analyzes the relationship between public diplomacy and non governmental organizations (NGOs), which are considered as one of the most effective actors of this diplomacy. The main claim of the study is that NGOs cannot work as public diplomacy actors. Because NGOs have to be independent. Therefore, NGOs cannot act in the interests of a person, group, institution or state. Public diplomacy has a political purpose and all of its activities are intrinsic to the state. Of course, some activities of NGOs can contribute to the public diplomacy objectives of states. However, what is meant here is that NGOs cannot act with a direct public diplomacy motive. This makes these organizations GONGOs, not NGOs. In fact, by definition, GONGO is a NGO organized by the government. In this context, these organizations, which are directly used as a tool by the state or its official institutions, cannot be defined as NGOs. To do otherwise would call into question the legitimacy and especially the independence of NGOs. The current study critically evaluates the fact that NGOs, which are the embodiment of civil society and considered as the sine qua non of democracy, cannot act as an instrument of public diplomacy through the characteristics of NGOs. Qualitative research methods were used for the article. According to the findings,NGOs are organizations that should be politically and financially independent due to their purpose of existence. Therefore, they cannot be an actor of public diplomacy or act for this purpose.

Anahtar Kelimeler

Non Governmental Organizations, Traditional Public Diplomacy, New Public Diplomacy, GONGO

Etik Beyan

It is declared that scientific and ethical principles have been followed while carrying out and writing this study and that all the sources used have been properly cited.

Destekleyen Kurum

This research received no specific grant from any funding agency in the public, commercial, or not-for-profit sectors.

Kaynakça

• Akçay, E. (2012). Bir dış politika enstrümanı olarak Türk dış yardımları. Turgut Özal Üniversitesi Yayınları.
• Aslan, M., ve Kaya, G. (2004). 1980 sonrası Türkiye’de siyasal katılımda sivil toplum kuruluşları. C. Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 5(1), 213–223.
• Aydın, H.İ. (2023). Ekonomik kalkınma bağlamında kamu diplomasisi: İçişleri bakanlığı örneği, Türk İdare Dergisi, 497, 87-107.
• Aydın, M. (2011). Güncel kültürde temel kavramlar. Açılım Kitap.
• Başkanlığı, İ. (2022). Kamu diplomasisi nedir? Cumhurbaşkanlığı İletişim Başkanlığı Yayınları. https://www.iletisim.gov.tr/images/uploads/dosyalar/Kamu_Diplomasisi_Nedir.pdf
• Bergel, G., & Leopoldo Blugerman, Chao GUO, Rumen Petrov, D. H. S. (2016). Relationships and collaboration among associations. In David Horton Smith, R. A. Stebbins, & J. Grotz (Eds.), The palgrave handbook of volunteering, civic participation, and nonprofit associations (pp. 1162–1182). Palgrave Macmillan.
• Blum, W. (2002). Rogue state (2. Ed.). Spearhead.
• Bose, S., Roy, S. K., Alwi, S. F. S., & Nguyen, B. (2020). Measuring customer based place brand equity (CBPBE) from a public diplomacy perspective: Evidence from West Bengal. Journal of Business Research, 116(March 2017), 734–744. https://doi.org/10.1016/j.jbusres.2018.01.059
• Çevik, B. S. (2014). Uluslararası halkla ilişkilerde insani yardımlar: Kamu diplomasisi boyutu. Stratejik Düşünce Enstitüsü.
• Cull, N. J. (2009). Public diplomacy: Lessons from the past. Figueroa Press.
• Cull, N. J. (2020). Public diplomacy before Gullion: The evolution of a phrase. In N. Snow & N. J. Cull (Eds.), Routledge handbook of public diplomacy (2. Ed., pp. 13–19). Routledge.
• Davies, T. (2019). Introducing NGOs and international relations. In T. Davies (Ed.), Routledge handbook of NGOs and international relations (pp. 1–17). Routledge.
• Douglas-Bowers, D. (2012). NGOs: Missionaries of empire. Foreign Policy Journal. https://www.foreignpolicyjournal.com/2012/03/10/ngos-missionaries-of-empire/
• Ekşi, M. (2018). Kamu diplomasisi ve Ak Parti dönemi Türk dış politikası (2. Ed.). Siyasal Kitabevi.
• Ellen, G. (2011). Analyzing politics: An introduction to political science (5. Ed.). Cengage Learning.
• Erzen, M.Ü. (2014). Kamu diplomasisi, Derin Yayınları.
• Fitzpatrick, K. R. (2009). Privatized public diplomacy. In P. Seib (Ed.), Toward a new public diplomacy redirecting U.S. foreign policy (pp. 155–173). Palgrave Macmillan.
• Gass, R. H., & Seiter, J. S. (2009). Credibility and public diplomacy. In P. M. T. Nancy Snow (Ed.), Routledge handbook of public diplomacy (pp. 154–166). Routledge.
• GDRC. (2024). NGOs, NGDOs and CBOs. Retrieved September 4, 2023, from https://www.gdrc.org/ngo/ngo-ngdo-cbo.html
• Gezici, H. S., ve Şahinoğlu, M. C. (2021). Sivil toplum ve demokrasi. In Y. Sayın (Ed.), Çağdaş siyasal akımlar (pp. 331–353). Nobel.
• Gregory, B. (2008). Public diplomacy: Sunrise of an academic field. Annals of the American Academy of Political and Social Science, 616(1), 274–290.
• Gurgu, E., & Cociuban, A. D. (2016). The role of public diplomacy in international relations in full process of globalization. Annals of “Spiru Haret”. Economic Series, 16(2), 125.
• Gülmez, S. B. (2022). Diplomasinin dönüşümü. In S. B. Gülmez ve D. Buhari (Eds.), Uluslararası ilişkilere giriş (273–293). Orion.
• Gürdal Limon, Elif (2023). Dijital Diplomasi Hegemonya, Kamu Diplomasisi ve Dijitalleşme, Nobel Bilimsel.
• Hocking, B. (2005). Rethinking the ‘new’ public diplomacy. In J. Melissen (Ed.), The new public diplomacy: Soft power in international relations (pp. 28–47). Palgrave Macmillan.
• Joseph S. Nye, J., & Keohane, R. O. (1971). Transnational relations and world politics: An introduction. International Organization, 25(3), 329–349.
• Kalın, İ. (2011). Soft power and public diplomacy in Turkey. Perceptions Journal of International Affairs, XVI(3), 2–25.
• Köksoy, E. (2015). Kamu diplomasisi perspektifinden ulus markalaması. Akdeniz İletişim Fakültesi Dergisi, 23, 42–61.
• Kuçuradi, I. (1998). Sivil toplum kuruluşları: Kavramlar. In Kolektif (Ed.), Üç sempozyum, sivil toplum kuruluşları (pp. 24-31). Tarih Vakfı Yurt Yayınları.
• Leonard, M., Stead, C., & Smewing, C. (2002). Public diplomacy. The Foreign Policy Centre.
• Martens, K. (2001). Non-government organisations as corporatist mediator? An analysis of NGOs in the UNESCO system. Global Society, 15(4), 387–404.
• Martens, Kerstin. (2005). NGOs and the United Nations: Institutionalization, professionalization and adaptation. Palgrave Macmillan.
• McGrew, A. (2014). Globalization and global politics. In J. Baylis, S. Smith, & P. Owens (Eds.), The globalization of world politics: An introduction to international relations (6th Ed., pp. 15–35). Oxford University Press.
• Melissen, J. (2005). The new public diplomacy: Between theory and practice. In J. Melissen (Ed.), The new public diplomacy: Soft power in international relations. Palgrave Macmillan.
• Naím, M. (2009). What is a Gongo? https://foreignpolicy.com/2009/10/13/what-is-a-gongo/,
• Nye, J. S. (2008). Public diplomacy and soft power. Annals of the American Academy of Political and Social Science, 616(1), 94–109.
• Nye, J. S. J. (2004). Soft power: The means to success in world politics. PublicAffairs.
• Oğuz, M. C. (2018). Otoriter rejimler ve sivil toplum ilişkisi: Bir “yumuşak güç” stratejisi olarak GONGO’ların yükselişi. Mülkiye Dergisi, 42(2), 239–260.
• Özden, K. (2008). Sivil toplum ve sivil toplum kuruluşları. In A. Coşkun (Ed.), Sivil toplum kuruluşlarında yönetim (pp. 11–27). Seçkin Yayınevi.
• Pantana, P. M. S. (2007). America-A purpose-driven nation one nation-one God-one law. ‎ Xulon Press.
• Potter, E. (2003). Canada and the new public diplomacy. International Journal: Canada’s Journal of Global Policy Analysis, 58(1), 43–64.
• Poyraz, E., ve Dinçer, M. (2016). Public diplomacy activities of Turkey in the globalizing world. Intermedia International E-Journal, 3(1), 30–48.
• Rana, K. S. (2011). 21st century diplomacy: A practitioner’s guide. Continuum.
• Riordan, S. (2005). Dialogue-based public diplomacy: A new foreign policy paradigm? In Jan Melissen (Ed.), The new public diplomacy: Soft power in international relations (pp. 180–196). Palgrave Macmillan.
• Roberts, W. R. (2007). What is public diplomacy? Past practices, present conduct, possible future. Mediterranean Quarterly, 18(4), 36–52.
• Ryfman, P. (2006). Sivil toplum kuruluşları (İ. Yerguz, Trans.). İletişim Yayınları.
• Şahinoğlu, M. C. (2020). Sivil toplum kuruluşları (STK)’nın dış politikaya etkisi: İnsani hak ve hürriyetleri insani yardım vakfı (İHH) özelinde insani yardım kuruluşları örneği (Unpublished doctoral dissertation). Selçuk Üniversitesi.
• Sancak, K. (2016). Uluslararası ilişkilerde güç kavramı ve yumuşak güç. Nobel.
• Sancak, K. 2019. Uluslararası Terörle Mücadelede Yumuşak Güç ve Kamu Diplomasisi Bağlamında Medyanın Önemi, İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 33(1), 359-371.
• Sancar, G. A. (2012). Kamu diplomasisi ve uluslararası halkla ilişkiler. Beta.
• Sharp, P. (2005). Revolutionary states, outlaw regimes and the techniques of public diplomacy. In Jan Melissen (Ed.), The new public diplomacy soft power in international relations (pp. 106–124). Palgrave Macmillan.
• Signitzer, B. (2008). Public relations and public diplomacy: Some conceptual explorations. Public Relations Research, 205–218.
• Smith, David H., Stebbins, R. A., Grotz, J., Kumar, P., Nga, J. L. H., & Puyvelde, S. Van. (2016). Typologies of associations and volunteering. In David Horton Smith, R. A. Stebbins, & J. Grotz (Eds.), The palgrave handbook of volunteering, civic participation, and nonprofit associations (pp. 90–120). Palgrave Macmillan.
• Smith, David H., Stebbins, R. A., & Rochester, C. (2016). Glossary of key concepts and terms. In David Horton Smith, R. A. Stebbins, & J. Grotz (Eds.), The palgrave handbook of volunteering, civic participation, and nonprofit associations (pp. 1391–1413). Palgrave Macmillan.
• Snow, N. (2009). Rethinking public diplomacy. In N. Snow & P. M. Taylor (Eds.), Routledge handbook of public diplomacy (pp. 3–12). Routledge.
• Snow, N., & Taylor, P. M. (2009). Preface and introduction. In N. Snow & P. M. Taylor (Eds.), Routledge handbook of public diplomacy (pp. ix–xi). Routledge.
• Steffek, J., Bendrath, R., Dalferth, S., Hahn, K., Piewitt, M., & Rodekamp, M. (2010). Assessing the democratic legitimacy of transnational CSOs: five criteria. In J. Steffek & K. Hahn (Eds.), Evaluating transnational NGOs: Legitimacy, accountability, representation (pp. 100–129). Palgrave Macmillan.
• Stroup, S. S. (2019). NGOs’ interactions with states. In T. Davies (Ed.), Routledge handbook of NGOs and international relations (pp. 543–557). Routledge.
• Szondi, G. (2009). Public diplomacy and national branding: Conseptual similarities and differences (No. 112). Clingendael Institute. http://www.jstor.org/stable/resrep05374
• Taylor, P. M. (2003). Global communications, international affairs and the media since 1945 (e-book ed.). Taylor & Francis e-Library.
• Tuch, H. N. (1990). Communıcating with the world: U.S. public diplomacy overseas. St. Martin’s Press.
• Türk Dil Kurumu, T. (2023). Sivil toplum kuruluşu. Retrieved September 14, 2023, from https://sozluk.gov.tr/
• Willets, P. (2014). Transnational actors and international organizations in global politics. In J. Baylis, S. Smith, & P. Owens (Eds.), The Globalization of World Politics: An introduction to international relations (6th Ed., pp. 320–341). Oxford University Press.
• Yıldırım, I. (2004). Demokrasi, sivil toplum kuruluşları ve yönetişim. Seçkin Yayınevi.
• Zaharna, R. S. (2010). Battles to bridges U.S. strategic communication and public diplomacy after 9/11. Palgrave Macmillan.