GREEN HUMAN RESOURCE MANAGEMENT SCALE (GHRMS): A STUDY OF ADAPTATION TO TURKISH, VALIDITY AND RELIABILITY

Yıl 2021, , 1231 - 1256, 31.12.2021

Mustafa Kesen , Murat Öselmiş

https://doi.org/10.17130/ijmeb.812158

Cited By: 2

Öz

The aim of this study is to explore green human resources management practices and to determine the reliability and validity of the Turkish green human resources management scale (GHRMS). Data were collected through questionnaire technique from 279 employees working in companies in various sectors. Content validity, exploratory and confirmatory factor analyzes were used to test the validity of the scale. Cronbach alpha reliability, item statistics and split half reliability tests were used to test the reliability of the scale. As a result of the analysis, the scale, in line with its original structure, consists of seven dimensions: green job analysis and design, green recruitment and selection, green training and development, green performance management, green compensation management, green health and safety and green labor relations. Ultimately, it was determined that the Turkish version of the GHRMS is a reliable and valid scale.

Anahtar Kelimeler

Green Human Resources Management, Validity, Reliability, Scale Adaptation

YEŞİL İNSAN KAYNAKLARI YÖNETİMİ ÖLÇEĞİ (YİKYÖ): TÜRKÇE’YE UYARLAMA, GEÇERLİK VE GÜVENİRLİK ÇALIŞMASI

Öz

Bu çalışmanın amacı yeşil insan kaynakları yönetimi uygulamalarının açıklanması ve yeşil insan kaynakları yönetimi ölçeğinin (YİKYÖ) Türkçe’ye uyarlanarak geçerlik ve güvenirliğinin sağlanmasıdır. Çalışma kapsamında çeşitli sektörlerdeki firmalarda çalışan 279 çalışandan anket tekniğiyle veriler toplanmıştır. Ölçeğin geçerliğini test etmek için kapsam geçerliği, keşfedici ve doğrulayıcı faktör analizlerinden yararlanılırken güvenirliğini test etmek için ise Cronbach alfa güvenirliği, alt üst gruplar farkına göre madde analizi ve iki yarı test güvenirliği analizleri yapılmıştır. Yapılan analizler sonucunda orijinal yapısına uygun olarak ölçeğin, yeşil iş analizi ve tasarımı, yeşil personel seçme ve yerleştirme, yeşil eğitim ve gelişim, yeşil performans yönetimi, yeşil ücret yönetimi, yeşil iş sağlığı ve güvenliği ve yeşil çalışan ilişkileri olmak üzere yedi boyuttan oluştuğu tespit edilmiştir. Sonuçta Türkçe’ye uyarlanan YİKYÖ’nün güvenilir ve geçerli bir ölçek olduğu ortaya konmuştur.

Anahtar Kelimeler

Yeşil İnsan Kaynakları Yönetimi, Geçerlik, Güvenirlik, Ölçek Uyarlama

Kaynakça

• Ahmad, S. (2015). Green Human Research Managment: Policies and Practices. Cogent Business ve Management, 2(1).
• Akyüz, H. E. (2018). Yapı Geçerliliği İçin Doğrulayıcı Faktör Analizi: Uygulamalı Bir Çalışma. Bitlis Eren Üniversitesi Fen Bilimleri Dergisi, 7(2), 186-198.
• Arulrajah, A. A., Opatha, H.H.D.N.P. & N.N.J.Nawaratne. (2015). Green Human Resource Management Practices: A Review. Sri Lankan Journal of Human Resource Management, (5)1.
• Balaban, Ö. & Özkan, S.A. (2019). Yeşil İnsan Kaynakları Yönetimine Ve Fonksiyonlarına Genel Bir Bakış. Uluslararası Marmara Fen ve Sosyal Bilimler Kongresi (Bahar), 26 – 28 Nisan, Kocaeli, Bildiriler Kitabı (Sosyal Bilimler), 1004-1012.
• Brekke, K. A., & Nyborg, K. (2008). Attracting responsible employees: Green production as labor market screening. Resource and Energy Economics, 30(4), 509-526.
• Brislin, Richard W., Lonner Walter J. & Thorndike Robert M. (1973). Cross- Cultural Research Methods. New York, John Wiley - SonsPub.
• Büyüköztürk, Ş. (1997). Araştırmaya yönelik kaygı ölçeğinin geliştirilmesi. Kuram ve Uygulamada Egitim Yönetimi Dergisi, 3(4), 453-464.
• Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E.K., Akgün, Ö.A., Karadeniz, Ş. & Demirel, F. (2011). Bilimsel Araştırma Yöntemleri (9.baskı). Ankara: Pegem-Akademi.
• Collier, J., & Esteban, R. (2007). Corporate social responsibility and employee commitment. Business ethics: A European review, 16(1), 19-33.
• Crocker, L., & Algina, J. (1986). Introduction to classical and modern test theory. Holt, Rinehart and Winston, 6277 Sea Harbor Drive, Orlando, FL 32887.
• Çiğdem, H., & Kurt, A. A. (2012). Yansıtıcı düşünme ölçeğinin Türkçeye uyarlanması. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 25 (2), 475-493.
• Daily, B. F. & Huang, S. (2001). Achieving sustainability through attention to human resource factors in Environmental management. International Journal of Operations & Production Management, 21(12), 1539-1552.
• Deepika, R., & Karpagam, V. (2016). A study on green HRM practices in an organization. International Journal of Applied Research, 2(8), 426-429.
• Ditz, D. W., Ranganathan, J., & Banks, R. D. (1995). Green ledgers: case studies in corporate environmental accounting. World Resources Institute: Washington.
• Ektirici A., Çelik V. O. & Yılmaz İ. (2016). Beden Eğitimi Öğretmeni Etkililiği Özdeğerlendirme Formu: Ölçek Uyarlama Çalışması. İstanbul Üniversitesi Spor Bilimleri Dergisi, 6(3),31-41.
• Evci, N., & Aylar, F. (2017). Öğretmenlerde tükenmişlik düzeyleri öz-algı ölçeğinin geliştirilmesi: Geçerlik ve güvenirlik çalışması. Gazi Eğitim Bilimleri Dergisi (GEBD), 3(1), 44-58.
• Forman, M., & Jørgensen, M. S. (2001). Green supply chain management strategies-experiences from the Danish textile sector. IPL.
• Gholami, H., Rezaei, G., Saman, M. Z. M., Sharif, S., & Zakuan, N. (2016). State-of-the-art Green HRM System: Sustainability in the sports center in Malaysia using a multi-methods approach and opportunities for future research. Journal of Cleaner Production, 124, 142-163.
• Gürsul, F., & Çilengir, S. (2011). Bilimsel Araştırmalarda Veri Analizi ve Yorumlanması. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Yayınları.
• Ivancevich, J.M. (1995). Human Resource Management. Irwin, Chicago, IL.
• Jabbar, M. H., & Abid, M. (2015). A study of green HR practices and its impact on environmental performance: A review. MAGNT Research Report, 3(8), 142-154.
• Jabbour, C. J. C., Teixeira, A. A. & Jabbour, A. B. L. D. S. (2013). Environmental training in organizations with ISO 14001 certification: a multiple case study and identification of co-evolution with environmental management. Production, 23(1), 80-94.
• Jackson S. E., Renwick D., Jabbour C. & Muller, M. (2011). State-of-the-Art and Future Directions for Green Human Resource Management: Introduction to the Special Issue. Zeıtschrıft für personalforschung, 25, 99-116.
• Jong, J. Y. & Yusoff, Y. M. (2016). Studying the influence of strategic human resource competencies on the adoption of green human resource management practices. Industrial and Commercial Training, 48(8), 416-422
• Karakoç F. Y. & Dönmez L. (2014). Ölçek Gelı̇ştı̇rme Çalışmalarında Temel İlkeler. Tıp Eğitimi Dünyası Dergisi, 13(40), 39-49.
• Karasar, N. (2002). Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım Ltd. Şti.
• Kedikli E. & Uslu Y. D. (2017). Sürdürülebilirlik Kapsamında Yeşil İnsan Kaynakları Yönetimine Genel Bir Bakış. Third Sector Social Economic Review, 52, 3, 66-81.
• Kılıç, S. (2016). Cronbach's alpha reliability coefficient. Psychiatry and Behavioral Sciences, 6(1), 47.
• Mandip, G. (2011). Green HRM: People Management Commitment to Environmental Sustainability. Research Journal of Recent Sciences, 1, 244-252.
• Naong, M. N. (2014). The impact of skills-development training on lower-level employee’s motivation and job satisfaction–A case-study of five South African companies. Mediterranean Journal of Social Sciences, 5(20), 369-380.
• Nunnally, J.C (1978). Psychometric theory. NewYork: McGraw Hill.
• Oncer, A. Z. (2019). Örgütlerde Yeşil İnsan Kaynakları Yönetimi Uygulamaları: Teorik Bir İnceleme. İş ve İnsan Dergisi, 6(2), 199-208.
• Patton, K. R., & Daley, D. M. (1998). Gainsharing in Zebulon: what do workers want?. Public Personnel Management, 27(1), 117-131.
• Pillai, R., & Sivathanu, B. (2014). Green human resource management. Zenith International Journal of Multidisciplinary Research, 4(1), 72-82.
• Renwick D., Redman T. & Maguire S. (2013). Green Human Resource Management: A Review and Research Agenda. International Journal of Management Reviews, (15) 1-14.
• Shah, M. (2019). Green human resource management: Development of a valid measurement scale. Business Strategy and the Environment, 28(5), 771-785.
• Soğuksu, Y. B., & Alıcı, D. (2016). Eşdeğer yarılar güvenirliğinin farklı homojenlik düzeylerindeki örneklem büyüklüklerinde, test uzunluğuna, yarıya bölme yöntemlerine ve güvenirlik kestirme tekniklerine göre incelenmesi. Mersin University Journal of the Faculty of Education, 12(1), 237-252.
• Tang G., Chen Y., Jiang Y. Pall P. & Jia J. (2017). Green human resource management practices: scale development and validity. Asia Pacific Journal of Human Resources, 56, 31-55.
• Tavşancıl, E. (2002). Tutumların Ölçülmesi ve SPSS ile Veri Analizi. Ankara: Nobel Yayıncılık.
• Wehrmeyer, W. (1996). Green policies can help to bear fruit. People Management, 2, 38-40.
• Zhang, Y., Luo, Y., Zhang, X., & Zhao, J. (2019). How green human resource management can promote green employee behavior in China: A technology acceptance model perspective. Sustainability, 11(19), 5408.
• Zoogah, D. B. (2011). The dynamics of Green HRM behaviors: A cognitive social information processing approach. German Journal of Human Resource Management, 25(2), 117-139.