Use of Humor Method in Religious Teaching

Yıl 2018, Sayı: 10, 75 - 110, 31.12.2018

Emin Uz Fatih Çakmak

Öz

Ability to make desired behavior change in the field of education it depends on the carefully selected and carefully crafted elements of the methodology involved in the training program. These elements can be created from the classical compilation, with changes in circumstances, it can be determined as a modern or unusual method that can meet different expectations. It is possible to add humorous method among the modern methods. Because when you look at the relationship between the art of humor and the imagination and creativity, it is understood to be a valuable teaching method for all education branches. Because it has a structure that develops high-level skills such as humor, meaning, analysis, critical and creative thinking, In this context, a number of studies have been conducted on the use of humor, especially in the field of social sciences. In the aforementioned researches, it has been reached that the humor is influential on the academic achievement of the students.
As in all fields, student success in teaching religion, according to the development of thinking skills, there is a need for modern research into the development of this skill. This study on the use of humor in religious instruction has been prepared to answer this need. In this study, Divinity undergraduate students were selected as study group.

Anahtar Kelimeler

Eğitim, Din öğretimi, mizah yöntemi, Müslüman mizahı.

Din Öğretiminde Mizah Yönteminin Kullanımı

Öz

Eğitimin uygulama alanında istenilen davranış değişikliğini gerçekleştirebilmesi, eğitim programında yer alan yöntemin dikkatle seçilmiş ve özenle oluşturulmuş unsurları içermesine bağlıdır. Söz konusu unsurlar klasikten derleme şeklinde oluşturulabileceği gibi şartların değişmesi ile ortaya çıkan, farklı beklentileri karşılayabilecek modern veya alışılmışın dışında birer yöntem olarak da belirlenebilir. Söz konusu modern yöntemler arasına mizah yöntemini de ilave etmek mümkündür. Zira mizah sanatının hayal gücü ve yaratıcılıkla olan ilişkisine bakıldığında, tüm eğitim dalları için değerli bir öğretim yöntemi olduğu anlaşılmaktadır Çünkü mizah anlam, analiz, eleştirel ve yaratıcı düşünme gibi üst düzey becerileri geliştiren bir yapıya sahiptir. Bu çerçevede özellikle sosyal bilimler alanında mizahın kullanımı ile ilgili çok sayıda çalışma yapılmıştır. Söz konusu araştırmalarda, mizahın öğrencilerin akademik başarıları üzerinde etkili olduğu sonucuna ulaşılmıştır.
Tüm alanlarda olduğu gibi din öğretiminde de öğrenci başarısı düşünebilme becerilerinin gelişimiyle doğru orantılı olduğuna göre bu becerinin gelişimine yönelik modern araştırmalara ihtiyaç vardır. Din öğretiminde mizah yönteminin kullanımına yönelik bu çalışma da söz konusu ihtiyaca mebni hazırlanmıştır. Bu araştırmada çalışma gurubu olarak İlahiyat lisans öğrencileri seçilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Eğitim, Din öğretimi, mizah yöntemi, Müslüman mizahı.

Kaynakça

• Âbî, M. (2004). Nesrü’d-dür fi’l-muhâdarât (thk. Hâlid Abdülğanî Mahfûz). Beyrut: Dârü’l-kütübi’l-‘ilmiyye.
• Adams, E. (2002). The Role Of Playful Humor In Art Therapy (Unpublished Master Dissertation). Concordia University: UMI Dissertation Information Service
• Allport, G. W. (1961). Pattern and growth in personality. New York: Holt, Ri-nehart&Winston.
• Ayhan, H. (1995). Eğitim bilimine giriş. İstanbul: Şule Yayınları.
• Buhârî, M. (1987). el-Câmiu’s-sahîh. Beyrut: Dârü İbn Kesir.
• Cavanaugh R. (2002). “An analysis of the relationship between” humor styles and perceived. Unpublished Doctoral Dissertation, Quality Of Life Among University Faculty: UMI Dissertation Information Service.
• Celâlzâde, S. (1558). Cevâmi‘u’l-hikâyât ve levâmi'ur-rivâyât tercümesi. İstanbul: Topkapı Sarayı Müzesi Türkçe Yazmaları, No: R 1085-R 1086.
• Collicutt J. & Gray, A. (2012). A merry heart doeth good like a medicine: Humor, religion and wellbeing. Mental Health, Religion & Culture. 15 (8), 759-778.
• Ebû Dâvud, S. Sünenü Ebî Dâvud (thk. M. Abdulhamid). Beyrut: Daru'l-Fikr.
• Freud, S. (2012). Espriler ve bilinçdışı ile ilişkileri (çev. Emre Kapkın). İstanbul: Payel Yayıncılık.
• Hill, D. J. (1988). Humor in the classroom: A handbook for teachers and other entertainers. Springfield: Charles C. Thomas.
• İbn ‘Abdilber (1992). el-İstî‘âb fî ma‘rifeti’l-ashâb (thk. Ali Muhammed el-Becâvî). Beyrut: Dârü’l-cîl.
• İbn ‘Âsım (1992). Hadâiku’l-ezâhir (thk. Ebû Hemmâm Abdüllât Abdülhalîm). Beyrut: Mektebetü'l-Asriyye.
• İbn Mâce (t.y.). M. K. Sünenü İbn Mâce (thk. Muhammed Fuâd Abdülbâkî). Kahire: Dârü İhyâi’l Kütübi’l-‘Arabiyye.
• İbn Manzûr (t.y.). Lisânü’l-‘Arab. Beyrut: Dârü’s-Sâdir.
• İsfahânî, E. H. (1287). Muhâdaratü'l-üdebâ ve muhâveretü'ş-şuarâ ve'l-bülegâ. Kahire: Matbaatü’l-Vez’i’l-Erib.
• Karaman, H. vd., (2007). Kur’ân-ı Kerîm ve Türkçe açıklamalı meâli. Ankara: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.
• M.e.b. (2005). İlköğretim Fen ve Teknoloji Dersi 6, 7 ve 8. Sınıflar Öğretim Programı. Ankara: Devlet Kitapları Müdürlüğü.
• M.e.b. (2010). İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersi (4. 5. 6. 7. 8. Sınıflar) Öğretim Programı ve Klavuzu. Ankara: Millî Eğitim Bakanlığı Din Öğretimi Genel Müdürlüğü.
• Maslow, A. (1970). Motivation and Personality. New York: Harper and Row Publishers.
• Morreall, J. (1997). Gülmeyi Ciddiye Almak (çev. Kubilay Aysevener, Şenay Soyer). İstanbul: İris Yayınları.
• Powell & Andresen (1985). Humour and teaching in higher education. Studies in higher education. c. 10, No. 1, s.45-65.
• Rozenthal, F. (1997). Erken İslâm’da Mizah (Humour in Early Islam) (çev: Ahmet Arslan). İstanbul: İris Yayıncılık.
• Saroglou, V. (2002a). Beyond dogmatism: The need for closure as releated to religion. Mental Helath. Religion & Culture. c. 5 (2), s. 183-194.
• Saroglou, V. (2014). Religion, personality, and social behavior. New York: Psychology Press.
• Susa, A. (2002). Humor Type, Orgnizational Climate And Outcomes; The Shortest Distance Between An Organizations Environment And The BottomLine is Laughter. Unpublished Doctoral Dissertation, University of Nebraska: UMI Dissertation Information Service.
• Tirmizî, M. (1975). Sünenü’t-Tirmizî (thk. Ahmed Muhammed Şâkir, Muhammed Fuâd Abdülbâkî). Mısır: Matbaatü Mustafa el-Bâbi’l-Halebî.
• Wensinck, A. (1986). el-Mu'cemü'l-müfehres li-elfazi'l-hadisi'n-nebevi. İstanbul: Çağrı Yayınları.
• Zemahşeri, E. M. (1987). Keşşâf. Beyrut: Dâru’l Kitâbi’l İlmiyye.