Bu araştırma fotoğraf ve kameranın kullanımı ile video sanatının tarihsel olarak dönüşümünü Derrida’nın yapı söküm teorisi üzerinden yeniden inşa eder. Postmodern argümanlar ile tartışmaya açılan, televizyon eleştirisi, hafızanın inşası, kimlik ve interaktif videolar günümüz sanatının yaratım sınırlarını bağlamı doğrultusunda genişletir. Fotoğraftan sinemaya, ardından video sanatına geçişlerin birbiri içerisine eklemlenerek melezleştiği bir yapıdan söz edilebilir. Foto imajlar ile üretilen videolar, sinema düzenekleri kurularak gösterim yapan deneysel videolar yaratıcı anlatım olanakları sunar. Bu bağlamda post yapısalcı Jacques Derrida ‘öncü’ olanın yerine ‘yeni’yi getiren bir yapıdan söz eder. Böylece yapıyı çoğaltan, dönüştüren, dilin anlatım sınırlarını zorlayan, sanatın anlam zincirini kıran, yeni kodlar, işaretler ve ideogramlar seçilmelidir. Chris Burden, Nam June Paik, Bill Viola, Bruce Nauman, Valie Export, Janet Cardiff, Vito Acconci ve Dan Graham’ın çalışmaları birbiri içerisine eklemlenerek disiplinler arası bir yapı inşa eder. Böylece sanatın sınırlarını zorlayan, kuralları yeniden tartışmaya açan sanatçılar yeni bağlamlar ile düşüncenin tahakküm sınırlarını genişletir. 1960 sonrası video sanatçılarının çalışmalarına yer veren bu araştırma, tarihsel olarak videonun inşasını belirlenen başlıklar etrafında açıklar. Araştırmada literatür taraması ve internet kaynakları kullanılmıştır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makaleleri |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 30 Haziran 2022 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2022 Cilt: 2 Sayı: 1 |