Teacher’s Interpersonal Self-Efficacy and Their Level of Informal Communication: A Quantitative Study

Yıl 2016, Cilt: 3 Sayı: 5, 28 - 47, 30.04.2016

Deniz Ay Celal Teyyar Ugurlu

Öz

Purpose: The aim of this study is
to determine the perception of teacher’s interpersonal self-efficacy and their
level of informal communication and to describe the relation between these by
examining them according to some demographic variables.

 

Design & Methodology: In the
study associational survey model was used and the data was collected via
“Informal Communication in Schools Scale” and “Teacher’s Interpersonal
Self-efficacy Scale” were analyzed with the help of SPSS. Sample consists of
450 teachers who worked at Tokat central district in 2015-2016 academic year
and were chosen with proportionate stratified sampling.

 

Findings: As a result of the
analyses, the following findings were determined: teachers had high levels of
interpersonal self-efficacy and informal communication; a weak and positive
relationship between interpersonal self-efficacy perceptions and informal
communication was determined; and the interpersonal self-efficacy perceptions
of teachers significantly predicted their informal communication. When
qualitative and quantitative research results are evaluated together it is
determined that their results support each other.

 

Implications & Suggestions: According to study results it can be advised
for teachers; to be motivating and understanding towards students, to be
helpful in their relationships with their colleagues, to share information,
experience and responsibilities with them, to organize activities, celebrations
etc. to get to know each other better and to let off steam. It can be advised
for administrators to be understanding, solution oriented, supportive and
objective towards teachers.

Anahtar Kelimeler

Self-efficacy, Interpersonal Self-efficacy, Communication, Organizational Communication, Informal Communication

Öğretmenlerin Kişilerarası Öz-Yeterlikleri ve İnformal İletişimleri: Nicel Bir Çalışma

Öz

Amaç: Bu araştırmanın amacı, öğretmenlerin kişilerarası
öz yeterlik algıları ile informal iletişimlerinin düzeylerini ve bunları bazı
demografik değişkenlere göre inceleyerek aralarındaki ilişkiyi betimlemektir.

 

Yöntem: Araştırmada ilişkisel tarama yöntemi kullanılarak
“Okullarda İnformal İletişim Ölçeği” ve “Öğretmenlerin Kişilerarası Öz
Yeterliği Ölçeği” ile toplanan verilerin analizinde SPSS programından
yararlanılmıştır. 2015–2016 eğitim-öğretim yılında Tokat ili Merkez ilçesinde
görev yapan 450 öğretmen örneklemi oluşturmaktadır. 

 

Bulgular: Araştırmada, öğretmenlerin genel kişilerarası öz
yeterlik algıları ve genel informal iletişimlerinin yüksek düzeyde olduğu;
kişilerarası öz yeterlik ile informal iletişim arasında düşük düzeyde pozitif
bir ilişki olduğu ve kişilerarası öz yeterliğin informal iletişimin yordayıcısı
olduğu sonuçlarına ulaşılmıştır. Nitel ve nicel bulgular bir arada
incelendiğinde, her iki yöntemle elde edilen bulguların birbirlerini
desteklediği belirlenmiştir

 

Sonuçlar ve
Öneriler: Araştırma sonuçlarına
göre öğretmenlere, öğrencilerine karşı motive edici, anlayışlı olmaları;
meslektaşlarıyla ilişkilerinde yardımlaşmaları, bilgi ve tecrübelerini
paylaşmaları; birbirlerini yakından tanıyabileceği, stres atabileceği
aktiviteler, kutlamalar düzenlenmeleri; yöneticilere de öğretmenlere karşı
anlayışlı, çözüm odaklı, destekleyici ve objektif olmaları önerilebilir.

Anahtar Kelimeler

Öz yeterlik, Kişilerarası öz yeterlik, İletişim, Örgütsel iletişim, İnformal iletişim

Kaynakça

• Aydın, M. (2010). Eğitim yönetimi (9. Baskı).Ankara: Hatipoğlu Yayıncılık.
• Bandura,A. (1977). Self-Efficacy: Toward a unifying theory of behavioral change. Psychological Review, 84,191-215.
• Bandura, A. (1997). Self-efficacy: The exercise of control. New York: W.H. Freeman.
• Bıkmaz, F. H. (2004). Sınıf öğretmenlerinin fen öğretiminde öz yeterlik inancı ölçeğinin geçerlik ve güvenirlik çalışması. Milli Eğitim Dergisi, 161. http://dhgm.meb.gov.tr/ yayimlar/dergiler/Milli_Egitim_Dergisi/161/bikmaz.htm adresinden 14.08.2015 tarihinde alınmıştır.
• Büyüköztürk Ş., Çakmak, E. K., Akgün Ö. E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2012). Bilimsel araştırma yöntemleri (11. Baskı). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
• Cüceloğlu, D. (2000). İnsan ve davranışı. İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Çalışkan, S., Selçuk, G. S., Özcan, Ö. (2010) Fizik öğretmen adaylarının öz yeterlik inançları: Cinsiyet, sınıf düzeyi ve akademik başarının etkileri. Kastamonu Eğitim Dergisi,18(2), 449-466.
• Çapri, B. ve Kan, A. (2006). Kişilerarası öz yeterlik ölçeğinin Türkçe formunun geçerlik ve güvenirlik çalışması. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi,2(1), 48- 61.
• Çapri, B. ve Kan, A. (2007). Öğretmenlerin kişilerarası öz-yeterlik inançlarının hizmet süresi, okul türü, öğretim kademesi ve unvan değişkenleri açısından incelenmesi. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi,3(1), 63- 83.
• Çepni, Z. (2010). Yapısal Eşitlik Modellemesi. yunus.hacettepe.edu.tr/~cepni/mersinsemsunu.ppt adresinden 16.012. 2015 tarihinde alınmıştır.
• Çetinkanat, C. (1998). Öğretmen adayları ve müfettişlerin bakış açısından öğretmen iletişim becerileri. Eğitim Yönetimi Dergisi, 14, 211.
• Çiftçi, S. ve Taşkaya, S. (2010). Sınıf öğretmeni adaylarının öz-yeterlik ve iletişim becerileri arasındaki ilişki. 9. Ulusal Sınıf Öğretmenliği Eğitimi Sempozyumu, 20 -22 Mayıs, Elazığ.
• Çimen, S. (2007). İlköğretim öğretmenlerinin tükenmişlik yaşantıları ve yeterlik algıları. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Kocaeli Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kocaeli.
• Dal, A. (2012). Grup iletişimi ve örgüt içi iletişim. Orhon, N. ve Eriş, U. (Ed.) İletişim bilgisi (1. Baskı, ss. 95-115). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi, Açıköğretim Yayınları.
• Derbedek, H. (2004). İlköğretim okul müdürlerinin öğretimsel liderlik özelliklerinin öğretmenlerin öz yeterlikleri üzerindeki etkileri.Yayınlanmamış yüksek lisans tezi. Pamukkale Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Eğitim Bilimleri Anabilim Dalı, Denizli.
• Dilekmen, M.,Başcı, Z. ve Bektaş, F. (2008). Eğitim fakültesi öğrencilerinin iletişim becerileri. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 12(2), 223-231.
• Dökmen, Ü. (2002). İletişim çatışmaları ve empati, (20. Baskı). İstanbul: Sistem Yayıncılık.
• Döndar, İ. (2001). Eğitim örgütlerinde iletişim kalitesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Osmangazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Eğitim Bilimleri Anabilim Dalı, Eğitim Yönetimi, Teftişi, Planlaması ve Ekonomisi Bilim Dalı, Eskişehir.
• Ergin, A.(1995). Öğretim teknolojisi, iletişim. Ankara: Pegem Yayınları.
• Eroğlu, E. (2005). Yöneticilerin dedikodu ve söylentiye yönelik davranış biçimlerinin belirlenmesi. Kırgızistan-Türkiye Manas Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 203-218. http://edergi.manas.edu.kg/index.php/sbd/article/viewFile/474/429 adresinden 23.04.2013 tarihinde alınmıştır.
• Ersoy, S. (2006). İlköğretim okullarında yönetici ve öğretmenler arasındaki iletişim sorunları. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Sosyal bilimler Enstitüsü, Van.
• Gençtürk, A. ve Memiş, A. (2010). İlköğretim okulu öğretmenlerinin öz-yeterlik algıları ve iş doyumlarının demografik faktörler açısından incelenmesi. İlköğretim Online, 9(3), 1037-1054.
• Gürsoy, M. ve Ersoy, E. (2007). Sınıf öğretmenliği son sınıf öğrencilerinin fen öğretiminde yeterlilik düzeyi algıları. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 3(1), 51–62.
• Karasar, N. (2012). Bilimsel araştırma yöntemi (23.Baskı). Ankara: Nobel Yayıncılık.
• Karlı, C. (2007). İlköğretim okullarında yönetici öğretmen ileti¬şimi: Öğretmen algılarına göre. İstanbul ili Tuzla ilçesi örneğinde bir araştırma. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Yeditepe Üniversi¬tesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
• Kaya, A. (2006). Yönetimde insan ilişkilerinin sırları, Konya: Eğitim Kitabevi Yayınları.
• Kılıçoğlu, G., Karakuş, E. N. ve Demir, T. (2011). Sosyal alanlar öğretmenlerinin kişilerarası öz yeterlik inançlarının değerlendirilmesi (Ankara İli Örneği). 2nd International Conference on New Trends in Education and Their Implications, 27-29 April, Antalya.
• Memduhoğlu, H. B. ve Saylık, A. (2012). Okullarda informel ilişkiler ölçeğinin geliştirilmesi ve bazı değişkenler açısından incelenmesi. Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Eğitim Fakültesi Dergisi, 9(1), 1-21.
• Özarallı, N., Torun, A. (2011). Biçimsel ve biçimsel olmayan iletişim, yönetici ile kuruma duyulan güven ve üstün uzmanlık gücü arasındaki ilişkiler üzerine bir araştırma. Bilgi Ekonomisi ve Yönetimi Dergisi, 6 (2), 101-113.
• Özata, H. (2007). Öğretmenlerin öz-yeterlik algılarının ve örgütsel yenileşmeye ilişkin görüşlerinin araştırılması. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi. Kocaeli Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kocaeli.
• Özdemir, A. (2010). İlköğretim okullarında algılanan örgütsel desteğin öğretmenlerin kişiler arası öz yeterlik inançları ile ilişkisinin incelenmesi. Gazi Üniversitesi, Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 30 (1), 127-146.
• Özutku, H. (2011). Yönetici ve iletişim. http://www2.aku.edu.tr/~hozutku/sayfalar/adresinden 24.04.2013 tarihinde alınmıştır.
• Pehlivan Baykara, K. (2008). Sınıf öğretmeni adaylarının sosyo-kültürel özellikleri ve öğretmenlik mesleğine yönelik tutumları üzerine bir çalışma. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 4(2), 151-168.
• Sabuncuoğlu, Z. ve Tüz, M. (1998). Örgütsel psikoloji. (3.Baskı). İstanbul: Alfa Basım Yayım.
• Saracaloğlu, A. S. ve Aydoğdu, B. (2012). Fen ve teknoloji öğretmenlerinin kişilerarası öz-yeterlik inançlarının bazı değişkenler açısından incelenmesi. International Journal of New Trends in Arts, Sports &ScienceEducation, 1(1), 21-35.
• Saracaloğlu, A. S., Yenice, N. ve Karasakaloğlu, N. (2009). Öğretmen adaylarının iletişim ve problem çözme becerileri ile okuma ilgi ve alışkanlıkları arasındaki ilişki. Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Eğitim Fakültesi Dergisi. 6 (2), 187-206.
• Seçer, F. (2011). Sınıf öğretmenlerinin kişilerarası öz yeterlik inançları ile kaynaştırmaya yönelik tutumlarının çeşitli değişkenler açısından incelenmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Konya.
• Tunçeli, H. İ. (2013). Öğretmen adaylarının iletişim becerileri ile öğretmenlik mesleğine yönelik tutumları arasındaki ilişkinin incelenmesi (Sakarya Üniversitesi Örneği). Pegem Eğitim ve Öğretim Dergisi, 3(3), 51-58.
• Tutar, H., ve Yılmaz, M. K. (2003). Genel iletişim. Ankara: Nobel Yayıncılık.
• Tümkaya, S. (2011). Sınıf öğretmenliği öğrencilerinin iletişim becerileri ile öğretmenlik tutumlarının incelenmesi. Ç.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 20 (2), 49-62.
• Uğurlu, C. T. (2014). İnformal iletişim ölçeği: geçerlik ve güvenirlik çalışması. İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi,15(3), 83-100.
• Ültanır, E. (2002). Öğretmenlerin mesleki yeterliliklerinin incelenmesi: mesleki doyum ile mesleki yeterlilik arasındaki ilişki. Abant İzzet Baysal Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4, 160-174.
• Yalçın, A.F. (2011). Investigation of science teache rcandidates’ self-efficacy beliefs of science teaching with respect to some variables. International Online Journal of EducationalSciences,3(3), 1046-1063.
• Yeşilyaprak, B. (Ed.). (2009). Eğitim psikolojisi (Gelişim-Öğrenme-Öğretim). (5. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
• Yılmaz, M.,Köseğlu, P. Gerçek, C. ve Soran, H.(2004). Öğretmen öz yeterlilik inancı. Bilim ve Aklın Aydınlığında Eğitim Dergisi. 5(58), 50-54.