Derleme
BibTex RIS Kaynak Göster

Turkish Culture Past to Present "Drums"

Yıl 2017, Cilt: 6 Sayı: 8, 11 - 18, 27.12.2017

Öz

The drum is a
very important instrument for Turkish culture, Turkish culture, and Turkish
culture as a musical instrument that holds important values about Turkish
culture.
Drums have a
privileged place in Turkish culture for being a symbol of dominance in Turkish
culture, being the main instrument of the tuğ team, being used as means of
public announcement, entertainment in weddings, festivals and rituals, and pain
in funeral ceremonies.
The most
important reason for being very widespread in the Turkish geography is related
to being one of the first instruments of Turks.
The drum, which is one of the oldest states of Turks,
has taken an important place in the history of Turkish culture today with its
name changes and shape changes.

The diversity
observed in the Anatolian davul is contained in many elements. Historical
development, the shape of construction, the material used, the variety of drums
sizes, and on top of the different names according to the research has shed
light on the research.
In this
article, which is a descriptive study based on literature review, the
historical development, diversity, structural characteristics of the drums in
Anatolia, as well as the importance of dimension differences in each region are
emphasized.

Kaynakça

  • Referans 1 Erendil, M. (1992). “Dünden Bugüne Mehter”. Genelkurmay Basımevi. Ankara: Gazimihal, M. R. (1925). “Türk Vurmalı Çalgıları (Türk Depki Çalgıları)”. Kültür Bakanlığı Milli Folklor Araştırma Dairesi Yayınları. Ankara.
  • Referans 2 İnan, A. (1954). “Tarihte ve Bugün Şamanizm - Materyaller ve Araştırmalar”. Türk Tarih Kurumu Basımevi. Ankara OGM, Orman Atlası (2013). Orman Genel Müdürlüğü. Ankara.
  • Referans 3 Ozanoğlu, Tanju (2011). “Anadolu Halk Çalgıları”. Vurmalı Çalgılar. Cilt-III. Hazal Matbaacılık. Ankara.
  • Referans 4 Ögel, B. (2000). “Türk Kültür Tarihine Giriş”. (3 b., Cilt 8). T.C. Kültür Bakanlığı Yayınları. Ankara.
  • Referans 5 Picken, L. (1975). “Folk Musical Instruments of Turkey”. Oxford University Press. Londra.
  • Referans 6 Sevsay, E. (2015). “Orkestrasyon - Çalgılama ve Orkestralama Sanatı”. Yapı Kredi Yayınları. İstanbul.
  • Referans 7 Şahin, M. (2009). “Türk Halk Oyunları Türlerine Göre Asma Davulun İncelenmesi”. İstanbul Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sanatta Yeterlilik Tezi. İstanbul.
  • Referans 8 Uysal, Sabri (1982). “Türk Halk Çalgıları”. Türk Halk Müziği ve Oyunları, Folklor Dergisi.2.Basım. Cilt 1.Ankara.

Türk Kültüründe Geçmişten Günümüze “Davul”

Yıl 2017, Cilt: 6 Sayı: 8, 11 - 18, 27.12.2017

Öz

Davul, tek başına Türk kültür dokusuna
ilişkin önemli değerleri barındıran bir çalgı olarak, Türk tarihi, kültürü ve
Türk Halk müzik kültürü için son derece önemlidir.
Davul, Türk
Kültüründe hâkimiyet sembolü oluşu, tuğ takımlarının başlıca çalgısı olması, halk
içinde duyuru aracı olarak kullanılması, düğünlerde, festivallerde ve
törenlerde eğlenceyi, cenaze törenlerinde acıyı anlatması nedenleri ile Türk
kültüründe ayrıcalıklı bir yere sahiptir. Türk coğrafyasında son derece yaygın
olmasının en önemli nedeni Türklerin ilk çalgılarından biri olması ile
ilişkilidir.
Davul, Türklerin en eski
devletlerinden biri olan Hunlardan bugüne Türk kültür tarihinde önemli bir yer
edinmiş, isim değişiklikleriyle ve şekil değişiklikleriyle günümüze kadar
ulaşmıştır. Anadolu’da davula ilişkin gözlenen çeşitlilik bir çok unsuru içinde
barındırmaktadır. Tarihsel gelişimi, yapım şekli, kullanılan malzeme, davulun
boyutlarındaki çeşitlilik ve üstüne üstelik yörelere göre farklı isimlendirilmesi
araştırmanın yapılmasına ışık tutmuştur. 
Literatür taramasına dayalı betimsel bir çalışma olan bu makalede davulun
Anadolu’daki tarihsel gelişimi, çeşitliliği, yapısal özelliklerinin yanı sıra
her yöredeki boyut farklılarının önemi üzerinde de durulmuştur. 

Kaynakça

  • Referans 1 Erendil, M. (1992). “Dünden Bugüne Mehter”. Genelkurmay Basımevi. Ankara: Gazimihal, M. R. (1925). “Türk Vurmalı Çalgıları (Türk Depki Çalgıları)”. Kültür Bakanlığı Milli Folklor Araştırma Dairesi Yayınları. Ankara.
  • Referans 2 İnan, A. (1954). “Tarihte ve Bugün Şamanizm - Materyaller ve Araştırmalar”. Türk Tarih Kurumu Basımevi. Ankara OGM, Orman Atlası (2013). Orman Genel Müdürlüğü. Ankara.
  • Referans 3 Ozanoğlu, Tanju (2011). “Anadolu Halk Çalgıları”. Vurmalı Çalgılar. Cilt-III. Hazal Matbaacılık. Ankara.
  • Referans 4 Ögel, B. (2000). “Türk Kültür Tarihine Giriş”. (3 b., Cilt 8). T.C. Kültür Bakanlığı Yayınları. Ankara.
  • Referans 5 Picken, L. (1975). “Folk Musical Instruments of Turkey”. Oxford University Press. Londra.
  • Referans 6 Sevsay, E. (2015). “Orkestrasyon - Çalgılama ve Orkestralama Sanatı”. Yapı Kredi Yayınları. İstanbul.
  • Referans 7 Şahin, M. (2009). “Türk Halk Oyunları Türlerine Göre Asma Davulun İncelenmesi”. İstanbul Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sanatta Yeterlilik Tezi. İstanbul.
  • Referans 8 Uysal, Sabri (1982). “Türk Halk Çalgıları”. Türk Halk Müziği ve Oyunları, Folklor Dergisi.2.Basım. Cilt 1.Ankara.
Toplam 8 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Bölüm Makaleler
Yazarlar

Serkan Çelik 0000-0002-6236-8025

Yayımlanma Tarihi 27 Aralık 2017
Yayımlandığı Sayı Yıl 2017 Cilt: 6 Sayı: 8

Kaynak Göster

APA Çelik, S. (2017). Türk Kültüründe Geçmişten Günümüze “Davul”. İnsan Ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 6(8), 11-18.
İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi  Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı (CC BY NC) ile lisanslanmıştır.