Juvenile Delinquency in the Process of Social Change: Trends and impacts

Yıl 2024, Cilt: 13 Sayı: 1, 446 - 466, 31.03.2024

Ahmet Özalp

https://doi.org/10.15869/itobiad.1415003

Öz

Crime is more than just an individual action; it is also a social phenomenon that deeply affects social life. Therefore, juvenile delinquency constitutes an important part of the social problem. In this respect, crime, as an action that requires legitimate punishments to be applied to individuals who violate the rules of law, is one of the main problems that policy makers and legislators must solve. Social factors such as economic status, education level, cultural norms, and social justice, among other elements, influence a child's susceptibility to engaging in delinquent behavior. In this research, changes in the definition of childhood, the types of crimes that children are pushed into, legal approaches and policies for dealing with crime during the process of social change were examined. In support of this background, the effects of the mass media on criminal behavior were evaluated and their effects on the child were also analyzed. Thanks to the changing legal perspective in parallel with the effects of modernization, the way the child is tried as an adult has also changed. The main question of this study is in what ways the relationship between children and crime differs under the influence of social changes that took place in the world and in our country from the 19th century to the present day. The literature review technique was chosen as the research method of the article. In addition, in this study, official statistical data of the countries were used while making historical and cultural comparisons. As a result of this study, based on annual statistics, it was concluded that in parallel with the increase in the number of children pushed into crime, crime theories have moved away from biological and psychological perspectives and evolved into socio-cultural approaches. In addition, it has been understood that policies for dealing with crime have shifted to the areas of counseling, family supervision and socialization for children, and it has been found that TV programs cause destruction in the living world of children.

Anahtar Kelimeler

Crime, Child, Social Change, Mass Media, Sociology

Toplumsal Değişim Sürecinde Çocuk Suçluluğu: Eğilimler ve Etkiler

Öz

Suç yalnızca bireysel bir eylem olmaktan ziyade aynı zamanda toplum yaşamını derinden etkileyen bir sosyal olgudur. Çocuk suçluluğu da bu nedenle toplumsal sorunun önemli bir parçasını oluşturmaktadır. Bu açıdan hukuk kurallarını çiğneyen bireylere meşru cezaların uygulanmasını gerektiren bir eylem olarak suç politika yapıcılar ve yasa koyucuların çözmesi gereken sorunların başında gelmektedir. Toplumsal faktörler, ekonomik durum, eğitim seviyesi, kültürel normlar ve sosyal adalet gibi unsurlar çocuğun suça itilmesini üzerinde etkilidir. Bu araştırmada toplumsal değişim sürecinde çocuk tanımında, çocukların itildikleri suç türlerinde, hukuki yaklaşımlarda ve suçla başa çıkma politikalarındaki değişimler incelenmiştir. Bu arka plana destek olarak kitle iletişim araçlarının yaygınlaşmasının suç davranışı üzerindeki etkileri değerlendirilerek çocuk üzerindeki etkileri de analiz edilmiştir. Modernleşmenin etkilerine paralel olarak değişen hukuki bakış sayesinde çocuğun bir yetişkin gibi yargılanma biçimi de değişmiştir. Dünyada ve ülkemizdeki 19. yüzyıldan günümüze kadar olan süreçte gerçekleşen toplumsal değişimlerin etkisiyle çocuk ve suç arasındaki ilişkinin hangi yönlerde farklılaştığı bu çalışmanın ana sorusunu oluşturmaktadır. Makalenin araştırma yöntemi olarak literatür tarama tekniği seçilmiştir. Ek olarak bu çalışmada tarihi ve kültürel karşılaştırmalar yapılırken ülkelerin resmi istatistiki verilerinden de yararlanılmıştır. Bu çalışma sonucunda, yıllık istatistiklerden yola çıkılarak suça itilmiş çocuk sayısının artmasına paralel olarak suç teorilerinin biyolojik ve psikolojik bakış açılarından uzaklaşıp sosyo-kültürel yaklaşımlara evirildiği sonucuna ulaşılmıştır. Ek olarak, suçla başa çıkma politikalarının çocuklara yönelik danışmanlık, aile denetimi, sosyalleşme alana kaydığı anlaşılmış ve TV programlarının çocukların yaşam dünyasında tahribata neden olduğu da bulunmuştur.

Anahtar Kelimeler

Suç, Çocuk, Toplumsal Değişim, Kitle İletişim Araçları, Sosyoloji

Kaynakça

• Agnew, R. (1985). A revised strain theory of delinquency. Social Forces, 64(1), 151-167.
• Alanezi, F. (2010). Juvenile delinquency in Kuwait: Applying social disorganization theory. Digest of Middle East Studies, 19(1), 68-81. https://doi.org/10.1111/j.1949-3606.2010.00006.x
• Aslan, M. Y. (2008). Çocuk suçluluğu hakkında uluslararası ve ulusal hukuk düzenlemeleri. Ankara Barosu Dergisi, 66(4), 88-96.
• Avcı, M. (2010a). Çocuk suçluluğunda medyanın rolü. Erzincan Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 12(1), 124-46.
• Avcı, M. (2010b). Tutuklu çocuklar üzerine bir araştırma: çocukların suça yönelmesinde etkili olan toplumsal nedenler ve çözüm önerileri. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 11(1), 49-73.
• Bağış, R. C. (2019). Çocukları suça sürükleyen çevresel nedenler: Sosyal bağ ve sosyal öğrenme teorileri ışığında bir değerlendirme. Uluslararası Sosyal Bilimler Dergisi, 7(14), 203-221.
• Beccaria, C. (2023). Suçlar ve cezalar hakkında. İstanbul: İmge Kitabevi Yayınları.
• Bobbio, A., Arbach, K., & Redondo Illescas, S. (2020). Juvenile delinquency risk factors: Individual, social, opportunity or all of these together? International Journal of Law, Crime and Justice, 62(1), 100-338.
• Bingöl, İ. (2022). Sosyolojik Suç Teorilerine Kuramsal Bir Yaklaşım: Sosyal Süreç Teorileri. Bingöl Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 24, 640-652. https://doi.org/10.29029/busbed.1119294
• Börekçi, E. (2012). Suça sürüklenen çocuklarda suç geçmişi ile aile ve akran etkisinin mükerrer suçluluğa etkisi: Ankara ili örneği [Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Kara Harp Okulu Komutanlığı].
• Caplan, M., Weissberg, R. P., Grober, J. S., Sivo, P. J., Grady, K., & Jacoby, C. (1992). Social competence promotion with inner-city and suburban young adolescents: Effects on social adjustment and alcohol use. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 60(1), 56-63. https://doi.org/10.1037/0022-006X.60.1.56
• Clinard, M. B. (1961). Review of delinquency and opportunity: A theory of delinquent gangs. American Sociological Review, 26(3), 481-482. https://doi.org/10.2307/2090685
• Cohen, A. K. (1955). Delinquent boys; The culture of the gang. NY: Free Press.
• Çopur, E., Ulutaşdemi̇r, N., & Balsak, H. (2015). Çocuk ve suç. Hacettepe University Faculty of Health Sciences Journal. 1(2), 120-124.
• De Vries, S. L. A., Hoeve, M., Assink, M., Stams, G. J. J. M., & Asscher, J. J. (2015). Practitioner review: Effective ingredients of prevention programs for youth at risk of persistent juvenile delinquency – recommendations for clinical practice. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 56(2), 108-121. https://doi.org/10.1111/jcpp.12320
• Dünkel, F. (2016). Youth Justice in Germany. Oxford Handbook Topics in Criminology and Criminal Justice. https://academic.oup.com/edited-volume/41333/chapter/352358437, adresinde 10.09.2023 tarihinde erişilmiştir.
• Elliott, M. A. (1949). Social Disorganization. New York: The Ronald Press.
• Erben, H., Hongtao Y., & Xinyue, Z. (2023). The Influence of Modernity on Juvenile Delinquency, Advances in Social Science, Education and Humanities Research, Atlantis Press SARL. https://doi.org/10.2991/978-2-38476-092-3
• Erem, F. (1977). Adalet psikolojisi. Ankara: Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yay.
• Friday, P. C. (1992). Delinquency in Sweden: Current Trends and Theoretical Implications. International Journal of Comparative and Applied Criminal Justice, 16(1-2), 231-246.
• Göcek, G. (2009). Suç Faili Olan Çocuklar Açısından Çocuk Suçluluğu ve Çocuklara Uygulanan Ceza ve Güvenlik Tedbirleri [Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi].
• Grewal, R. S. (1987). Mass Media and Youth Crimes. Social Defense, 22(88), 24-26.
• Güngör, O. (1962). Suçlu çocuklarla ilgili bir inceleme. İstanbul: Gürsoy Basımevi.
• Hatch, A., & Griffiths, C. T. (1992). Youth Crime in Canada: Observations for cross-cultural analysis. International journal of comparative and applied criminal justice, 16(1), 165-183.
• Hirschi, T. (2017). Causes of Delinquency. UK: Routledge.
• Işıkçı, Y. M., & Karatepe, S. (2016). Türkiye’de çocuğa yönelik sosyal politika uygulamaları ve tarihsel analizi. Akademik Yaklaşımlar Dergisi, 7(1), 69-100.
• Karataş, Z., & Mavili, A. (2019). Çocuk adalet sisteminde suça sürüklenen çocuklara yönelik uygulamalarda karşılaşılan sorunlar. Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, 19(45), 1013-1043. https://doi.org/10.21560/spcd.v19i50781.519076
• Kocadaş, B. (2007). Düşük sosyo-ekonomik yapı suç ilişkisi: Malatya’da çocuk suçluluğu. Sosyoloji Araştırmaları Dergisi. 10(1), 157-186.
• Langan, P. A. (2005). Crime and punishment in the United States: 1981-1999. Crime and Justice, 33(1), 123-159.
• Lucas, G. N. (2018). Juvenile Delinquency. Sri Lanka Journal of Child Health 47(3), 191-192.
• Mack, J. W. (1909). The Juvenile Court. Harvard Law Review, 23(2), 104-122. https://doi.org/10.2307/1325042
• Makal, A. (2021). Ameleden İşçiye. İstanbul: İletişim Yayınevi.
• Meng, A., Segal, R., & Boden, E. (2013). 19. American juvenile justice system: History in the making. L. Sher & J. Merrick (Ed.). In Adolescent psychiatry: A contemporary perspective for health professionals (ss. 227-232). De Gruyter. https://doi.org/doi:10.1515/9783110316612.227
• Merey, Z. (2012). Türkiye ve ABD’deki ilköğretim okullarında çocukların katılım haklarına yer verilme düzeyinin karşılaştırılması. Uluslararası Sosyal Bilimler Eğitimi Dergisi, 2(2), 95-119.
• Mete, M. (1999). Televizyon yayınlarının Türk toplumu üzerindeki etkisi. Ankara: Atatürk Kültür Merkezi Yayınları. Mowrer, E. R. (1942). Disorganization, Personal and Social. Philadelphia: Lippincott.
• Mulvey, E. P., Arthur, M. W., & Reppucci, D. (1993). The prevention and treatment of juvenile delinquency, A review of the research. 13(2), 133-167.
• Nasir, R., Zamani, Z. A., Khairudin, R., & Latipun. (2010). Effects of family functioning, self-esteem, and cognitive distortion on depression among Malay and Indonesian juvenile delinquents. Procedia - Social and Behavioral Sciences, 7(1), 613–620.
• National Statistic. (2021). Youth Justice statistics: 2019 to 2020. https://www.gov.uk/government/statistics/youth-justice-statistics-2019-to-2020, adresinden 10.10.2023 tarihinde erişilmiştir.
• Ojo, M. O. D. (2012). A sociological review of issues on juvenile delinquency. The Journal of International Social Research, 5(21), 469-482.
• Öter, A. (2018). Çocuk suçluluğunun toplumsal nedenlerine sosyolojik bir bakış (Antalya örneği). 21. Yüzyılda Eğitim ve Toplum, 7(21), 739-769.
• Özalp, A. (2018). Suçlu Çocuk Algısı. Konya: Çimke Yayınevi.
• Özbek, N. (2016). Osmanlı İmparatorluğu’nda sosyal devlet. İstanbul: İletişim Yayınevi.
• Pratt, T., Gau, J., & Franklin, T. (2011). Key ideas in criminology and criminal justice. Los Angeles: SAGE Pub. https://doi.org/10.4135/9781483388045
• Raturi, S., & Rastogi, S. (2022). Sociological theories of juvenile delinquency: A criminological perspective. International Journal of Health Sciences, 6(3), 7441-7449. https://doi.org/10.53730/ijhs.v6nS3.7691
• Salazar, P. (2020). Juvenile delinquency statistics, risk factors, and resources for helping American youth. Maryville University Online. https://online.maryville.edu/blog/juvenile-delinquency-statistics/, adresinden 18.09.2023 tarihinde erişilmiştir.
• Schultz, J. L. (1973). Review of The Child Savers: The Invention of delinquency [Review of the child savers: The Invention of delinquency, The Yale Law Journal, 82(3), 629-638. https://doi.org/10.2307/795314
• Shaw, C., & McKay, H. D. (2010). Juvenile delinquency and urban areas: A study of rates of delinquents in relation to differential characteristics of local communities in American cities. Chicago: University of Chicago Press.
• Shoemaker, D. (2010). The Insignificance of personal identity for bioethics. Bioethics, 24(9), 481-489. https://doi.org/10.1111/j.1467-8519.2009.01719.x
• Sivakumar, A., & Arun, D. (2019). Defensive behaviour among school teachers in Coimbatore district. Review of Research, 8(5), 4-10.
• TenHouten, W. D. (2016). Normlessness, anomie, and the emotions. Sociological Forum, 31(2), 465-486. https://doi.org/10.1111/socf.12253
• Tokdemir, M., & Küçüker, H. (2000). Çocuk suçluluğu ve medya. The Bulletin of Legal Medicine, 5(3), 164-167. https://doi.org/10.17986/blm.200053422
• Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2013). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuklar Raporu, https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Juveniles-Received-into-Security-Unit-2013-16121,adresinden 15.07.2023 tarihinde erişilmiştir
• Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2014). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuklar Raporu, https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Guvenlik-Birimine-Gelen-veya-Getirilen-Cocuklar-2014-18525, adresinden 18.07.2023 tarihinde erişilmiştir.
• Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2015-2019). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuklar Raporu, https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Guvenlik-Birimine-Gelen-veya-Getirilen-Cocuk-Istatistikleri-2015- 2019-33632, adresinden 18.07.2023 tarihinde erişilmiştir.
• Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2022). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuklar Raporu, https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Guvenlik-Birimine-Gelen-veya-Getirilen-Cocuk-Istatistikleri-2022- 49662, adresinden 18.07.2023 tarihinde erişilmiştir.
• Türk Ceza Kanunu (TCK). (2023). Tanımlar Madde 6, https://www.mevzuat.gov.tr/mevzuatmetin/1.5.5237.pdf adresinden 04.09.2023 tarinde erişilmiştir.
• Travis, H., & Selvin, H. (1996). Delinquency research: An appraisal of analytic methods. UK: Routledge.
• Uluğtekin, S. (2004). Çocuk mahkemeleri ve sosyal inceleme raporları. Ankara: Türkiye Barolar Birliği Yay.
• Ümit, E. (2007). Mekândan imkana çocuk suçluluğunun habitusu ceza ehliyeti ilişkisi. Ankara: Güngör Basım Yayım.
• Vatandaş, C. (2003). Aile ve şiddet: Türkiye’de eşler arası şiddet. Ankara: Uyum Ajans.
• Walker, J. T., & Zawisza, T. T. (2014). Social Disorganization Theory. J. Mitchell Miller (Eds.). The Encyclopedia of Theoretical Criminology (ss. 1-9). John Wiley & Sons Press.
• Yılmaz, A. (2009). Suça yönelmiş ve yönelmemiş 14–18 yaş arası ergenlerin empati düzeylerinin ve ana-baba tutumlarının incelenmesi [Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Uludağ Üniversitesi].
• Young, H. (2021). Juvenile delinquency in the United States of America. Journal of Sociology, Psychology & Religious Studies, 3(4), 1-7. https://doi.org/10.53819/81018102t3009.