Öz
Çocuk edebiyatı kavram olarak her ne kadar 16. yüzyıldan sonra
batıda oluşmaya başlamış ve 20. yüzyıldan itibaren alanı genişletilmişse
de bu edebiyat türünün özellikle doğu halkları edebiyatında, tarih kadar
eski bir yeri vardır. Sayısız medeniyetlere ev sahipliği yapmış İran’ın,
çocuk ve gençlere hitap eden edebi eserleri çok eski dönemlere dayanır.
Fars edebiyatının mazisinde çocuklara özgü, bağımsız yazılı bir edebiyat
olmamıştır, fakat çocukları ilgilendiren, onların duygu dünyasına seslenen
hikâye, öykü, destan anlatımı, bilmece, ninni, müzikal oyunlar vb. edebi
türler her zaman var olmuş ve Fars klasik edebiyatının vazgeçilmez mirası
şeklinde günümüze kadar gelmiştir. Öyle ki bu klasik Fars edebiyatı daha
çok yetişkinler ve ileri yaş gruplarına özgüdür denilirse, halk edebiyatının
da temelde çocuklara özel olduğu söylenebilir. Dolayısıyla bu ülkenin
çocuk edebiyatına ait verimlerini doğru anlama ve yorumlanın yolu onun
kültürel ve tarihsel altyapısını bilmekten geçer.
Bu çalışmada, İslam öncesi Fars edebiyatında çocuk edebiyatının
izleri irdelenecek, Fars çocuk edebiyatının ilk temel eserleri kabul edilen
Direkht-i Asurik, Hudayname ve enderznameler gibi İslam öncesi döneme
ait bazı eserler, çocuk edebiyatına has bakış açısıyla incelenerek, bunların
tarihsel ve kültürel kodlarına işaret edilecektir.
Anahtar Kelimeler
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 30 Kasım 2011 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2010 Sayı: 16 |