İnsan Kaynakları Fonksiyonlarının Mukayeseli Önem Derecelerinin Belirlenmesi Üzerine Bir Uygulama

Yıl 2013, Sayı: 64-65, 35 - 59, 31.10.2013

Halil Zaim Mehmet Polat

Öz

Son yıllarda insan kaynaklarını
etkili ve müessir biçimde yönetebilme becerileri, örgütlerin sürdürülebilir rekabet
avantajı elde etmeleri açısından stratejik bir önem arz etmeye başlamıştır.
Bununla ilişkili olarak İnsan Kaynakları Yönetimi (İKY) fonksiyonları ile
ilgili temel kriterlerin tanımlanması ve söz konusu kriterlerin doğru biçimde
uygulanması, hem akademisyenlerin hem de uygulamacıların karşılaştığı önemli
sorunlardan biri olarak değerlendirilmektedir. Bu çalışmanın temel amacı, İKY fonksiyonları
ile ilgili kriterlerin ortaya çıkarılması ve bunların mukayeseli önem
derecesine ve uygulama seviyesine göre tasnifinin yapılmasıdır. Bu kapsamda Türkiye'de
faaliyet gösteren hizmet alanında faal olan işletmelerden toplanan veriler
ışığında bir saha çalışması gerçekleştirilmiştir. Elde edilen veriler analiz
edilmiş ve İKY fonksiyonları ile ilgili 166 geçerli kriter saptanmış ve söz
konusu kriterler, mukayeseli önem derecesi ve uygulama seviyesine göre tasnif
edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

İnsan Kaynakları Yönetimi, İnsan Kaynakları Yönetim Süreçleri, İnsan Kaynakları Yönetimi Fonksiyonları

Kaynakça

• Adal, Z. (1998). “İnsan Kaynaklarında İsçi-İşveren İlişkileri.” Tuğrul Kaynak, İnsan Kaynakları Yönetimi. İstanbul. İstanbul Üni.
• Aldemir, C., Ataol, A. & Budak, G. (2001). İnsan Kaynakları Yönetimi. İzmir: Barış.
• Babüroğlu, O. (1997). Bilgi Çağında İnsan Kaynakları. İstanbul: MESS.
• Barutçugil, İ. (2002). Bilgi Yönetimi. İstanbul: Kariyer.
• Barutçugil, İ. (2006). Stratejik İnsan Kaynakları Yönetimi. İstanbul. Kariyer.
• Becker, B., & Gerhart, B. (1996). “The impact of human resource management on organizational performance: Progress and prospects”, Academy of management journal, 39(4), 779-801.
• Büyükuslu, A. R. (1998). Globalizasyon Boyutunda İnsan Kaynakları Yönetimi. Ankara: Der.
• Bossidy, L. (1993). “A Master Class in Radical Change.” Fortune December, 1993: 42.
• Cascio, F.W. (1993). Managing Human Resources. Toronto: Mc Graw Hill.
• Colbert, B. A. (2004). “The complex resource-based view: Implications for theory and practice in strategic human resource management” Academy of Management Review, 29(3), 341-358.
• Collings, D. G., Demirbag, M., Mellahi, K., & Tatoglu, E. (2010). “Strategic orientation, human resource management practices and organizational outcomes: evidence from Turkey”, The International Journal of Human Resource Management, 21(14), 2589-2613.
• Delaney, J. T., & Huselid, M. A. (1996). “The impact of human resource management practices on perceptions of organizational performance”, Academy of Management journal, 39(4), 949-969.
• Erdoğan, İ (1991). İşletmelerde Personel Seçimi ve Basarı Değerleme. İstanbul: İstanbul Üni.
• Erdoğmus, N. (2003). Kariyer Geliştirme: Kuram ve Uygulama. İstanbul: Nobel.
• Fındıkçı, İ. (1999). İnsan Kaynakları Yönetimi. İstanbul: Alfa.
• Guest, D. E. (1997). “Human resource management and performance: a review and research agenda”, International journal of human resource management, 8(3), 263-276.
• Handy, C. (2002). “Şirketlerin İnsan Kaynaklarına İhtiyacı Olmamalı,” Capital, 2002/2.
• Harel, Gedaliahui H., and Shay S. Tzafrir (1999). "The effect of human resource management practices on the perceptions of organizational and market performance of the firm." Human resource management 38, no. 3, 185-199.
• Harwey, D. & Bowin, R. B. (1996). Human Reources Management an Experimantal Approach. New Jersey: Prentice Hall.
• Huselid, M. A. (1995). “The impact of human resource management practices on turnover, productivity, and corporate financial performance” Academy of management journal, 38(3), 635-672. Kanter, R. M. (1997). “Power Failer in Manegement Circuits.” Harward Business Rewiew, LVII.4, 1997: 73.
• Kaynak, T. (1998). İnsan Kaynakları Planlaması. İstanbul: Alfa. Noe, R. A. (1999). Employee Training & Development. Çev. Canan Çetin. New York: McGraw-Hill.
• Obeidat, B. Y. (2012). “The relationship between human resource information system (HRIS) functions and human resource management (HRM) functionalities”, Journal of Management Research, 4(4), 192-211.
• Öğüt, A. (2001). Bilgi Çağında Yönetim. Ankara: Nobel.
• Öncü, H. F. (1998). Yönetimde Eğitim. İstanbul: Değisim Dinamikleri.
• Özden, M. C. (2008). İK Şapkalı Yönetici. İstanbul: Akis.
• Pfeffer, J. (1998). “Seven practices of successful organizations”, California management review, 40(2), 96-124.
• Sabuncuoğlu, Z. (1986). Personel Yönetimi. İstanbul: Teknografik.
• Sabuncuoğlu, Z. (2000). İnsan Kaynakları Yönetimi. Bursa: Kitap Ofset.
• Sadullah, Ö. (1998). “İnsan Kaynaklarında Koruma İşlevi,” Tuğrul Kaynak, İnsan Kaynakları Yönetimi. İstanbul: İstanbul Üni.
• Schuller, R. H. (1995). Managing Human Resources. New York: West Publishing.
• Seyyar, A. (2007). İnsan ve Toplum Bilimleri Terimler. İstanbul: Değişim.
• Perkepenko, J. (1995). Verimlilik Yönetimi. Çev. Oktay Baykal. Ankara: MPM.
• Tortop, N. (1986). Personel Yönetimi. Ankara: İlksan.
• Uyarlıgil, C. (1994). İşletmelerde Performans Yönetim Sistemi, Performansın Planlanması, Değerlendirilmesi ve Geliştirilmesi. İstanbul: İstanbul Üni.
• Wright, Patrick M., Benjamin B. Dunford, and Scott A. Snell (2001). "Human resources and the resource based view of the firm." Journal of management27, no. 6, 701-721.
• Yalım, D. (2005). İnsan Kaynaklarında Yeni Eğilimler. İstanbul: Hayat.
• Zaim, S. (1996). Çalısma Ekonomisi. İstanbul: Filiz.
• Zaim, H. (2005). Bilginin Artan önemi ve Bilgi Yönetimi. İstanbul: İşaret.