Khulafaur Rasyidin Social Policyin the Expansion of Islamic Authority

Yıl 2020, , 226 - 238, 15.06.2020

Achmad Muhlis

https://doi.org/10.46595/jad.675157

Öz

After the death of Prophet Muhammad SAW, spreading the Islamic religion is considered to be the task of the caliphs. Through the peaceful military expansion, the caliphs have spread the da'wah of Islam with a policy based on social benefit as the embodiment of Shari'a destinations. Thus, this study tries to trace historically on how khulafaur rasyidin implements social benefit policy in the perspective of shari'a destinations or maqashid which patterned in peaceful and military expanses. Based on historical search, this study showed the reinforcement of the impression of the Islamic teaching existence that is dynamic and creative, according to the sociological reality.
The implementation of social benefit in military expansion conducted by Khulafaur Rasyidin during his reign, in keeping and maintaining the five basic principles in shari’a or known as kulliyatu khams (religion, mind, soul, nasab, and treasure) were patterned in three main corridors. First, providing education and training for soldiers or troops about the ethics of war in Islam, including comprehensive understanding of meaning, manner, goals and military signs in Islam. Second, prioritizing peace and welfare, rather than military action which leads to expand or cause physical warfare. Third, prioritizing the negotiations and peace in various conditions, therefore there will be wise and peace condition in life. It reflected in various interactions made during Khulafaur Rasyidin period which led to cooperation and peace in creating stable and secure conditions.

Anahtar Kelimeler

Social Benefit, Expansion, Khulafaur Rasyidin

Destekleyen Kurum

STAIN PAMEKASAN INDONESIA

İslami Otoritenin Genişlemesinde Hulefa-i Raşidîn’in Sosyal Politikası

Öz

Peygamberimiz SAW'ın ölümünden sonra İslam dinini yaymak halifelerin görevi olarak kabul edilir. Huzurlu askeri genişleme sayesinde halifeler, İslamiyet’i şeriat destinasyonlarının somutlaşmışı olarak toplumsal faydaya dayanan bir politika ile yaydılar. Böylece, bu çalışma tarihsel olarak hulefa-i raşidinin sosyal fayda politikasını nasıl uyguladığı konusunu, barışçıl ve askeri açılarla şekillendirilmiş şeriat destinasyonları veya maqashid açısından izlemeye çalışmaktadır. Tarihsel araştırmaya dayanarak, bu çalışma, sosyolojik gerçekliğe göre, dinamik ve yaratıcı bir İslami öğretinin varlığının izleniminin pekiştiğini göstermiştir.
Hulefai Raşidin yürüttüğü sosyal faydaya temel alan genişlemede beş temel ilkenin titizlikle korunduğu görülmektedir. Bu beş temel ilke din, can, mal, akıl ve namusun korunması ve bunun sürdürülmesi için askeri fetihlerde sosyal yardımı üç temel ilke etrafında yürütüldüğü anlaşılmaktadır. İlk olarak, İslam'daki savaş etiği hakkında askerlere veya birliklere eğitim ve öğretim sağlayarak İslam’ın temel hedef, anlam ve amaçları öğretilmiştir. İkincisi, fiziksel savaşa neden olan veya genişleyen askeri harekâttan ziyade barış ve refahı ön planda tutmak. Üçüncüsü, müzakere ve barışı çeşitli koşullarda önceliklendirmek ve buy olla barış temel olarak tutum belirlemek. Bu durum sonuçta Hulefai Raşidin döneminde yapılan askeri hareketlerin güvenli ve barış temelli olmak farklı etkileşimler oluşturmuştur. 

Anahtar Kelimeler

Sosyal yarar, Genişleme, Hulefa-i raşidin

Kaynakça

• Gazali, Abu Hamid al. “Al-Mustasfa min Ilm Ushul”. Baerut: Al-Risalah. 1997.
• Jauziyah, Ibn Qayyim al. “I’lam al-Muawaqi’in ‘an Rabbi al-‘Alamin”. Bairut: Daar al-Fikr,1993.
• Asqalani, I. H. al-. Fath al-bari sharh Sahih al-Bukhari. Dar al-Fikr, 1990.
• Turk at, Niqūlā - Suwaid, Yāsīn. Tamalluk ǧumhūr al-faransāwīya bi-’l-aqṭār al-miṣrīya wa-’l-bilād aš-šāmīya: au al-ḥamla al-faransīya ʻalā Miṣr wa-’š-Šām. Dār al-Fārābī, 1990.
• Azhari, A. F. - Basri, M. M. - Muin, F. “Transformation of Maqqâsıd al- Syari’ah (An Overview of the Development of Islamic Law in Indonesia)”. AL-IHKAM J. Huk. Pranata Sos., 11/1 (2016), 1-18.
• Ǧarīr Ṭabarī, M. I. Ta’rīkh al-rusul wa’l mulūk. New York: New York University Press, 1990.
• ʻAlī Ibn-Nafīʻ, al-ʻUlyānī. Ahammīyat al-ǧihād fī našr ad-daʻwa al-islāmīya wa-’r-radd ʻala’ṭ-ṭawā’if aḍ-ḍālla fīh. Dār Ṭība, 1995.
• Ibn‘Asakir, Ali al-Hasan. “Tarikh Dimasyq. npp”. Darul Fikr Li at-Tiba’ah wa an-Nasyr wa at-Tauzi’i. 1995.
• Ibn‘Asyur, M. T. Maqâshid al-Syarî ‘ah al-Islâmiyah. Dâr al-Salam, Kairo, 2009.
• Khaldun, Ibn. “al-Muqaddimah”. Oslo:Pax, 2012.
• Krenkow, F. “Ibn Qutaiba,‘Uyūn al-Akhbār, Dār al-Kutub al-miṣrīya. I/8+ 344 pp. Cairo: 1343–1925.” Journal of the Royal Asiatic Society 58/3 (1926), 542-544.
• Kufī, A. I. A. al.ʻAbd al-M. Ḫān, M. Kitāb al-futūḥ. Dāʼrat al-maʻārif al-ʻUt̲māniyya, 1968.
• Shatibi, A. Al-Muwafaqat Fi Usul Al-Sharia. Khubar, Saudia Arabia: Dar-e-Ibn Affan, 1388.
• Shihab, M. Q. Membumikan” Al-Quran: fungsi dan peran wahyu dalam kehidupan masyarakat. Mizan Pustaka, 2007.
• Taimiyah, Ibn. Minhaj al-Sunnah al-Nabawiyah. Ed. A. H. al-Harrani. Riyadh: Jami’ah Muhammad bin Sa’ud Al-Islamiah, 1986.