A Digital Approach To The Family Institution: Digital Family Agreement

Yıl 2023, , 66 - 84, 27.01.2023

Ahmet Faruk Çeçen , Nil Çokluk , Mustafa Bostancı , Safa Atmaca

https://doi.org/10.21547/jss.1206730

Cited By: 1

Öz

The rapid changes experienced with the development of digital technologies have led to transformation in many social, economic, scientific and political areas. These changes have greatly changed the members and structure of the family, which is one of the most basic institutions of society. This situation has made discussions about the future of family communication important. The use, place and importance of technology in the family are perceived differently. In this context, the study tries to examine the radical change created by digital technologies, which have become a fundamental element of family life, in the context of parents, children and digital communication. From this point of view, the study aims to reveal a digital family contract that will create a consensus between the parent and the child for the use of digital technologies. In the study, in which the qualitative method-based interview technique was used, three separate interviews were conducted with experts, parents and children in order to create the articles of the digital family contract, and the contracts in the literature were used. As a result of the study, a digital family contract has been put forward, which includes rules that parents must comply with, children must comply with and cover common areas.

Anahtar Kelimeler

Digital Family, Digital Communication, Digital Family Contract, Social Change

Aile Kurumuna Dijital Bir Yaklaşım: Dijital Aile Sözleşmesi

Öz

Dijital teknolojilerin gelişimiyle birlikte yaşanan hızlı değişmeler toplumsal, ekonomik, bilimsel ve politik birçok alanda dönüşüme neden olmuştur. Yaşanan bu değişmeler toplumun en temel kurumlarından biri olan ailenin fertlerini ve yapısını büyük ölçüde değişmiştir. Bu durum aile içi iletişimin geleceğiyle ilgili tartışmaları önemli bir hâle getirmiştir. Aile içinde teknolojinin kullanımı, yeri ve önemi farklı bir şekilde algılanmaktadır. Bu bağlamda çalışmada hızla yaygınlaşarak aile hayatının temel bir unsuru hâline gelen dijital teknolojilerin ailede yarattığı köklü değişim ebeveyn, çocuk ve dijital iletişim bağlamında irdelenmeye çalışılmaktadır. Buradan hareketle çalışma, dijital teknolojilerin kullanımına yönelik ebeveyn ve çocuk arasında konsensüs oluşturulacak bir dijital aile sözleşmesi ortaya koymayı amaçlamaktadır. Nitel yönteme dayalı görüşme tekniğinin kullanıldığı çalışmada dijital aile sözleşmesinin maddelerini oluşturmak amacıyla uzmanlar, ebeveynler ve çocuklar ile üç ayrı görüşme yapılmış ve literatürde yer alan sözleşmelerden faydalanılmıştır. Çalışmanın sonucunda ebeveynlerin uyması gereken, çocukların uyması gereken ve ortak alanları kapsayan kuralları içeren bir dijital aile sözleşmesi ortaya konmuştur.

Anahtar Kelimeler

Dijital Aile, Dijital İletişim, Dijital Aile Sözleşmesi, Toplumsal Değişme

Kaynakça

• Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı. (2013). Aile ve internet raporu. 10 17, 2022 tarihinde https://www.aile.gov.tr/media/92218/04_04_aile-ve-internet.pdf adresinden alındı
• Akbaş, Ö. Z., & Dursun, C. (2020). Teknolojinin aileye etkisi: değişen ailenin dijital ebeveyn ve çocukları. Turkish Studies-Social Sciences, 15(4), 2245-2265. Allen, K. A., Ryan, T., Gray, D. L., Mclnerney, D. M., Waters, L. (2014). Social media use and social connectedness in adolescents: The positives and the potential pitfalls. The Australian Educational and Developmental Psychologist; 31(1): 18-31.
• Aslan, K. (2002). Değişen toplumda aile ve çocuk eğitiminde sorunlar. Ege Eğitim Dergisi, 1 (2), 25-33.
• Aygül, H. H., Apak, F. (2019). Değişen Sosyallikler ve Yeni Sosyalleşme Pratikleri Ekseninde Youtube ve Çocuk Youtuberlar. H. H. Aygül& E. Ekte içinde, Dijital çocukluk ve dijital ebeveynler: dijital nesillerin teknoloji bağımlılığı (s. 143-176). Ankara: Nobel Akademik.
• Babaoğlan, E., Nalbant, A., & Çelik, E. (2017). Okul başarısına okul yöneticisinin etkisine ilişkin öğretmen görüşleri. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, (43), 93-109.
• Bauman, Z. (2005). Liquid life. Polity.
• Berman, M. (1994). Katı olan her şey buharlaşıyor (çev. Bülent Peker ve Ümit Altuğ). İstanbul: İletişim Yayınları.
• Cizmeci, E. (2015). Aile içi iletişim bağlamında Türk ailesinin serbest zamanda medya kullanım pratikleri. Yayınlanmamış Doktora Tezi. Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. İstanbul.
• Collins Dictionary. (2015). Definition of ‘sharenting’. Erişim Tarihi: 03.09.2022 Erişim Adresi: https://www.collinsdictionary.com/dictionary/english/sharenting Elder, G., Modell , J., & Parke, R. (1994). Studying children in a changing world. G. Elder, J. Modell, & R. Parke içinde, Children in Time and Place. Developmental and Historical Insights (s. 3-22). Cambridge: Cambridge University Press.
• Gentile, D. A., & Walsh, D. A. (2002). A normative study of family media habits. Journal of Applied Developmental Psychology, 23(2), 157-178.
• Giddens, A. (2010). The rise and fall of New Labour. New Perspectives Quarterly, 27(3), 32-37.
• Giddens, A. (2012). On the edge. Random House.
• Güler, A., Halıcıoğlu, M., & Taşğın, S. (2015). Sosyal bilimlerde nitel araştırma. Ankara: Seçkin Yayınları.
• Gül Ünlü, D. & Kesgin, Y. (2021). Dijital Ebeveynlik, Aşı Kararsızlığı ve Covid-19: Dijital Ebeveynlerin Covıd-19 Aşısı Karşıtlığına İlişkin Tutumlarının Belirlenmesi. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, 2021(56), 165-184.
• Hançerlioğlu, O. (1976). Felsefe sözlüğü. İstanbul : Remzi Kitabevi.
• Lahikainen, A. R. (2017). New media, family interaction and socialization. Lahikainen, A. R., Mälkiä, T., & Repo, K. içinde, Media, family interaction and the digitalization of childhood (s. 7-28). Cheltenham: Edward Elgar Publishing.
• Lefebvre, H. (2010). Modern dünyada gündelik hayat. (çev. I. Gürbüz). İstanbul: Metis Yayınları.
• Manap, A. ve Durmuş, E. (2021). Dijital ebeveynlik farkındalığının çeşitli değişkenler, aile içi roller ve çocukta internet bağımlılığı açısından incelenmesi, E-Uluslararası Eğitim Araştırmaları Dergisi, 12(1), s. 141-156. Nottingham, E. (2019). Children's rights to privacy in the age of'generation tagged': sharenting, digital kidnapping and the child micro-celebrity. The Routledge International Handbook of Young Children's Rights, 16.
• O’Keeffe, G. S., Clarke-Pearson, K., (2011). Council on Communications and Media. The impact of social media on children, adolescents, and families. Pediatrics; 127(4): 800-804.
• Öztürk, E., & Derin, G. (2022). Dijital ebeveynlik ve dijital istismar . VIII. Uluslararası TURKCESS Eğitim ve Sosyal Bilimler Kongresi, (s. 195-196). Hatay.
• Patton, M. Q. (2002). Qualitative evaluation and research methods. America: Sage Publications.
• Reid Chassiakos, Y. L., Radesky, J., Christakis, D., Moreno, M. A., Cross, C., Hill, D., ... & Swanson, W. S. (2016). Children and adolescents and digital media. Pediatrics, 138(5). s.e2-18.
• Selwyn, N. & Odabaşı, H. F. (2019). Çocuklar ve gençlerin dijital yaşamla mücadeleleri. H.f. Odabaşı içinde, Dijital yaşamda çocuk (s.1-18). Ankara: Pegem Akademi.
• TDK. (t.y.). Aile. 9 19, 2022 tarihinde https://sozluk.gov.tr/ adresinden alındı
• We Are Social, & Hootsuite. (2022). Dijital 2022: Küresel bakış raporu. 09 10, 2022 tarihinde https://wearesocial.com/uk/blog/2022/07/the-global-state-of-digital-in-july-part-two/ adresinden alındı