Sanayileşmenin
beraberinde getirdiği seri üretim, geleneksel yöntemlerle yapılan üretimin
devamlılığı noktasında olumsuz bir etkiye sahiptir. Her ikisi de insanların
ihtiyaçlarına cevap vermeye dönük bir işlevi yerine getiren bu üretim tarzları,
insanların tercih etme durumlarına göre varlıklarını devam ettirmekte ya da
sona erdirme durumu ile karşı karşıya kalmaktadırlar. Sanayi odaklı üretimin
pazarlama tekniklerini etkili bir şekilde kullanması ve geleneksel yöntemlerle
yapılan üretime göre daha ekonomik olması gibi nedenler, geleneksel üretimin
zayıflamasını da beraberinde getirmiştir. Temelleri UNESCO tarafından atılan,
Türkiye’nin de taraf olduğu Somut Olmayan Kültürel Miras Sözleşmesi, kültürün
birçok şubesini olduğu gibi, geleneksel üretimi ve geleneksel üretim yapan son
ustaları da inceleme alanına dahil etmiştir. Verileri alan araştırması
yöntemiyle tespit edilen bu çalışmada, Giresun yöresi geleneksel bıçak üretimi
ve geleneksel bıçak üreten son ustaların envanteri ortaya konulmuştur. Çalışma
ile birlikte Doğu Karadeniz yöresi genelinde Sürmene merkezli bir şekilde ön
plana çıkan geleneksel bıçak üretiminin Giresun merkezli bir diğer çeşidi,
geleneksel üretim tarzları, üretilen ürün çeşitleri ve geleneksel üretim yapan
ustalar açılarından bir değerlendirmeye tabi tutulmuştur. Yapılan
değerlendirmelerde Giresun yöresi geleneksel bıçak üretiminin köklü bir geçmişe
sahip olduğu, yaşayan son iki ustası kaldığı, kendine özgü üretimi ve ürün
çeşitleri olduğu tespit edilmiş, geleneğin devamlılığını sürdürülebilmesi
açısından alınması gereken önlemler noktasında önerilerde bulunulmuştur.
Giresun Geleneksel Bıçak Üretimi Somut Olmayan Kültürel Miras
Sanayileşmenin
beraberinde getirdiği seri üretim, geleneksel yöntemlerle yapılan üretimin
devamlılığı noktasında olumsuz bir etkiye sahiptir. Her ikisi de insanların
ihtiyaçlarına cevap vermeye dönük bir işlevi yerine getiren bu üretim tarzları,
insanların tercih etme durumlarına göre varlıklarını devam ettirmekte ya da
sona erdirme durumu ile karşı karşıya kalmaktadırlar. Sanayi odaklı üretimin
pazarlama tekniklerini etkili bir şekilde kullanması ve geleneksel yöntemlerle
yapılan üretime göre daha ekonomik olması gibi nedenler, geleneksel üretimin
zayıflamasını da beraberinde getirmiştir. Temelleri UNESCO tarafından atılan,
Türkiye’nin de taraf olduğu Somut Olmayan Kültürel Miras Sözleşmesi, kültürün
birçok şubesini olduğu gibi, geleneksel üretimi ve geleneksel üretim yapan son
ustaları da inceleme alanına dahil etmiştir. Verileri alan araştırması
yöntemiyle tespit edilen bu çalışmada, Giresun yöresi geleneksel bıçak üretimi
ve geleneksel bıçak üreten son ustaların envanteri ortaya konulmuştur. Çalışma
ile birlikte Doğu Karadeniz yöresi genelinde Sürmene merkezli bir şekilde ön
plana çıkan geleneksel bıçak üretiminin Giresun merkezli bir diğer çeşidi,
geleneksel üretim tarzları, üretilen ürün çeşitleri ve geleneksel üretim yapan
ustalar açılarından bir değerlendirmeye tabi tutulmuştur. Yapılan
değerlendirmelerde Giresun yöresi geleneksel bıçak üretiminin köklü bir geçmişe
sahip olduğu, yaşayan son iki ustası kaldığı, kendine özgü üretimi ve ürün
çeşitleri olduğu tespit edilmiş, geleneğin devamlılığını sürdürülebilmesi
açısından alınması gereken önlemler noktasında önerilerde bulunulmuştur.
Giresun Geleneksel Bıçak Üretimi Somut Olmayan Kültürel Miras
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Türk Dili ve Edebiyatı |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 22 Ocak 2019 |
Gönderilme Tarihi | 12 Nisan 2018 |
Kabul Tarihi | 9 Ocak 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Cilt: 18 Sayı: 1 |