Dünya kimi zaman, onun içinde barınan ve onu kurgulayarak yeni yaşamsal tasarımları oluşturan insanın denetimi dışına çıkarak, insanı kendisi denetler hale gelir. Modernleşme, insanın ruhunu sıkıştıran olgularıyla, işte bu türden bir dönemin adıdır. Varoluşsal çaba içine giren duyarlı bir şair, kenti, kent içindeki insanları, ilişkileri, nesneyi ve betonlaşma işleyerek; giderek yitirilen insani özü arayıp bulmak ve anlamı yeniden kurmak için büyük bir çaba harcar. Kendine, geçmişine, özüne dönerek dünyayı yeniden konumlandırmaya çalışır ve bir tür çıkış yolu arar.
Necip Fazıl da modernleşme karşısında geleneksel yaşam tarzını, inançlarını ve geçmişini unutarak nesneleşen insanın ruhunu Sakarya Türküsü ile geri çağırmaya ve ona kendini göstermeye çabalar. Sakarya Türküsü, bunalımdan bir çıkış, öze dönüş ve belki de zihinsel ve inançsal açıdan yeniden diriliş çağrısı olarak algılanmalıdır. Necip Fazıl, kendi deneyimleri ve duygularından hareketle, modern insanın kurtuluş reçetesini sunmaya çalışır.